Premier Morawiecki na uroczystościach 50. rocznicy Marca '68. "To data wspomnienia o wolności"

2) Bezpośrednią przyczyną drugiego etapu odżydzania komunistycznych struktur, była śmierć Józefa Wissarionowicza Stalina. Władze w związku sowieckim przejął wówczas Nikita Chruszczow, który już podczas najbliższego, XX zjazdu KZPR zdecydowanie potępił tak zwany „stalinizm”, który zdaniem nowego pierwszego sekretarza miał być zupełnym wypaczeniem komunizmu, tudzież „realnego socjalizmu”. Warto także wspomnieć, że Stalin został potępiony nie tylko za masową eksterminacje wrogów ludu. Największą zbrodnią zdaniem Chruszczowa była eksterminacja miernych, ale wiernych i oddanych socjalistycznej sprawie towarzyszy, których w swej paranoi i podejrzliwości o agenturalność posłał do dołów z wapnem Stalin. Choć większość małych duchem, ale wiernych zbrodniarzowi towarzyszy wyrażała pewne wątpliwości, co do tak radykalnego zwrotu pojęciowego, to nową politykę partii w pełni zaakceptowano. Wiernym i gorliwym towarzyszem, nie potrafiącym pogodzić się z naganą tak zwanego stalinizmu był między innymi Wieczesław Mołotow. Jeszcze za życia towarzysza Dżugashvillego, Mołotow podczas pokazowego procesu osobiście głosował za zesłaniem do obozu koncentracyjnego własnej żony, oskarżonej o agenturalność i szpiegostwo. Po referacie Chruszczowa i stanowczym potępieniu „stalinizmu”, Mołotow rozkazał swą żonę odnaleźć, doprowadzić do stanu używalności, a następnie poślubił ją ponownie. Trzask metalowych drzwi poprzedzający warkot silnika czarnej wołgi o godzinie 3 nad ranem, potrafił wybudzić ze snu i przyprawić o zawał serca nawet najwierniejszych i najbardziej oddanych socjalistycznej sprawie funkcjonariuszy najwyższego szczebla sowieckiej władzy. Tak więc, odpowiedzialni za wcześniejsze niedogodności i represje, jakie spadły na komunistycznych aparatczyków, zgodnie z referatem nowego pierwszego sekretarza – mieli być napiętnowani i pociągnięci do odpowiedzialności.

4) Jako że komuniści są i byli wówczas, zadeklarowanymi przeciwnikami szeroko rozumianego faszyzmu, nacjonalizmu i antysemitzymu, nie mogli przecież odsunąć od władzy żydów, za to tylko, że byli żydami. Skądinąd słusznie, posądzono ich zatem o żydowski nacjonalizm i antysowiecką reakcyjność. Innymi słowy, ci, którzy najgorliwiej budowali ludowe republiki składające się na blok komunistyczny – przez swoich współtowarzyszy zaczęli być w nich postrzegani, jako piąta kolumna. Nie było więc rady. Hydra obrzydliwego, polskiego antysemityzmu podniosła znów głowę i utrąciła lukratywne stanowiska prominentnych politruków, mogących pochwalić się żydowskimi korzeniami. Wielcy i zasłużeni ludzie, którzy z wielkim trudem i oddaniem budowali ludową rzeczywistość realnego socjalizmu, służąc wiernie w NKWD, UB, SB i innych aparatach represji – opuścili Polskę. Trzeba jednak oddać sprawiedliwość i przyznać, że z punktu widzenia żydowskich bandytów odpowiedzialnych za zbrodnie na ludzkości, dokonanej na narodzie polskim. Oskarżenia o przepędzenie ich z Polski w marcu 68′ w pewnym stopniu są bardzo zasadne. Niech ktoś z państwa spróbuje sobie wyobrazić, że o to Stefan Michnik, Salomon Morel, Helena Wolińska-Brus, Zygmunt Bauman, lub inny bandyta, który potrafił niemal wyłącznie łamać kości, wyrywać paznokcie i obdzierać ze skóry, już nazajutrz od utraty dotychczasowej posady idzie budować realny socjalizm – dajmy na to w PGR-ze. Przynajmniej dla mnie oczywistym jest, że ludzie świadczący usługi strzelania w potylice nad dołami z wapnem polskim patriotom – nie mogli przecież znaleźć zatrudnienia w żadnym innym sektorze. Polska pozbawiając tych, konkretnych żydów jedynego zajęcia, z jakiego potrafili się utrzymać zmusiła ich do opuszczenia tego niewdzięcznego kraju, któremu zresztą tak ofiarnie i oddanie służyli, poświęcając mu swe największe talenty, za co przyjdzie nam przepraszać jeszcze wielokrotnie.