Środa na festiwalu Nowe Horyzonty - co warto zobaczyć

Na zawsze Laurence
reż. Xavier Dolan / Kanada, Francja 2012 / 159’
obsada Melvil Poupaud, Suzanne Clément, Monia Chokri, Nathalie Baye, Sophie Faucher
nagrody Cannes IFF 2012 – Best Actress

Laurence i Fred próbują zrobić wszystko, aby nigdy, za żadne skarby świata nie powiedzieć sobie wprost: Kocham cię. Ranią się wzajemnie, wpadają w histerię, wbijają sobie szpikulce ostrych słów prosto w serca. Miotają się razem i osobno – Laurence nie potrafi się jednoznacznie dookreślić płciowo, Fred łatwo ulega sentymentom i zagłusza swoje prawdziwe tęsknoty. Xavier Dolan przygląda się ich rozciągniętej na lata miłosnej grze, usianej rozczarowaniami oraz niespełnieniami, starannie wyłapując drobne mgnienia piękna i nieśmiałe podrygi serca. Z tych spojrzeń, dotyków i gestów tka soczysty, sensualny film, jak zwykle u kanadyjskiego reżysera ubrany w piękne kostiumy, rozkołysany uwodzicielską muzyką i oprawiony w przesycone kolorami ujęcia.

Japan
reż. Carlos Reygadas / Meksyk, Niemcy, Holandia, Hiszpania 2002 / 130’
obsada Alejandro Ferretis, Magdalena Flores, Yolanda Villa, Martín Serrano, Rolando Hernández, Bernabé Pérez, Fernando Benítez, Carlos Reygadas
nagrody Cannes IFF 2002 – Golden Camera, Special Mention; Rio de Janeiro IFF 2002 – FIPRESCI Prize; Edinburgh IFF 2002 – New Director’s Award; Ariel Awards 2004 – Silver Ariel (Best Screenplay, Best First Work)

Mężczyzna przybywa do położonej w górskim kanionie wioski, by popełnić samobójstwo. Zatrzymuje się u mieszkającej na uboczu wdowy. Spotkanie z goszczącą go kobietą stanie się okazją do trudnego odrodzenia. Pełnometrażowy debiut Reygadasa wyrasta z tradycji europejskiego kina artystycznego. Jednak forma tego filmu jest dużo bardziej surowa niż w przypadku dzieł Tarkowskiego czy Bressona. Meksykański reżyser potęguje napięcie: poprzez zaplanowaną niedoskonałość, kontrast długich panoram i ujęć z ręki czy odpowiednio dozowaną dosłowność w obrazach śmierci i seksualności. W ten sposób ożywia podziwianą przez siebie estetykę i nadaje jej nowy ton, wskazujący na radykalizm poszukiwań. Podobnie jest z wykorzystaniem symboliki religijnej: duchowość u Reygadasa daleka jest od pewności i celebracji, sytuuje się na granicy bluźnierstwa.

Człowiek pogryzł psa
reż. André Bonzel, Rémy Belvaux, Benoît Poelvoorde / Belgia 1992 / 95’
obsada Benoît Poelvoorde, Jacqueline Poelvoorde-Pappaert, Nelly Pappaert, Hector Pappaert, Jenny Drye
nagrody Cannes IFF 1992 – Special Award of the Youth, SACD Award for Best Feature; Toronto IFF 1992 – Metro Media Award; French Syndicate of Cinema Critics 1993 – Critics Award for Best Foreign Film; Sitges IFF 1993 – Best Film, Best Actor

Człowiek pogryzł psa to film chory na wściekliznę. W kilku krajach za swoją brutalność zapłacił zakazem wyświetlania. W filmie tria: André Bonzel, Benoît Poelvoorde i Rémy Belvaux wstrząsające sceny przemocy nie są jednak celem samym w sobie. Fałszywy dokument o kilku dniach z życia seryjnego mordercy staje się pretekstem do ostrej satyry na współczesną rzeczywistość. Główny bohater filmu stanowi egocentryczną, zapijaczoną i pseudointelektualną karykaturę postaci popkultury w rodzaju Hannibala Lectera. Twórcy nie oszczędzają jednak również przedstawicieli własnej profesji. Postawa podążających krok w krok za mordercą członków ekipy filmowej przypomina koszmar śniony przez Krzysztofa Kieślowskiego i innych wyznawców etyki dokumentalisty.

