Kino rumuńskie, a bardzo polskie [RECENZJA]

Mam różne definicje tego, czym jest wybitne kino. W ostatnich latach była to kategoria, z której wykluczałem "ambitne" i nudne filmy, które wydawały mi się zbyt społecznie zaangażowanym szantażem emocjonalnym. Odczuwałem nudę względem geopolitycznego doboru filmów na festiwalach i zamęczania mnie kinem irańskim, rumuńskim bądź węgierskim, często oddającym z dokładnością „mowę prostych ludzi” i ich wielkie dramaty.

Przyjąłem pozycję obroną względem takich filmów, zanim obejrzałem „Sieranevadę”. Nie potrafię odmówić temu filmowi siły. W trakcie oglądania tej tragikomicznej produkcji ogarnęła mnie melancholia, skłaniająca mnie do refleksji: „z kogo tak naprawdę się śmiejecie?”.

Fabuła filmu nie wydaje się specjalnie oryginalna. W sobotnie przedpołudnie 40-letni lekarz wraz z żoną udaje się na rodzinną uroczystość ku pamięci zmarłego 40 dni wcześniej ojca. Gdy krewni czekają na spóźniającego się kapłana, na światło dzienne wychodzą sekrety i zadawnione urazy, a temperaturę spotkania dodatkowo podnosi bieżąca polityka. Wkrótce rodzinny zjazd przeradza się w regularną wojnę domową.

Polacy mogliby się przyjrzeć w tym filmie jak w zwierciadle. Bohaterowie „Sieranevady” sprawiają wrażenie, jakby reprezentowali odrębne światy, w których nie myśli się w ten sam sposób.

W trakcie seansu bliski byłem płaczu, choć nie wiem, czy bardziej ze śmiechu, czy z poruszenia. Nawet nie ze względu na doskonałość tego filmu. Po prostu jest on dla mnie czymś więcej niż tylko filmem.

„Sieranevadę” będzie można obejrzeć w Dolnośląskim Centrum Filmowym w poniedziałek 26 czerwca o godz. 19:00 w ramach Dyskusyjnego Klubu Filmowego. Bilet na seans kosztuje 10 złotych.