„Fotosyntezy” Krzysztofa Pruszkowskiego

Metoda „fotosyntezy” polega na wielokrotnym nakładaniu na siebie zdjęć o podobnej tematyce wykonanych w niewielkich odstępach czasu. Fotografowany obiekt pozbawiony zostaje wyrazistego konturu, zyskuje pewną tajemniczość.

 

Artysta nawiązuje do sztuki dawnych epok, która poszukiwała uogólnień jednoczących całość ludzkiej wiedzy, ale zarazem prowadzi polemikę z tradycją z punktu widzenia współczesności. Krzysztof Pruszkowski stosuje fotosyntezę jako zasadę estetyczną i jako narzędzie krytyki społecznej.

 

W kolekcji Muzeum Narodowego we Wrocławiu znajdują się między innymi następujące prace artysty wykonane metodą „fotosyntezy”: „27 członków Politbiura ZSRR” z 1981, „Paysage retrouvé” z 1984, „Pejzaż z Giverny” z 1984, „60 pasażerów metra II klasy” z 1985, „Akt” z 1985, „18 razy Mona Liza” z 1988, „Kanał sueski” i inne zdjęcia wykonane w Egipcie w 1989.

 

Wystawę można będzie oglądac do 20 czerwca.

 

Krzysztof Pruszkowski - ur. 1943 r. w Kazimierzu nad Wisłą; absolwent Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej, w 1967 r. wyjechał do Paryża by kontynuować studia w École des Beaux Arts i w Institut de l’Urbanisme. Fotografią zajmuje się od lat 70-tych. Jego najbardziej znane prace to: cykl „Barierka” (1977) ujawniający manipulacje, którym poddawani są mieszkający wielkich miast, cykl „Alexander” (1978) będący opowieścią o losach paryskiego kloszarda i stawiający pytanie o sens istnienia człowieka. Od lat 80-tych tworzy fotografie przy pomocy własnej metody zwanej „fotosyntezą”.