Jesteś Bogiem
reż. Leszek Dawid / Polska 2012 / 110’
obsada Marcin Kowalczyk, Katarzyna Wajda, Dawid Ogrodnik, Tomasz Schuchardt, Arkadiusz Jakubik
nagrody Gdynia PFF 2012 – Best Directing Debut or Second Film, Best Supporting Actor, Best Acting Debut, Journalists Award

Koniec lat 90., katowickie blokowiska. W takiej aurze narodził się jeden z najbardziej znanych składów muzycznych w historii polskiego hip-hopu. Paktofonika przestała istnieć niedługo po samobójczej śmierci jednego z członków zespołu – Magika. Jesteś Bogiem to filmowa próba zmierzenia się z biografią muzycznej legendy. W obrazie Leszka Dawida muzycy: Fokus, Rahim i Magik kreowani są na prawdziwych, a zarazem symbolicznych bohaterów czasów transformacji. Film powstał na podstawie scenariusza Macieja Pisuka, który w 2008 roku ukazał się w formie książki Paktofonika. Przewodnik Krytyki Politycznej. Autorami muzyki do filmu są Sebastian Salbert (Rahim) i Wojciech Alszer (Fokus) – członkowie Paktofoniki.

Senser Klub Festiwalowy Arsenał

Kiedy w 1994 roku światło dzienne ujrzała debiutancka płyta kolektywu Senser, momentalnie została ona uznana za objawienie na scenie muzycznej - i to od razu na kilku scenach! Niewiele zespołów przed nimi poważyło się na tak radykalne połączenie ze sobą stylistyk rapu, muzyki industrialnej, dubu, elektroniki i ciężkiego gitarowego grania.

W chwili obecnej mamy do czynienia już z całą rzeszą zespołów grających w taki sposób, ale z całą pewnością można stwierdzić, że to właśnie Senser był dla nich podstawową inspiracją. W ich muzyce punkowy bunt wszedł w mariaż z jamajskimi rytmami, hardcore'owa energia zetknęła się z hip-hopowymi skreczami, industrialna elektronika zaczęła współgrać z funkową nostalgią.
Dołączcie do tego bezkompromisowe, politycznie zaangażowane teksty - taki był Senser, i to jeszcze na długo przed nu-metalową rewolucją, której nieświadomymi rodzicami stali się członkowie tej formacji. Otwarci na wiele kierunków, do swoich utworów włączali też elementy drum'n'bass, psychodelii, krautrocka czy metalu.

Ich koncerty - wręcz spektakle, będące połączeniem gry światła, dymu - wyglądały jak polityczne wiece czy niemalże kontestacyjne misteria, otwierające umysły na nowe postrzeganie pełnego niesprawiedliwości codziennego życia. Zespół z impetem wdarł się na niezależne listy przebojów, kolejnymi singlami regularnie okupując czołówkę tabeli. Ich ekspansja na tym się nie skończyła - swoją żywiołowością i nowatorstwem zawojowali także oficjalną część muzycznego rynku, gdzie również wspinali się na szczyty dziennikarskich podsumowań.

Często byli porównywani do Rage Against The Machine, ale to właśnie Zack de la Rocha i spółka otwarcie przyznawali się do inspiracji Senserem. Senser występował z takimi grupami i muzykami, jak Ozric Tentacles, Limp Bizkit, Red Hot Chilli Peppers, Henry Rollins, Sunk Anansie, Moby czy wspomniane Rage Against The Machine. The Prodigy w kilku swoich kompozycjach wykorzystało Sample wzięte prosto z utworów Sensera. Niewiele zespołów w dziejach współczesnej muzyki można uznać za tak wpływowe, jak właśnie ta formacja.

Muzyka Sensera to muzyka, która łączy - nie tylko gatunki, ale także ludzi, budując poczucie przynależności do jakiejś silnej wspólnoty. Ich energetyczny konglomerat dźwięków potrafi porwać zarówno zatwardziałych fanów hip-hopu, jak i zwolenników klasycznego metalu. Tak jak przemawiali do umysłów pokolenia lat 90-tych, tak samo mają wciąż siłę wpłynąć na nową, wychowaną na dubstepach generację słuchaczy. Po ponad dwudziestu latach od założenia grupy Senser wciąż zadziwia swoją szczerością, konstruktywną buntowniczością i ważkim przekazem. Ich mieszanka rocka, hip-hopu i muzyki tanecznej nadal wybija się ponad przeciętność i zaskakuje jakością na tle dziesiątek ich dźwiękowych kopii promowanych w mediach. Wciąż pełni młodzieńczego wigoru, wciąż żyjący punkowymi ideami i twórczą wywrotowością, są w stanie porwać za sobą każdego słuchacza. Riff, rap, skrecz, groove, flow; energia, zaangażowanie, bezkompromisowość, żywioł - oto właśnie Senser!