Code Blue - kino trudne i bolesne

Nowy film Urszuli Antoniak, polskiej reżyserki od lat mieszkającej w Holandii, może zaskoczyć miłośników jej poprzednich dzieł. Widzowie spodziewający się powtórki „Nic osobistego” sprzed dwóch lat mogli się rozczarować. Tym razem autorka poszła w inna stronę. Wybrała kino trudne i bolesne. „Code Blue”, opowieść o samotnej kobiecie pomagającej chorym w hospicjum, jest całkiem odmienna i budzi wiele kontrowersji.



Uderzającym elementem filmu jest kontrast. Reżyserka porusza tematy tabu. Bohaterka, Marian, pomaga pacjentom przejść na drugi świat. Jej życie kręci się wokół śmierci  w hospicjum.
Jednocześnie targana jest nieokiełznaną żądzą, spowodowaną niespełnionym życiem erotycznym. Zderzenie śmierci i seksu powoduje, że odbiorcy odczuwają niepokój i chłód. Kobieta, która co noc pozbawia życia i jednocześnie odczuwa zwierzęcy wręcz popęd seksualny budzi skrajne emocje. Niebieski kod w terminologii  medycznej oznacza natychmiastową potrzebę resuscytacji. Jest to nawiązanie do sytuacji bohaterki, która również potrzebuje pomocy.

Wobec „Code Blue” nie można przejść obojętnie. Film daje dużo do myślenia, przede wszystkim kobietom. Mężczyźni mogą nie zrozumieć skomplikowanych procesów myślowych w umyśle bohaterki.  „Code Blue” jest kinem dla wybrednego widza. Można w nim dostrzec bezpośrednie nawiązania do Freuda. Niewątpliwym atutem ekranizacji jest godna podziwu gra aktorska Bien de Moor i mocne zakończenie.