Andrzej Wajda miał zrobić film o wrocławskiej zarazie

W scenariuszu "Zarazy" autorstwa Andrzeja Wajdy wątki medyczne przeplatają się z problemami osobistymi głównych bohaterów – lekarzy, którzy są w trakcie rozstania. – Doktor Rawicz jako pierwsza diagnozuje prawidłowo chorobę i rozpoczyna działania mające na celu zabezpieczenie mieszkańców i powstrzymanie choroby. W tym samym czasie jej mąż spędza czas na romansie z młodą pielęgniarką – mówi Ewa Korzeniowska z Filmoteki Narodowej.

I cytuje Wajdę, który na łamach „Filmu na świecie” z 1985 powiedział, że w reportażu Jerzego Ambroziewicza dostrzegł szansę na stworzenie filmu na miarę legendarnego dzieła Alberta Camusa. – Myślałem, że uda się z tego zrobić „Dżumę”, ale ciągle wychodziła zaraza Wrocławia. I nie mogliśmy pokonać tego, dorobić temu jakiejś duszy, nie potrafiliśmy zrobić czegoś więcej niż same wydarzenia – mówi reżyser.

Korzeniowska dodaje, że mimo wielkich ambicji twórców, scenariusz Wajdy jest pełen uproszczeń i „sprowadza całe dramatyczne wydarzenia do nie do końca zrozumiałych, spóźnionych rozterek i wątpliwości męża doktor Rawicz”.

Film w 1972 roku nakręcił Roman Załuski i jego „Zaraza” przeszła bez echa. – Tym samym ciekawy i trudny temat zarazy czeka w dalszym ciągu na swoją godną filmową odsłonę – mówi Korzeniowska.

Epidemia ospy z 1963 roku była jednym z ważniejszych wydarzeń w historii Wrocławia. – Kiedy ospa pojawiła się we Wrocławiu, natychmiast miasto zamknięto i otoczono ścisłym kordonem. Nie mogę powiedzieć, że mysz się nie prześliznęła, bo ponoć ktoś się wydostał i dlatego pojawiły się przypadki zachorowań w innych miejscowościach, ale tam już wiedziano, z czym mają do czynienia i jak postępować – mówi nam wrocławska pisarka Jolanta Kaleta, autorka cyklu „Wojna i miłość”.