Władysław Frasyniuk - legenda wrocławskiej Solidarności, który jednak w 1989 roku, jak kilku innych liderów opozycji, nie zdecydował się na start w wyborach do Sejmu kontraktowego. Był natomiast posłem na Sejm trzech pierwszych kadencji – wybory w latach 1991, 1993 i 1997. W kolejnych kadencjach już nie uzyskiwał poparcia wyborców.
W sierpniu 1980 był uczestnikiem strajku w MPK. Został następnie członkiem Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność”, Komitetu Obrony Więzionych za Przekonania, Krajowej Komisji Porozumiewawczej i Komisji Krajowej „Solidarności”, a także przewodniczącym zarządu Regionu Dolny Śląsk związku.
Po wprowadzeniu stanu wojennego uniknął aresztowania. Zaangażował się w tworzenie podziemnej „Solidarności”. Został członkiem Tymczasowej Komisji Koordynacyjnej, która pełniła rolę kierownictwa podziemnych struktur związku. Zatrzymany w październiku 1982, więziony w latach 1982–1984 oraz 1985–1986, łącznie przez ponad trzy i pół roku. W 1989 uczestniczył w obradach Okrągłego Stołu, był członkiem Komitetu Obywatelskiego „Solidarność”. Zasłynął potem z wielu kontrowersyjnych działań i wypowiedzi.
Zobacz kolejnych posłów na następnych slajdach
Barbara Labuda - w 1970 ukończyła studia w Instytucie Filologii Romańskiej Uniwersytetu Wrocławskiego, w którym potem pracowała. W latach 1975–1979 prowadziła biblioteczkę wydawnictw emigracyjnych i niezależnych we Wrocławiu. W latach 1976–1980 współpracowała z Komitetem Obrony Robotników W latach 1978–1979 przebywała we Francji. W stanie wojennym od 13 do 15 grudnia 1981 uczestniczyła w strajkach we Wrocławiu. W październiku 1982 została aresztowana, a w kwietniu 1983 skazano ją na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywała we Wrocławiu i Krzywańcu. Zwolniona w lipcu 1983 na mocy amnestii. W 1982 w przyczyn politycznych została zwolniona z pracy.
W 1989 została posłanką na Sejm kontraktowy z poparciem Komitetu Obywatelskiego, wybraną w okręgu Wrocław-Fabryczna. W 1991 i 1993 uzyskiwała ponownie mandat poselski w okręgach wrocławskich z ramienia Unii Demokratycznej. W 1994 została członkinią Unii Wolności. Odeszła z niej w następnym roku, popierając w drugiej turze wyborów prezydenckich w 1995 Aleksandra Kwaśniewskiego.
Od 1995 do 2005 pełniła funkcję ministra w Kancelarii Prezydenta RP. Pod koniec drugiej kadencji Aleksandra Kwaśniewskiego została powołana na urząd ambasadora RP w Luksemburgu. W 2019 stanęła na czele komitetu poparcia partii Wiosna Roberta Biedronia.
Zobacz kolejnych posłów na następnych slajdach (Fot. wikimedia commons)
Radosław Gawlik - jeden z pierwszych najaktywniejszych polskich ekologów. Był także jednym z czterech wrocławskich posłów w tak zwanym sejmie kontraktowym, obok Barabary Labudy, Andrzeja Piszela i Zbigniewa Lecha, który powstał po Okrągłym Stole. W drugiej połowie lat 80. działał w Ruchu Wolność i Pokój oraz Solidarności. Organizował protesty po katastrofie w Czarnobylu oraz w sprawie Huty Siechnice i elektrowni jądrowej w Żarnowcu. Brał udział w rozmowach Okrągłego Stołu w zespole ds. ekologii.
Od 1989 do 2001 pełnił funkcję posła na Sejm X, I, II i III kadencji z okręgów wrocławskich: Wrocław-Psie Pole, nr 11 i nr 50. W rządzie Jerzego Buzka pracował jako wiceminister środowiska.
