Felieton. Zima mówi: sprawdzam

Śnieżnego ranka wielu wrocławian w drodze do pracy biło rekordy.
Będą kolejne. Zima z prawdziwego zdarzenia dopiero przed nami.
Wczoraj autobusem linii 435 pokonałem czterokilometrowy odcinek (z tzw. Małych Maślic do  Pilczyc) w 40 minut. Na piechotę byłoby szybciej. Trasa wiedzie wąską brukowaną drogą, obok powstającego stadionu. W takiej scenerii naszło mnie pytanie: jak to się dzieje, że  w poniekąd ekspresowym tempie udaje się realizować projekty o gigantycznej skali, a  jednocześnie, latami toleruje infrastrukturalną bylejakości rodem z dawnej epoki? Cóż za paradoks.



Jak okiem sięgnąć Wrocław rozlewa się ku peryferiom nowymi osiedlam. Wchłania starą wiejską zabudowę, obrasta w nowoczesne apartamentowce. Kwitnie deweloperska inicjatywa i pomysłowość. Z tego procesu nijak nie wynika, by miasto przepoczwarzyło się w harmonijny organizm. Jak rządziła tak rządzi prowizorka, budowanie na łapu capu, bez  zbytniej troski o urbanistyczną spójność. Komunikacyjny bałagan to tego skutek. Chaos rodzi chaos.

Na mapie Wrocławia roi się od drogowych wąskich gardeł. Roi się od miejsc, połączonych mizerną nitkę miejskiej komunikacji. Nie ma węzłów przesiadkowych, nie ma parkingów na obrzeżach, przy pętlach autobusowych i tramwajowych. O kolei aglomeracyjnej nie wspominając. Mało problemów?
Na tuwrocław.com wspominano o źle wydzielonych torowiskach tramwajowych, pisano o prowadzących donikąd, urywających się nagle ścieżkach rowerowych. Deklaracje urzędników magistratu, że będzie lepiej są znane, ale nie terminy. Te, co rusz są zmieniane; vide: historia z tramwajem Plus.

Razu pewnego, bawiąc się komputerową grą tworzyłem i administrowałem starożytnym miastem. Kombinacji ruchów i scenariuszy było bez liku. Choć rywalizacja wymuszała pośpiech, podstawowej reguły gry obejść nie było sposób: chcesz na nowych terenach postawić domy, najpierw wytycz drogę. Zasada prosta, w naszych realiach nie do  wyegzekwowania.

Tras o lepszym standardzie przybywa we Wrocławiu mozolnie. Nigdy będzie ich tyle, żeby zaspokoić motoryzacyjną żądzę wrocławian. Gdyby zbadać obecne preferencje mieszkańców, większość, nie pomna czasu marnowanego w porannych i popołudniowych korkach, wybrałaby samochód jako środek komunikacji. To symbol nowoczesności, zamożności, komfortu.

Dla porównania, z czym kojarzy się MPK? Jaką ma strategię promocji? Czym kusi klientów, wzorem firm innych branż zmuszonych sprostać regułom konkurencyjności? Programy lojalnościowe? Rabaty? Promocje? Poprzestanę na tych retorycznych pytaniach. Oczywiście mamy obowiązkową UrbanCard, do której, jednakże, wrocławian urzędnicy nie mogą przekonać. O UrbanCard mówiło się kilka lat. Był czas, żeby się solidnie do jej wdrożenia przygotować, uatrakcyjnić ofertę.
Ma znaczenie, że MPK jest de facto monopolistą. To tłumaczy biurokratyczną nieruchawość i zachowawczość. Jednak sytuacja jest niezwyczajna i niezwyczajnej wymaga interwencji. Jednak szczególnej pomysłowości zrywającej z organizacyjną rutyną nie dostrzegam.

Gdy z powodu przebudowy ulicy Lotniczej i prac budowlanych przy ul. Królewieckiej (budowa stadionu i obwodnicy autostradowej) każdego ranka w drodze do centrum grzęzną w korkach tysiące mieszkańców północno-zachodniej części Wrocławia, mój znajomy wybiera trasę w przeciwnym kierunku, na peryferyjne Pracze Odrzańskie. Z  zapyziałego peronu wsiada do pociągu relacji Głogów – Wrocław Główny, by w ok. 10 minut dostać się do centrum miasta. Radzi sobie jak każdy wrocławianin. Kombinuje. Włodarze miasta też powinni. Nie tylko wówczas, gdy zima, jak co roku, zaatakuje znienacka.

Autor pisze o sobie: dziennikarz, bloger, wrocławian. Prowadzi bloga postmedia.blogspot.com