„Złoty głos Afryki” Salif Keita w WFF

Salif Keita pochodzi z Mali i jest niekwestionowaną gwiazdą afro-popu. Jego muzyczne inspiracje sięgają rocka, bluesa, jazzu, funky, tradycyjnej muzyki zachodnioafrykańskiej, a wszystko to wyrażone poprzez niezwykle umiejętne połączenie tradycyjnego instrumentarium ze współczesnym elektronicznym brzmieniem.

 

Koncerty Salifa Keity to prawdziwa feeria cudownych dźwięków, energetyzujących tanecznych rytmów i barw prosto z samego serca afrykańskiego kontynentu. Jego biografia jest równie fascynująca i niesamowita jak muzyka, którą tworzy.

 

Ten uznawany za "złoty głos Afryki" muzyk jest albinosem, potomkiem królewskiego rodu założycielskiej dynastii Mali. Jego życie od samego początku pełne było paradoksów. Mając czarnych rodziców rodzi się biały (co w kulturze ludów Mandingo zwiastuje nieszczęście).

 

Nosząc królewskie nazwisko, wyklęty przez rodzinę boryka się jednocześnie z losem zwykłego żebraka. Taką bowiem cenę musiał zapłacić za to, iż wbrew panującym zwyczajom i zasadom społeczeństwa kastowego zdecydował się wykonywać zawód muzyka - profesję zarezerwowaną wyłącznie dla griotów - zachodnioafrykańskich bardów, poetów i wędrownych muzyków.

 

Debiutował w latach 60. z dwoma najbardziej wpływowymi zespołami na ówczesnej scenie muzycznej Mali („The Rail Band” i „The Ambassadeurs”), gdy muzyka afrykańska przeżywała okres największej transformacji w swojej historii. W atmosferze politycznej euforii związanej z odzyskaniem niepodległości i kulturalnej emancypacji, do Mali bardzo szybko zaczęły napływać muzyczne nowinki z USA i Europy, wraz z całym dobrobytem instrumentarium i technik nagrywania dźwięku.

 

Dla spragnionego kontaktów z ludźmi, otwartego na wszystko co nowe młodego człowieka, już wtedy rozpoznawanego dzięki „magicznemu, brzmiącemu niczym barokowe organy" głosowi, było to jak szansa od losu, z której oczywiście skorzystał. W 1972 roku spotkał gwinejskiego gitarzystę Kanté Manfilę, z którym - już po wyjeździe do Abidjanu (Wybrzeże Kości Słoniowej) dokonał pierwszych nagrań.

 

Kolejne podróże m.in. do Paryża i Waszyngtonu stawały się dla niego źródłem nieustannych inspiracji i doświadczeń, które przekładał na charakterystyczny dla siebie język muzycznej ekspresji. Kiedy w 1987 roku powstawał album „Soro”, był już prawdziwą gwiazdą muzyki afro-pop.

 

Jego pozycję ugruntowała kolejna Płyta „Amen”, na której pojawili się John Zawinul, Wayne Shorter i Carlos Santana. To właśnie im, jak twierdzi, zawdzięcza umiejętność kontroli nad tym co i w jaki sposób pragnie przekazać, pewność wykonania i niezwykłą głębię, jaką można usłyszeć w jego interpretacjach tradycyjnej muzyki Afryki Zachodniej.

 

Współpraca z producentem Jean'em Lamoot'em oraz połączenie tradycyjnej akustyki z nowoczesnym brzmieniem okazały się kluczem do sukcesu na kolejnych płytach. Album „Moffou" zapoczątkował renesans tradycyjnej muzyki Mandingo, zaś instrumenty, które dotychczas postrzegano wyłącznie w kategoriach folkloru stały się niemal z dnia na dzień nieodłącznym elementem każdej liczącej się sesji nagraniowej.

 

W 2005 roku pojawił się album „M'Bemba”, pierwszy nagrany na Mali, w wybudowanym przez Keitę studio w Bamako. Po latach poszukiwań i muzycznych eksperymentów powrócił do korzeni.