Należał do Ruchu Obywatelskiego Akcja Demokratyczna, Unii Demokratycznej, Unii Wolności. Z tej ostatniej odszedł w 2004, przyłączając się do budowy nowego ugrupowania Zieloni 2004. Zasiadał w radzie krajowej tej partii, został także prezesem Stowarzyszenia Ekologicznego Eko-Unia.Zobacz kolejnych posłów na następnych slajdach
Richard (Ryszard) Czarnecki - polityk, historyk, dziennikarz, działacz sportowy, w latach 1991–1993 oraz 1997–2001 poseł na Sejm I i III kadencji, od 2004 deputowany do Parlamentu Europejskiego VI, VII, VIII i IX kadencji, w 1993 wiceminister kultury, w latach 1997–1998 przewodniczący Komitetu Integracji Europejskiej, w latach 1998–1999 minister-członek Rady Ministrów, w latach 2014–2018 wiceprzewodniczący Parlamentu Europejskiego VIII kadencji. Związany m.in. z ZChN, Samoobroną i PiS.
W opublikowanej 3 stycznia 2018 rozmowie z portalem Niezalezna.pl Ryszard Czarnecki porównał europosłankę Platformy Obywatelskiej Różę Thun do szmalcowników. W sierpniu 2019 Sąd Okręgowy w Warszawie uznał, że Czarnecki naruszył jej dobre imię, w związku z czym nakazał mu publikację przeprosin. W kwietniu 2021 Parlament Europejski zobowiązał Czarneckiego do zwrotu 100 000 euro, które europoseł bezprawnie pobrał na rzecz swoich delegacji.
Zobacz kolejnych posłów na następnych slajdach
Adam Lipiński - poseł na Sejm I, IV, V, VI, VII, VIII i IX kadencji (1991–1993, 2001–2020), w latach 1999–2002 przewodniczący Porozumienia Centrum, w latach 2001–2020 wiceprezes Prawa i Sprawiedliwości, w latach 2005–2007 i 2015–2020 sekretarz stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, w latach 2006–2007 szef gabinetu politycznego premiera Jarosława Kaczyńskiego, w latach 2016–2020 pełnomocnik rządu ds. społeczeństwa obywatelskiego oraz pełnomocnik rządu ds. równego traktowania, od 2020 wiceprezes Narodowego Banku Polskiego.
26 września 2006 w programie Teraz my! na antenie TVN wyemitowano nagranie rozmowy ministra z Renatą Beger, w której Adam Lipiński ustalał warunki przejścia posłanki Samoobrony do klubu parlamentarnego Prawa i Sprawiedliwości. W zamian za to Renata Beger chciała objąć stanowisko sekretarza stanu w Ministerstwie Rolnictwa, otrzymać pomoc prawną w rozwiązaniu jej spraw sądowych, stanowiska dla członków swojej rodziny oraz zabezpieczenie finansowe na pokrycie weksli wypełnianych przez posłów Samoobrony.Zobacz kolejnych posłów na następnych slajdach
Dawid Jackiewicz - w latach 2003–2005 zastępca prezydenta Wrocławia, w latach 2005–2014 poseł na Sejm V, VI i VII kadencji, w 2007 sekretarz stanu w Ministerstwie Skarbu Państwa, w latach 2014–2015 deputowany do Parlamentu Europejskiego VIII kadencji, w latach 2015–2016 minister skarbu państwa w rządzie Beaty Szydło. W 2016 Jackiewicz został usunięty z Komitetu Politycznego PiS – według mediów była to kara za zbyt szczodre obsadzanie własnymi ludźmi władz spółek skarbu państwa.
27 grudnia 2006 odepchnął na ulicy nietrzeźwego i zachowującego się agresywnie mężczyznę, który według relacji świadków zaczepiał wcześniej w autobusie i na przystanku autobusowym żonę i syna polityka. Odepchnięty przez Dawida Jackiewicza mężczyzna upadł na chodnik, uderzając głową o krawężnik. Poseł wezwał na miejsce wypadku policję. Mężczyzna kilka dni później zmarł. W grudniu 2007 prokurator zdecydował o umorzeniu śledztwa, uznając, że poseł działał w obronie koniecznej.
