Do kin weszła przepiękna filmowa baśń [RECENZJA]

Reżyser tego filmu, Guillermo del Toro został kiedyś zapytany, czy chciałby zrobić komedię romantyczną. Odparł wtedy, że bardziej interesują go potwory. W trakcie innego wywiadu wyznał jednak, że jego ulubionymi filmami superbohaterskimi jest trylogia miłosna Richarda Linklatera („Przed wschodem słońca”, „Przed zachodem słońca” i „Przed północą”), bo być z kimś to wielkie wyzwanie i bohaterstwo. Meksykański filmowiec uważa, że uczucia to nowy punk i opowiedział o tym m.in. w przepięknym gotyckim horrorze „Crimson Peak. Wzgórze krwi”.

Do tej tematyki powrócił w jeszcze piękniejszym „Kształcie wody” – współczesnej wersji „Pięknej i bestii”, która jest zarazem listem miłosnym do kina i wzruszającą lekcją empatii. W tej staroświeckiej, bezpretensjonalnej filmowej baśni można się zakochać. To skromne, małe arcydzieło, które ma w sobie niesamowitą siłę.

To przepiękna wizualnie baśń dla dorosłych, której akcja rozgrywa się w czasie zimnej wojny, w Stanach Zjednoczonych około 1962 roku. Jej główna bohaterka, Elisa (nominowana do Oscara Sally Hawkins) wiedzie samotną, monotonną egzystencję, a całą noc pracuje w pilnie strzeżonym, sekretnym laboratorium rządowym. Jej życie zmienia się na zawsze, gdy wraz z koleżanką z pracy, Zeldą (nagrodzona Oscarem Octavia Spencer), odkrywa, że w laboratorium przeprowadzany jest otoczony ścisłą tajemnicą eksperyment, który zaważyć może na przyszłych losach świata. W pozostałych rolach wystąpili nominowany do Oscara Michael Shannon, nominowany do Oscara Richard Jenkins i Michael Stuhlbarg (cała trójka spisała się znakomicie).

Podczas seansu zastanawiałem się, kto tu tak naprawdę jest potworem. Przypomniał mi się też wiersz, którego autorem jest Maya Angelou i słowa o tym, że jeżeli będziesz próbował być normalnym, nigdy nie przekonasz się, jak jesteś niesamowity.