Rocznica powstania w getcie. W tym roku online

W czwartek (16.04.2020) Sejm głosował nad obywatelskimi projektami ustaw. Jeden z nich dotyczył sprzeciwu żydowskim roszczeniom bezspadkowym, do których realizacji wzywa amerykańska ustawa JUST Act447. Ten projekt, podobnie jak trzy pozostałe, decyzją większości posłów zostały skierowane do prac w komisjach. Oznacza to, że trafiły do zamrażarki, z której najprawdopodobniej nigdy nie wyjdą. Tak już raz było w przypadku projektu Zatrzymaj Aborcję, który trafił do komisji w 2017 i przeleżał w niej do końca kadencji. Zatem o żadnym sukcesie mówić NIE MOŻNA, a o realizacji scenariusza, który rozpisywał każdy zdrowo myślący obserwator życia politycznego w Polsce. Jak te wydarzenia opisano w izraelskich mediach?
Rządząca w kraju POLIN Partia PiSrael przeciwstawia się skrajnie prawicowym próbom zablokowania w kraju realizacji amerykańskiego wniosku o odszkodowanie dla osób, które przeżyły Holocaust, za mienie skonfiskowane podczas II wojny światowej – czytamy na portalu Haaretz. Wskazano także, że PiS ostro krytykuje projekt ustawy, ponieważ wyszła ona spod ręki „skrajnej prawicy” chcącej podważyć polsko-amer. partnerstwo, zaś poseł Arkadiusz Mularczyk wyraził chęć pracy nad ustawą „tylko po to, by okazać szacunek inicjatywie obywatelskiej”.
Żydzi w Haaretz.com piszą o „wstępnej zgodzie na zwrot mienia” podczas gdy w żadnym momencie debaty w sejmie taka deklaracja nie padła. Nie było także mowy o słuszności ustawy 447. Czemu zatem ma służyć ta bezczelna manipulacja, która – co zrozumiałe – rozbudza w Polakach niechęć do środowisk żydowskich? Czyżby był to rodzaj nacisku na ekipę rządzącą, by wykonała kolejny krok i oficjalnie zgodziła się na realizację bezprawnych roszczeń? A może ten artykuł winien skłonić ekipę władzy do myślenia, by w końcu zrozumiała w jaki sposób Żydzi odczytują niejasne deklaracje rządu z zamrożenie projektu ustawy Stop 447 na czele? Nie mam ostatecznej odpowiedzi na te pytania. Wiem za to, że sprawa roszczeń winna zostać załatwiona raz na zawsze poprzez jasną, publiczną deklarację na arenie międzynarodowej: Żydzi, żadnych pieniędzy nie dostaniecie, a jedyne co wam się należy to porządne lanie za kłamstwa, które na temat Polski produkujecie od lat!