Zobacz kolejnych posłów na następnych slajdach
Zbigniew Eysmont - jedyny wrocławski poseł Polskiej Partii Przyjaciół Piwa. Z wykształcenia artysta plastyk, ukończył w 1974 studia na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. W wyborach w 1991 został posłem na Sejm I kadencji z ramienia Polskiej Partii Przyjaciół Piwa. W rządzie Hanny Suchockiej pełnił funkcję ministra-członka Rady Ministrów ds. przedsiębiorczości. Polska Partia Przyjaciół Piwa została założona w 1990 przez satyryka Janusza Rewińskiego. Pomysł utworzenia ugrupowania powstał w kręgu osób realizujących program telewizyjny z końca lat 80. „Skauci piwni”. Fragment programu brzmiał: „Nie mamy złudzeń, że Polak stanie się abstynentem. Tylko niech nie pije wódki. Smaczne, chłodne, aromatyczne piwo tak samo może służyć do wznoszenia toastów (...) Przy piwie można wymienić poglądy, przy piwie łatwiej dojść do porozumienia, dogadać się. Dogadujmy się, bądźmy tolerancyjni, wyrozumiali i spolegliwi”. Niecodzienna nazwa i rozczarowanie transformacją ustrojową w Polsce sprawiły, że w wyborach parlamentarnych w 1991 partia uzyskała względnie wysokie poparcie, tj. 3,27 proc. głosów (dziesiąty wynik na 111 komitetów wyborczych), co pozwoliło PPPP na wprowadzenie do Sejmu 16 posłów. Bardzo szybko partia podzieliła się na frakcje (Małe Piwo i Duże Piwo) i w 1993 roku przestała prowadzić działalność. Na zdjęciu twórcy PPPP.Zobacz kolejnych posłów na następnych slajdach (Fot. wikimedia commons)
Zenon Michalak w latach 1991-1993 sprawował mandat posła I kadencji z ramienia Kongresu Liberalno-Demokratycznego, wybranego w okręgu wrocławskim. Pod koniec kadencji należał do Klubu Polski Program Liberalny. /br>
Był głównym udziałowcem przedsiębiorstwa Personal Computer Studio (PCS), holdingu kontrolującego działalność przedsiębiorstw, które zajmowały się rekultywacją terenów pokopalnianych w Bełchatowie, produkcją mebli biurowych, marketingiem, inwestycjami na przejściu granicznym w Kudowie-Zdroju i usługami komputerowymi. Jego firma była także autoryzowanym dealerem marki Sony oraz udziałowcem kilku banków.
