Lech Janerka i Indigo Tree w klubie WZ

Lech Janerka w polskiej muzyce rockowej pojawił się pod koniec lat 70. Wraz z żoną - Bożeną Janerką - występował wówczas na festiwalach piosenki studenckiej. W 1979 założył zespół Klaus Mitffoch. W składzie z Janerką zespół nagrał tylko jedną płytę (Klaus Mitffoch), która przez wielu uznana została za jedną z najistotniejszych w historii polskiej muzyki rockowej. Ekspresją album dorównywał ekspresji zespołów punk rockowych, charakteryzował się jednak znacznie bardziej rozbudowaną warstwą melodyczną i harmoniczną.

 

W 1986, po odejściu z zespołu, Janerka wydał „Historię podwodną” - płytę sygnowaną już swoim imieniem i nazwiskiem. Płyta ta, o znacznie spokojniejszym (muzycznie i lirycznie) charakterze, oceniona została zarówno przez krytyków, jak i słuchaczy bardzo wysoko. Innowacją było zastąpienie gitary wiolonczelą przetwarzaną elektronicznie, na której grała i do dzisiaj gra Bożena Janerka. Niemal wszystkie zawarte na "Historii Podwodnej" utwory znalazły się na krajowych listach przebojów (np. „Konstytucje”, „Niewole”, „Ta zabawa nie jest dla dziewczynek”).

 

W następnych latach Janerka wydał kolejne albumy. Nie przyniosły one już tak spektakularnych sukcesów, niemniej ugruntowały jego pozycję na polskim rynku muzycznym, jako twórcy niezależnego, oryginalnego, pozostającego niejako na uboczu sceny rockowej.

 

W 2002 ukazuje się płyta "Fiu Fiu", co owocuje Fryderykami w kategoriach: płyta alternatywna i autor roku. W tym samym, 2002 roku Janerka nagrał utwór mający stanowić element kampanii na rzecz przyznania Wrocławiowi organizacji wystawy EXPO w 2010 - „Nadzieja o Wrocławiu”. Przedsięwzięcie to odbiło się szerokim echem, wielu oddanych fanów twórczości Janerki odebrało je jednak jako niezrozumiałe zerwanie z dotychczasową niezależnością. Artysta - zapytany o powody nagrania utworu - odpowiedział, że może nagrywać co mu się żywnie podoba, bo jest już za stary, żeby się przed kimkolwiek krygować.

 

W 2005 muzyk wydał płytę „Plagiaty”, nagraną w zmienionym składzie: z gitarzystą Damianem Pielką, który zastąpił zmarłego Wojciecha Seweryna i Michałem Mioduszewskim na perkusji. Płyta zdominowana gitarą akustyczną zawiera kompozycje, które Janerka grał w czasach młodzieńczych, natomiast teksty zostały napisane współcześnie. Krążek spotkał się z uznaniem zarówno publiczności, jak i krytyków.

 

Indigo Tree  

 

W 2009 roku Filip Zawada zaprasza Peve Lety'ego do współpracy przy nagrywaniu muzyki filmowej. Po godzinie improwizowania postanawiają zmalwersować pieniądze na studio. Zamykają się na tydzień w dużej sali nagraniowej i tworzą pierwszą płytę „Lullabys for love and Heath”. Muzyka do filmu nie powstaje.

 

Po umieszczeniu piosenek na myspace zgłaszają się do duetu trzy wytwórnie płytowe, z których muzycy  wybierają tą, która daje całkowitą swobodę w nagrywaniu i myśleniu, a także daje możliwość kupna nowych instrumentów.  

 

5 października 2009 ukazuje się ich debiutancki album pt. „Lullabies Of Love And Death”. Płyta zostaje bardzo wysoko oceniona przez recenzentów. Na pierwszy koncert bez publiczności przychodzi zero osób, a na pierwszy koncert z publicznością blisko 400 osób. Pierwszą trasę grają z zespołami ze Szwecji i Niemiec.  

 

W listopadzie 2009 roku muzycy postanawiają rozpocząć serię akustycznych koncertów w prywatnych mieszkaniach. Pierwszy z serii eksperymentalnych występów odbył się w domu świętej. W domu świętej Edyty Stein. Organizatorami takich występów są zawsze domownicy, którzy na koncert zapraszają swoich przyjaciół. Niestety, nigdy nie wiadomo jaki repertuar zagra zespół. Pierwszy radiowy koncert zespół gra w Trójce.

 

Zimą nagrywają piosenkę "allmywinterfriends", którą dołączają jako stronę B do ostatniego singla z płyty. Po umieszczeniu jej w Internecie muzycy zespołowo wykasowują wszystkie tracki, z których została ona stworzona. Od tego momentu długość jej życia zależy od Internautów…