MFF T-Mobile Nowe Horyzonty. Sprawdź, co rekomendujemy na piątek

„Raj: nadzieja” Urlicha Seidla.

 

Za sprawą Raju: nadziei w piwnicy Ulricha Seidla zagościła wreszcie odrobina światła. W ostatniej części trylogii (pozostałe dwie prezentowane są w sekcji Sezon) austriacki reżyser przygląda się życiu współczesnej nastolatki. Tak jak bohaterki wcześniejszych części cyklu, tak i ta dziewczyna stara się uciec od niesatysfakcjonującej codzienności w stronę szkodliwej iluzji. W przypadku Melanie funkcję tę pełni uczucie skierowane pod adresem lekarza przypominającego skrzyżowanie Josefa Fritzla z doktorem Judymem.

 

Jednak zgodnie z Seidlowską przewrotnością mężczyzna z agresora zamienia się w ofiarę próbującą uciec przed szczenięcą miłością adoratorki. To zafunduje bohaterce gorzką lekcję życia. I raczej nie przyniesie nadziei, że Melanie będzie w stanie uniknąć żałosnego losu swych poprzedniczek z Wiary i Miłości.

 

Pokaz filmu „Heli”, zdobywcy nagrody na tegorocznym Cannes dla najlepszego reżysera Amata Escalance.

 

 Ona ma 12 lat, on 17. Estela jest nad wiek rozwiniętą dziewczynką, Beto to poniżany kadet. Niedojrzałej kobiecie nie do twarzy z mężczyzną, w którym nie ma żadnego wsparcia. Taki związek to romans zakazany w wielu kulturach i z różnych powodów. Tytułowy bohater, a zarazem brat Esteli, ma powód własny. Jest nim lęk. Ujawnia się on w strukturalnym zapętleniu wykreowanym przez reżysera, który z precyzją opowiada o nierównym pojedynku delikatności z okrucieństwem. Jest w nowym filmie Amata Escalantego przykuwająca do fotela eteryczność i siła ciążenia, która wyostrza wszystkie doznania. Jest blaknąca w słońcu namiętność, rysująca się na dziecięcych twarzach obojętność i poczucie, że erotyzm to najbardziej podatny na umieranie pierwiastek ludzkiej natury. Film, którego współproducentem był Carlos Reygadas, na tegorocznym festiwalu w Cannes zdobył Złotą Palmę dla najlepszego reżysera.

 

Rekomendujemy również film „Historie rodzinne” Sarah Polley w sekcji Dokumenty/eseje .

 

Prawda zależna jest od tego, kto ją wygłasza. W swoim trzecim pełnometrażowym filmie Sarah Polley po raz kolejny podejmuje motyw skomplikowanych międzyludzkich więzi. Tym razem zmienia jednak formę i znacząco zawęża perspektywę. Polley z pasją wciela się w detektywa, zadając bliższym i dalszym krewnym kolejne pytania, sięgając po rodzinne archiwalia i rekonstruując wybrane wspomnienia z udziałem zawodowych aktorów. Historie rodzinneto eksperymentalny dokument poświęcony poszukiwaniom tożsamości ojca autorki – intymny, bardzo osobisty portret wielopokoleniowej familii, zakleszczonej pomiędzy wygodnym mitem a kłopotliwą prawdą. Czy po latach wciąż można jeszcze do niej dotrzeć?