Boleśnie prawdziwa opowieść o polskiej „Cichej nocy” [RECENZJA]

Fabuła "Cichej nocy" nie wydaje się specjalnie oryginalna. W dniu Bożego Narodzenia mieszkający zagranicą bohater jedzie na święta do rodziny, a po drodze wynajmuje drogie auto. Choć chce zrobić na bliskich pozytywne wrażenie, w trakcie spotkania na światło dzienne wychodzą sekrety i zadawnione urazy, które podnoszą temperaturę Wigilii. Wkrótce rodzinny zjazd przeradza się polskie piekiekło.

Polacy mogliby się przyjrzeć w tym filmie jak w zwierciadle. W trakcie seansu bliski byłem płaczu, choć nie wiem, czy bardziej ze śmiechu, czy z poruszenia. Byłem jednocześnie pod wrażeniem tego, jak znakomitym i wnikliwym obserwatorem okazał się debiutujący 34-letni reżyser Piotr Domalewski. Podziwiam, że nie epatuje on dramatyzmem i wyciąganiem brudów równie mocno i z przesadą, jak Wojciech Smarzowski i że nie dostaliśmy drugiego "Wesela". Jest w tym filmowcu dużo empatii i próby zrozumienia bohaterów, a Dawid Ogrodnik rewelacyjnie wcielił się w chłopaka, który zdecydował się na pracę zagranicą w poszukiwaniu lepszego życia i wyrwania się z marazmu, w jakim tkwi jego rodzina. Rodzina, z którą – zgodnie z hasłem reklamującym „Cichą noc” – najlepiej wychodzi się na zdjęciu.

Piotr Domalewski ma ucho do dialogów, świetnie potrafił też wyważyć dramatyzm i nienachalny humor. Ogromnie szanuję, że nie ma w sobie przesadności charakterystycznej dla Smarzowskiego i nie idzie na łatwiznę, próbując dobić widzów możliwie jak najbardziej dramatyczną opowieścią o współczesnej Polsce. Młody filmowiec znakomicie poprowadził także pozostałych aktorów, w tym Tomasza Ziętka, Jowitę Budnik, Marię Dębską i Arkadiusza Jakubika.

Ten film jest mądry mądrością, jakiej brakuje wielu filmowcom. Nie tylko debiutantom. „Cicha noc” to produkcja przenikliwa i trafiająca w sedno.