Nowa wystawa czasowa. Zobacz tegoroczne nabytki Muzeum Narodowego we Wrocławiu

Zabytki zakupiono dzięki dofinansowaniu Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Pozyskane do zbiorów dekoracyjne i użytkowe szkła powstawały od połowy XIX do początków XX w. w dwóch największych hutach szkła na Dolnym Śląsku – Hucie Józefiny w Szklarskiej Porębie i w Rafinerii Szkła Fritza Heckerta w Piechowicach.

 

 

W nowoczesnej Hucie Józefiny, wybudowanej przez hrabiego Leopolda Schaffgotscha w latach 1840-1842, wytwarzane były szkła w stylach: weneckim, renesansowym (weneckim i niemieckim) oraz barokowym angielskim, powstawały tam również wyroby nawiązujące w swoich kształtach do ceramiki starożytnej Grecji, np. dzbanów oinochoe i kubków kyatos.

Druga słynna śląska wytwórnia szkła została założona w 1866 r. przez Friedricha Wilhelma Heckerta w Piechowicach. Początkowo malowano i złocono tam naczynia w stylu neorenesansowym wykonane z zielonego i oliwkowego szkła, wzorowane na niemieckich i niderlandzkich Römerach i Humpenach.

Jakość techniczna i wartość artystyczna malatur była bardzo wysoka – i właśnie te historyzujące dekoracje rozsławiły piechowicką rafinerię. Od lat 80. XIX w. w piechowickiej wytwórni powstawały ozdobne szkła, tzw. „Jodhpur”, inspirowane metalowymi i zdobionymi emalią naczyniami z indyjskiej prowincji o tej właśnie nazwie. Natomiast z końca XIX w. pochodzi seria naczyń ozdobnych, które przypominały formą starożytne greckie naczynia ceramiczne i syryjsko-rzymskie szkła antyczne.

Kolekcja małych form meblarskich Muzeum Narodowego we Wrocławiu wzbogaciła się o powstały w XVI w. w południowych Niemczech kabinet oraz sepet wykonany w 1700 r. prawdopodobnie przez rosyjskiego mistrza stolarskiego. Kabinety służyły do przechowywania cennych przedmiotów: dokumentów, klejnotów i pieniędzy. Były to meble w formie skrzyni wypełnionej szufladkami i skrytkami, zamykane uchylną płytą, która używana była jako blat do pisania.

Zakupiony kabinet należy do najpopularniejszych mebli tego typu, zwanych kabinetami augsburskimi, które charakteryzowały się dekoracją przedstawiającą fantastyczne krajobrazy miejskie z domami o wielu kondygnacjach oraz ruinami i pagórkami. Sepet (wyglądem przypominający małą skrzynkę) był przeznaczony do przechowywania dokumentów i korespondencji. Odchylany blat służył do pisania, a wewnętrzne małe szufladki skrywały ważne dla użytkownika przedmioty.