Psychologia pozytywna, czyli prof. Seligman w SWPS

Prof. dr Martin Seligman należy do piętnastu najczęściej cytowanych psychologów na świecie. Jest profesorem uniwersytetu w Filadelfii i stał się znany dzięki swojej teorii „wyuczonej bezradności”. Prof. Seligman w swoich badaniach udowodnił również, że optymizmu można się nauczyć. Swoim pierwszym przemówieniem w 1998 r., już jako prezydent Psychological Association (APA), zaskoczył świat naukowy, stawiając sobie za cel zamianę psychologii z „nauki o chorobach” na „naukę o zdrowiu”. Jemu, Mihalyemu Csikszentmihalyi oraz Raymondowi Fowlerowi zawdzięcza się powstanie psychologii pozytywnej, jako naukowego kierunku.

 

– Zawsze staramy się wykorzystywać wizyty światowej sławy psychologów do tego, by studenci mieli możliwość spotkania się z nimi, poznania ich i podyskutowania na ważne tematy – mówi prof. Dariusz Doliński, dziekan wrocławskiego wydziału SWPS. – Takie spotkania są właśnie tym, co pamięta się ze studiów, czymś, co niekiedy zmienia perspektywę patrzenia na psychologię i własne plany życiowe. Okazja jest niepowtarzalna, bo prof. Seligman po raz pierwszy, a być może ostatni w swoim życiu, odwiedza Europę Środkową – dodaje Doliński.

 

W czerwcu i lipcu 2010 r. prof. Martin Seligman bierze udział w czterech warsztatach naukowych w Europie. Na tych spotkaniach prezentuje teorię i naukowe zaplecze psychologii pozytywnej, a także w sposób praktyczny przedstawia jej skuteczność na podstawie najlepiej zbadanych interwencji.

 

 

Psychologia pozytywna koncentruje się na mocnych stronach natury ludzkiej oraz osobistych atutach jednostek. Uczy, w jaki sposób rozwijać te pozytywne aspekty naszego funkcjonowania, aby osiągnąć jak najwyższą satysfakcję z życia, samorozwój i dobre relacje z otoczeniem. Założenia psychologii pozytywnej dają się z powodzeniem zastosować w procesie wychowania, w gospodarce, a także – i to staje się coraz bardziej wyraźne – w terapii, stwarzając w ten sposób nieznane dotąd możliwości. Choć nurt psychologii pozytywnej w Polsce jest wciąż mało rozpropagowany, to prowadzone są liczne badania w tym zakresie. W większości dotyczą one cech osobowościowych człowieka (np. inteligencja emocjonalna, kreatywność, nadzieja, optymizm, samokontrola, motywacja) oraz stanów subiektywnych (np. szczęście, poczucie sensu i własnej wartości, satysfakcja z życia, z pracy czy jakość relacji z innymi ludźmi).