W 1993 znalazł się na 72. miejscu na liście 100 najbogatszych Polaków opublikowanych na łamach tygodnika „Wprost”. W 2001 został tymczasowo aresztowany pod zarzutem wyłudzenia z banków 5 mln zł. Potem okazało się, że były to większe kwoty, a biznesmen wylądował w więzieniu./br>
Latem 1992 podpisał umowę sponsorską z klubem koszykarskim Śląsk Wrocław. Sponsorował drużynę, nie mając – jako jedyny prezes w historii tego klubu po 1989 – żadnych udziałów w klubie, działającym jako stowarzyszenie Wojskowego Klubu Sportowego./br>
Firma Zenona Michalaka na mocy umowy płaciła część wydatków na koszykarzy, a on finansował wyjazdy, zgrupowania, premie, a także zajmował się organizacją spotkań – na meczach pojawiły się po raz pierwszy czirliderki i telewizja Echo, która transmitowała wszystkie mecze./br>
Latem 1994, kiedy firma PCS miała w problemy finansowe, Zenon Michalak odszedł ze Śląska Wrocław, w którym został zastąpiony przez Grzegorza Schetynę.Zobacz kolejnych posłów na następnych slajdach (Fot. dtmw)
Grzegorz Schetyna - poseł na Sejm siedmiu kadencji. W latach 2007-2009 wicepremier oraz minister spraw wewnętrznych i administracji w pierwszym rządzie Donalda Tuska, w 2010 tymczasowo wykonujący obowiązki prezydenta RP, w latach 2014–2015 minister spraw zagranicznych w rządzie Ewy Kopacz. Jeden z założycieli i liderów Platformy Obywatelskiej, przewodniczący jej klubu parlamentarnego w latach 2009–2010, sekretarz generalny PO w latach 2001–2003 i 2004–2010, wiceprzewodniczący partii w latach 2010–2013 oraz jej przewodniczący w latach 2016–2020. O polityku było dość głośno podczas afery hazardowej. Wybuchła ona 1 października 2009 roku, kiedy w "Rzeczpospolitej" opublikowano artykuł, w którym ujawniono kulisy prac nad nowelizacją ustawy hazardowej. W tekście wskazano na kontakty świata biznesu i polityków rządzącej wówczas Platformy Obywatelskiej. Opublikowano stenogramy rozmów ówczesnego szefa klubu PO Zbigniewa Chlebowskiego z biznesmenem Ryszardem Sobiesiakiem z tym najsłynniejszym fragmentem: „Na 90 procent, Rysiu, że załatwimy. Tam walczę, nie jest łatwo”. W rozmowach padały też imiona "Miro" i "Grześ". Jak ustalono, chodziło o ówczesnego ministra sportu i turystyki Mirosława Drzewieckiego oraz Grzegorza Schetynę, wówczas szefa MSWiA. Schetyna podał się do dymisji.
Zobacz kolejnych posłów na następnych slajdach
Janusz Maksymiuk w 1975 ukończył studia na Wydziale Rolniczym Akademii Rolniczej we Wrocławiu. Potem był m.in. dyrektorem PGR w Karpaczu, a następnie Kombinatu Rolniczego w Oleśnicy.
W 1991 został w okręgu wrocławskim wybrany na posła na Sejm I kadencji z listy Koalicji Polskie Stronnictwo Ludowe – Sojusz Programowy (jako kandydat bezpartyjny, reprezentujący Kółka Rolnicze), a w 1993 uzyskał, liczbą 2318 głosów, reelekcję z ramienia Sojuszu Lewicy Demokratycznej (również jako bezpartyjny, rekomendowany przez SdRP).
Przed wyborami parlamentarnymi w 2001 kierował komitetem wyborczym Samoobrony RP. Następnie został doradcą przewodniczącego tej partii Andrzeja Leppera oraz dyrektorem biura krajowego Samoobrony RP w Warszawie. W 2005 z jej listy po raz trzeci uzyskał poselski.
We wrześniu 2006 odegrał istotną rolę w tzw. aferze taśmowej. Z jego inicjatywy dziennikarze skontaktowali się posłanką Renatą Beger, która wzięła udział w prowokacji przy użyciu ukrytej kamery
W marcu 2007 warszawski sąd rejonowy skazał go na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na trzyletni okres próby i grzywnę za sfałszowanie dokumentów.
W listopadzie 2008 prokurator Prokuratury Krajowej skierował przeciwko niemu akt oskarżenia, zarzucając mu m.in. ukrywanie majątku w kwocie ok. 5,5 mln zł, zatajanie przed wierzycielami sprzedaży gruntów oraz składanie fałszywych zeznań w postępowaniu sądowym.
Zobacz kolejnych posłów na następnych slajdach
Bogdan Zdrojewski, prezydent Wrocławia (1990–2001), senator IV i X kadencji (1997–2000, od 2019), poseł na Sejm IV, V, VI i VII kadencji (2001–2014), deputowany do Parlamentu Europejskiego VIII kadencji (2014–2019), przewodniczący klubu parlamentarnego Platformy Obywatelskiej (2006–2007), minister kultury i dziedzictwa narodowego w pierwszym i drugim rządzie Donalda Tuska (2007–2014).
