We Wrocławiu jedna lista się nie sprawdziła. Ani dwie

Zanim jednak o wrocławskich przypadkach, to coś ze świata prawdziwego sportu. Telewizja niedawno przypomniała film sprzed kilku lat o wspaniałym polskim lekkoatlecie, rekordziście świata w trójskoku Józefie Szmidcie, który z powodów „jednej listy” musiał uciekać z kraju. Pod koniec kariery przyjechała do niego dziennikarka ze śląskiej „Trybuny Robotniczej” i zapytała go między innymi na kogo będzie głosował. Na co nasz mistrz, nie zważając w jakich czasach żyje, odpowiedział: a jaki ja mam wybór, jedna partia, jedna lista czy pani mi wskaże inny wybór?

Ponieważ dziennikarka była córką prominentnego działacza PZPR na Górnym Śląsku, to pan Józef bardzo szybko musiał poszukać sobie miejsca na ziemi w RFN. A jego żona codziennie miała obowiązek meldować się na komendzie Milicji Obywatelskiej.

Nie wiem dlaczego, ale jakoś tak mi się skojarzyło ze współczesnymi czasami, gdy Donald Tusk i jego akolici od czci i wiary odsądzają tych, co mają inny pomysł na start opozycyjnych ugrupowań w najbliższych wyborach parlamentarnych niż jego. Pomysł stworzenia wspólnej listy wszystkich ugrupowań będących w opozycji do rządzącego PiS. A każdy, od jednej listy, od dwóch lub więcej, ma swoje badania, swoje racje. Z tego wszystkiego najbardziej chyba teraz cieszą się przeróżne sondażownie, które mają żniwa niczym właściciele kurzych ferm na Wielkanoc.

To przenieśmy się do Wrocławia roku 2018. Ustępujący prezydent Wrocławia chce mieć nadal wpływ na miejską politykę. Potem się okaże, że były to tylko złudzenia, ale… Rafał Dutkiewicz więc postanawia powołać swój komitet wyborczy, choć sam już nie startuje. Chce zgromadzić tych wszystkich polityków, którzy boją się pokazywać na zdjęciu z Grzegorzem Schetyną. W ten sposób powstają dwie listy wspierające Jacka Sutryka, jako kandydata na prezydenta Wrocławia – Koalicja Obywatelska (PO i Nowoczesna) oraz Komitet Wyborczy Wyborców Rafała Dutkiewicza-Sojusz Dla Wrocławia. I wspólnie wprowadzają do rady miasta 24 kandydatów. A cztery lata wcześniej, gdy Rafał Dutkiewicz, jako prezydent, stworzył jedną listę z PO tych mandatów zdobyli 21. Tyle matematyka list wyborczych. Bo w obu przypadkach wykonano już kolejne działania, raczej nie matematyczne i obaj prezydenci mieli zapewnioną większość.

Przypomnę jak te działania wyglądają tylko na świeżym przykładzie obecnej kadencji. Wiadomo, że radni od Dutkiewicza szybko oddali hołd prezydentowi Jackowi Sutrykowi, natomiast radni z Nowoczesnej wstali z kolan, bo zobaczyli, że prezydent ich robi w konia. Ale prezydent ma argumenty i przekonał pięciu radnych z PiS, by dołączyli do niego. I po matematyce wyborczej… Nieważne, że Państwo głosowali na taki czy inny program wyborczy. A kto powiedział, że po wyborach wyborca ma jakieś znaczenie? Czy to jest oszustwo? Tak, choć niektórzy twierdzą, że to polityka. Nie, to oszustwo.

I tu dochodzimy do istoty jednej czy też dwóch list. Ktoś (czytaj Tusk i poplecznicy) się zastanawia w ogóle nad programem? Nie wiem dlaczego, ale jak piszę te słowa Orwell mnie prześladuje. W jego futurystycznej wizji zatytułowanej „Rok 1984” pojawia się takie zdanie, w którym proszę słowa „partia” zastąpić „jedna lista”:

„Partia ma dwa zasadnicze cele: zawładnąć całą kulą ziemską i zlikwidować raz na zawsze swobodę myślenia”.

No właśnie. Wyborca ma nie myśleć, wyborca nie powinien, nomen omen wybierać, wyborca ma słuchać. A jako zachętę jakiś zestaw obietnic się później skleci, Platforma ma w tym doświadczenie. A jak nie zrealizują? Obie strony to już przećwiczyły – wina PiS/Tuska. W tej chwili ważne jest tylko jedno: idziemy naparzać się z PiS! Przepraszam za język mało literacki, ale właściwie do tego obecnie sprawdza się wybory, do kibolskiej ustawki. Mieli Państwo przyjemność oglądać „Furiozę” Cypriana T. Olenckiego? Warto. Rzecz o bandytach, których popularnie nazywa się kibolami. „Nie mamy nic do stracenia, to my piszemy historię” – krzyczą liderzy grupy bandytów, nazwanej Furioza, przed bijatyką z drugą bandą. Podobną determinację, a czasami i słowa, słyszę w głosie zwolenników jednej listy. Daleki jestem od idealizowania bandytów, ale nawet oni rzadziej zmieniają szeregi czy jak kto woli listy. Wiem, straszne, brutalne, może przerysowane, ale tak ma teraz wyglądać nasza demokracja? I nie wiem, czy ten znak zapytania jest tu potrzebny.

To teraz będzie optymistycznie. Bo wbrew pozorom w tej zbrutalizowanej walce politycznej, którą niektórzy z uporem maniaka lub innego zwierza próbują sprowadzić do starcia tylko dwóch obozów jest światełko nadziei. No kiedyś wreszcie wylęgnie się ta oczekiwana trzecia albo i czwarta siła polityczna. Siła, która zaproponuje nam, jakąś realną strategię, realną wizję, coś innego niż tylko festiwal obietnic i wiadra pomyj wylewane na przeciwnika. A może tylko święty spokój? To byłby fajny program wyborczy…

Skąd ten optymizm? Po ustawce w „Furiozie” walczący nie wyglądali najlepiej. Tacy wycieńczeni, połamani i bezzębni byli… Można było przewrócić ich jednym palcem. O przepraszam, skreślić.