Przeciętny „Ryszard III”, znakomita Dałkowska [RECENZJA]

Wciąż mam w pamięci znakomity spektakl „Kings of War” w reżyserii Ivo van Hove, który obejrzałem w trakcie tegorocznej edycji festiwalu Dialog Wrocław. Choć Ryszard III był zaledwie jednym z jego bohaterów, to zrobił na mnie ogromne wrażenie, a w całym spektaklu nie brakowało momentów ocierających się o wybitność. W pewnym momencie ten bohater zadzwonił do Donalda Trumpa, Angeli Merkel i Władimira Putina, przedstawiając się jako nowy król, a subtelnych i ciekawych nawiązań do współczesności pojawiło się tam więcej.

Najnowsza premiera Teatru Polskiego chyba rozgrywa się współcześnie, chociaż równie dobrze może to być czas bliżej nieokreślony. Niby dekoracje spektaklu są archaiczne, ale niektórzy bohaterowie noszą współczesne stroje, a w tle pobrzmiewa współczesna muzyka. Do tego w jednej z najbardziej kuriozalnych scen dwóch mężczyzn tańczy w dziwny sposób w trakcie rozmowy. Dodam, że obaj na uszach mają słuchawki. Jeszcze bardziej zdziwił mnie bohater, który na powitanie drugiej osoby machał… kurtką. Nie bardzo rozumiem też, czemu w „Ryszardzie III” została użyta taka, a nie inna muzyka. Chwilami odnosiłem wrażenie, że totalnie nie pasuje do tej opowieści.

Mówiąc szczerze, wciąż zastanawiam się, co autorzy spektaklu mieli na myśli. Początek zapowiadał się obiecująco, ale być może zbyt wiele sobie obiecywałem po scenografii, której potencjał został zmarnowany. Szkoda, choć muszę przyznać, że w kilku scenach twórcom udało się zbudować wizualnie posępny, mroczny klimat. Niestety, było tego za mało.

Wcielający się w tytułową rolę Cezary Morawski pod koniec spektaklu również miał moment, choć krótki, w trakcie którego pozytywnie mnie zaskoczył. Jeżeli jednak chodzi o całokształt, jego rola była raptem dobra, a chwilami przeciętna. Niestety, zabrakło mu charyzmy. Nie porwał mnie i nie przekonał, nie uwierzyłem w tę postać. Dyrektor teatru został przyćmiony przez krótkie, ale bardzo wyraziste, występy Ewy Dałkowskiej i Stanisława Melskiego. Charyzmatyczną Dałkowską uważam za najjaśniejszy element tego spektaklu. Nie ukrywam, że za kadencji poprzedniego dyrektora, Krzysztofa Mieszkowskiego czułem przesyt Ewą Skibińską i jej permanentnym rozbieraniem się na scenie. Nie miałbym natomiast nic przeciwko temu, żeby częściej widywać na deskach Teatru Polskiego właśnie Dałkowską.

Szkoda, że tylko na chwilę w „Ryszardzie III” pojawił się Mariusz Kiljan, który nie miał – niestety – nic wielkiego do zagrania. Miałem natomiast lekkie obawy, gdy na początku spektaklu Dariusz Bereski szarżował w zbyt karykaturalny sposób. Potem było już lepiej, ale również miał zbyt małą rolę. Przede wszystkim jednak po raz kolejny zatęskniłem za Bartoszem Porczykiem. Mając w pamięci jego genialny występ w „Dziadach”, jestem przekonany, że w pojedynku aktorskim z Cezarym Morawskim pokazałby swój pełny kunszt i jego sposób na Ryszarda byłby o wiele lepszy.

Zobacz galerię