Pierwszy raz Polska o Zdrojewskim usłyszała w lipcu 1997 roku, gdy jako prezydent Wroclawia stał się symbolem heroicznej obrony miasta przed powodzią.
W 1997 jako kandydat niezależny został senatorem (otrzymał 241 179 głosów). Zrezygnował 11 stycznia 2000, gdy Trybunał Konstytucyjny orzekł, że funkcji prezydenta miasta na prawach powiatu nie można łączyć z mandatem parlamentarzysty. Z urzędu prezydenta miasta ustąpił w maju 2001, kiedy zdecydował się kandydować do Sejmu. Został w tymże roku wybrany do Sejmu IV kadencji z ramienia Platformy Obywatelskiej (otrzymując 47 297 głosów).
Po wyborze zrezygnował z immunitetu, w związku z zarzutami o rzekomą niegospodarność (sprawa tzw. wrocławskiego VAT-u), w 2004 został prawomocnie uniewinniony od popełnienia zarzucanych mu czynów.Zobacz kolejnych posłów na następnych slajdach
Jan Chaładaj - polityk, poseł na Sejm IV kadencji, w latach 1996–1997 wiceminister współpracy gospodarczej z zagranicą i wiceminister gospodarki.
Sprawował mandat posła IV kadencji z ramienia Sojuszu Lewicy Demokratycznej, wybranego w okręgu wrocławskim. W marcu 2003 został usunięty z klubu parlamentarnego SLD po aferze z głosowaniem na „cztery ręce”. Wraz z drugim posłem SLD mieli zagłosować za innych parlamentarzystów, korzystając z ich kart identyfikacyjnych. W czerwcu 2004, w związku z tą sprawą, prokurator Prokuratury Okręgowej w Warszawie przedstawił mu zarzuty poświadczenia nieprawdy. Postępowanie w tej sprawie zostało w styczniu 2010 warunkowo umorzone przez Sąd Rejonowy w Warszawie.
Pomimo wykluczenia z klubu pozostał nadal członkiem SLD. W 2005 wycofał się z bieżącej polityki i powrócił do działalności biznesowej.
Zobacz kolejnych posłów na następnych slajdach
Beata Kempa – posłanka na Sejm V, VI, VII i VIII kadencji (2005–2019), w latach 2006–2007 sekretarz stanu w Ministerstwie Sprawiedliwości, w latach 2015–2019 minister-członek Rady Ministrów w rządach Beaty Szydło oraz Mateusza Morawieckiego, w latach 2015–2017 szef Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, wiceprezes partii Suwerenna Polska, deputowana do Parlamentu Europejskiego IX kadencji (od 2019).
W grudniu 2015 zyskała rozgłos medialny po skierowaniu pisma do prezesa Trybunału Konstytucyjnego Andrzeja Rzeplińskiego, w którym poinformowała go o wstrzymaniu publikacji w Dzienniku Ustaw wyroku z 3 grudnia 2015 w sprawie dotyczącego zgodności z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej niektórych przepisów ustawy z 25 czerwca 2015 o Trybunale Konstytucyjnym. Był to pierwszy taki przypadek od rozpoczęcia działalności orzeczniczej przez Trybunał Konstytucyjny w 1986. Śledztwo w sprawie przekroczenia uprawnień w związku z zaniechaniem publikacji wyroku wszczął prokurator Prokuratury Okręgowej w Warszawie. Zostało ono umorzone w styczniu 2016 wobec braku znamion przestępstwa.
W 2019 roku przedstawiciele Ośrodka Monitorowania Zachowań Rasistowskich i Ksenofobicznych złożyli do prokuratury zawiadomienie w sprawie akcji charytatywnej, której patronowała Beata Kempa. Chodzi o zbiórkę plecaków szkolnych dla dzieci z Syrii. Jak ujawniły lokalne media, przybory miesiącami leżały w Sycowie.
