Kuba Suchar Solo - wrocławskie koncerty chroniczne w Brzuchu zawsze w środy

Eksperymentalizm tego zamierzenia polega na tym, że każdorazowo do pokonania będzie pewna droga, wykonanie zadania, w którym artysta sam sobie będzie nauczycielem i uczniem – i ponieważ nie jest to salka prób, nie będzie miejsca na długotrwałe analizowanie błędów, dopieszczanie odkryć, żmudne komponowanie metodą eliminacji.

To co się pojawi, rzecz zagrana, stanie się od razu udziałem słuchacza, nie będzie odwrotu. Można sobie wyobrazić pewną utopię, świat doskonały, w którym nie ma rzeczy bezwartościowych, błędnych, odpadów, rzeczy niewartych miłości – utopię gdzie wszystko jest wartością, tylko potrzeba na tę wartość uruchomić właściwy oczekujący w magnetycznym przyciąganiu element.

Można posunąć się nawet dalej ryzykując hipotezę, że najsłabsza nawet jakość, jeśli odnajdzie swe gdzieś istniejące, w sensie platonicznym nieodzowne i przeznaczone jej wartości w postaci dźwięku, serii dźwięków, sprzężeń, ciszy, itd., stanie się częścią doskonałej całości, lub też kamieniem milowym w dążeniu do doskonałości... jeśli do tego dążymy. Bo to nie jest tak, że znamy cel, być może Kuba go zna lecz nie zdradza, w każdym razie twierdzi, że dla niego jest to najbardziej radykalny marsz w nieznane.

Z tej też choćby przyczyny nie należy spodziewać się hitów czy innych atrakcji, do których tak chętnie się przyzwyczajamy, którymi karmimy sentyment. Nie tu, nie w tym przypadku. Tu będzie tylko coś pojedynczego, pierwszego, jednorazowego, gorliwie umykającego wykonawczym schematom, nie zaadresowanego do percepcyjnych kalek – przez co też ryzykownego i szalenie wymagającego od artysty, ale zapewne też od widza/słuchacza.

Z uwagi też na to, że jest to proces zaplanowany w czasie i dopiero w swej cykliczności, rozciągłości, progresywności i narastaniu jest w stanie w pełni ukazać się zmysłom odbiorcy, organizatorzy zachęcają do chronicznego uczęszczania. Istotnym aspektem koncertów jest też ich „solowy” charakter. Przyzwyczajenie każe nam patrzeć na muzykę improwizowaną jako interakcję, zderzanie się wrażliwości, kooperację czy twórczy konflikt.

Nas jako słuchacza/widza interesuje to bogactwo międzyludzkich stosunków, nieomal jak w soczewce skupienie wspólnotowego charakteru ludzkości, oddającej się jakiejś idee fix. Być może zapominamy tutaj o roli samotnego poszukiwania, świadomego oczywiście dokonań, eksperymentów i odkryć innych artystów, jednakże bezsprzecznie samotnego eksplorowania „przestrzeni tajemnicy”, samotnego wytwarzania narzędzi do poznawania, samotnej determinacji, totalnej bezkompromisowości. Znamy to pod postacią m. in. komponowania.

Stosunek kompozytor-dzieło za każdym razem jest działaniem „solo”, choć odkryty (skomponowany) już utwór wykonują potem duety, kwartety, orkiestry. Na przedsięwzięcie „Koncerty Solowe w Brzuchu” spojrzeć można jak na podbicie stawki, z jednej strony mamy komponowanie na żywo, z drugiej improwizowanie bez partnerów – dwa bardzo ambitne wyzwania. I nie bez przyczyny pojawiają się tutaj terminy plasujące ten muzyczny zamiar jako dziedzinę badań, jakby istotą tworzenia było odkrywanie już istniejącego. Rodzi się pokusa by nazwać ten plan próbą uchylenia drzwi do zrozumienia (usłyszenia) harmonii sfer.

I jeszcze jedno, jest jeszcze wisienka na całym tym torcie, raz na jakiś czas Kuba zaprasza gościa – co wyniknie z tej kooperacji, kiedy to inni muzycy muszą nagle doskoczyć do tego maratonu, by rozgościć się w zbudowanej już i rozrastającej się przestrzeni, oddać energię, dodać sił, inspiracji (a być może też zabrać coś ze sobą, jak płomień pochodni)?

Kuba Suchar Solo - koncerty chroniczne odbędą się w Brzuchu przy ulicy Białoskórniczej 26 w prawie każdą środę, prawie zawsze o godz. 20:00.