Tańsze bilety na Pantomimę dla babci i dziadka

Promocja obejmuje przedstawienia:

Zuzanna i starcy reż. Leszek Mądzik /24, 25 stycznia, godz. 19.00/

 

Przedstawienie Leszka Mądzika to bezsłowny obraz, wypełniający czas spektaklu, jest próbą zajrzenia do tych pokładów ludzkiej wrażliwości i namiętności, które wyzwalają zachowania i postawy człowieka, w różnych porach jego wieku, wobec kobiety. Kobiety, która swoją tajemnicą i erogennością prowadzi w świat, gdzie rozsądek i zasady spalają się, jak bohaterowie przywołanych wydarzeń. Te rozżarzone węgle pragnień, pożądań, a nade wszystko spełnień potrafią zamienić w popiół jego autorów.

 

 

Mikrokosmos reż. Konrad Dworakowski /26 stycznia, godz. 17.00 /

 

Christian Andersen napisał Calineczkę poszukując w dziecku, którego metaforą jest dwuipółcentymetrowa dziewczynka, dowodu bezbronności, posłuszeństwa, niewinności; wskazując jednocześnie ogromny wpływ świata zewnętrznego na to, co dzieje się z bohaterem. Mikrokosmos jest swobodną interpretacją tej popularnej baśni. Calineczka jest jedynie pretekstem do zderzenia się z podobnymi wątkami, ale na zasadach, które dyktuje w opowieści bohater ciekawy świata, silny i zdecydowany, dążący do tego, by być sobą i czuć się wolnym. Powodem tej swobodnej interpretacji jest chęć podjęcia dialogu ze stereotypem bohatera dziecięcego, sprowadzonego do postawy bezwolnej, pozbawionej charakteru i wpływu na własny los.

 

Osąd reż. Jerzy Kalina, Paweł Passini, Leszek Mądzik /31 stycznia, godz. 19.00/.

 

Tryptyk Osąd Wrocławskiego Teatru Pantomimy to jedna z najnowszych propozycji repertuarowych Teatru. Temat sądu ostatecznego uwiecznionego na obrazie Hansa Memlinga podjęli trzej Polscy reżyserzy, artyści różnego pokolenia, odmiennych estetyk i posługujący się innymi konwencjami teatralnymi. Dzięki temu udało się skonfrontować na scenie nie tylko różne artystyczne jakości, ale również pokazać najważniejsze kierunki w Polskim teatrze: jego aspekt performatywny, czerpiący z tradycji teatru ubogiego; multimedialne rozwiązania scenograficzno-dramaturgiczne oraz symboliczną wizyjność charakterystyczną dla teatru plastycznego. Motyw egzystencjalnego końca człowieczeństwa, zyskał w tym teatralnym kolażu, rangę metafizycznej podróży. Reżyserom udało się wykorzystać możliwości i specyfikę polskiej pantomimy. Przedstawienie jest bardzo plastyczną, dobrze skonstruowaną dramatycznie ruchową narracją, której siłą są umiejętności zespołu WTP.