Pluj na Polaka, całuj bolszewika!
W 1939 żydzi z niecierpliwością wyczekiwali przyjazdu wojsk sowieckich, które uporają się z II RP, pogardliwie nazywaną przez żydów „Macochą”. Gdy już sowieci przekroczyli granicę niepodległej Polski, żydzi wywieszali transparenty z napisami gloryfikującymi katów Rzeczpospolitej, całowali wjeżdżające do Wilna sowieckim czołgom, a w pochodach nosili trumny z napisem „Polska we Lwowie”. Coś na wzór współczesnych pikiet opozycji, na których pełno antypolskich transparentów i antypolskich okrzyków. Jednak nie to jest najgorsze. Mimo, iż sprawę przemilcza polskojęzyczny mainstream, festiwal żydowskiego antypolonizmu trwa w najlepsze.
Przedstawiciele społeczności żydowskiej, na czele z przewodniczącym Gminy Wyznaniowej Żydowskiej we Wrocławiu Aleksandrem Gleichgewichtem (na zdjęciu podczas wiecu KOD) plują na polską prawicę; plują na tych którzy opowiadają się za polską racją stanu; plują na tych, którzy oddają cześć zmarłym pod Smoleńskiem; plują na tych, którzy sprzeciwiają się multikulturalizmowi oraz domagają się dekomunizacji wymiaru sprawiedliwości. Jednak najgorzej mają ci, którzy domagają się od żydów szacunku do Polaków. Ci muszą liczyć się z żydowską „łapanką”, polegającą na zawiadamianiu prokuratury o mitycznej „mowie nienawiści”, czego przykładem jestem chociażby ja sam. Za słowa: „Domagamy się od żydów szacunku do Polaków” grozi np. ks. Jackowi Międlarowi do dwóch lat pozbawienia wolności. A pacynka Obywateli RP Aleksander Gleichgewicht twierdzi, że tymi słowami nawoływałem do nienawiści. Tymczasem to on wzywa JarKacza i jego znajomych do popełnienia „samobójstwa” w autorskim wierszyki: „Niech się Kaczor powiesi razem z bandą kolesi!”.
We wrześniu 1939 żydzi osiągnęli Himalaje antypolonizmu. Wtedy to Milicja Żydowska w Zamościu wyłapywała ukrywających się polskich żołnierzy, rozstrzeliwała ich na miejscu albo przekazywała NKWD. Zaś gdy przez miasto przechodziła kolumna polskich żołnierzy, żydzi na nich pluli, obrzucali kamieniami, obrażali i życzyli śmierci. Czy to się nazywa wdzięczność za kilkaset lat wzajemnej, pokojowej koegzystencji? W tym miejscu warto jeszcze nadmienić, że w 1939 społeczność żydowska nie tylko sowietów witała z entuzjazmem. Tak nienawidzono Polaków, że w Pabianicach, Łodzi, Białymstoku i Krakowie oddawano pokłony wojskom niemieckim. Jak widać żydzi państwo polskie mieli za nic.
W tym miejscu może zrodzić się pytanie: co z tymi żydami, którzy nie przejawiali takich polakożerczych postaw? Poza pojedynczymi, szlachetnymi jednostkami, które aktywnie działały w NSZ byli i tacy, którzy nie partycypowali w ideologii marksistowskiej, a problem żydokomunizmu zbywali milczeniem, tym samym nie pomagając, aby ropiejąca rana umęczonego walecznością państwa polskiego prędko się zagoiła.

Żydoeuntuzjaści eurokołchozu!
Przybliżając aktywność żydokomunistycznych organizacji w czasach XX-lecia międzywojennego liczne podobieństwa, jakie dostrzegam pomiędzy nimi, a opłacanymi przez Georga Sorosa tworami takimi, jak Fundacja Otwarty Dialog, Obywatele RP, Komitet Obrony Demokracji czy Nowoczesna. To organizacje, które otwarcie walczą z polskością i deklarują swoje poparcie dla eurokołchozu, oficjalnie zwanego Unią Europejską, będącego w obecnym kształcie realizację marksistowskiego planu, który kilkadziesiąt lat temu nakreśliła Róża Luksemburg. To ona uważała, że małe państwa i małe narody – ze względu na ograniczone możliwości gospodarcze – powinny zniknąć, albo powinny być marginalizowane. Czy to przypadek, że podpisana 25 marca bieżącego roku Deklaracja Rzymska jest niemal identyczna z deklaracją delegatów ZSRR z 1922? Czy takich samych metod jak sowieci, ciemięzcy Polski, nie stosuje dzisiaj gloryfikowana przez żydów Unia Europejska? Czy Bruksela liczy się z mniejszymi państwami będącymi członkami marksistowskiego aparatu? Czy najistotniejszych decyzji nie podejmują Niemcy i Francuzi? Nie ma żadnych wątpliwości, że postulaty 'Bezsmiertnejej Rozy' (Nieśmiertelnej Róży), wieszczące powstanie marksistowskiego europejskiego kołchozu, gardzącego tradycyjnymi wartościami i państwami narodowymi, to obecnie podstawa istnienia Unii Europejskiej. Za takim kołchozem opowiadają się wspomniane organizacje będące współczesnym odwzorowaniem przedwojennego Bundu, Kombundu i Ferajnigte, a wraz z nimi zdecydowana większość społeczności żydowskich w Polsce.

Na temat ROSZCZEŃ ŻYDOWSKICH ESBEKÓW - czytaj:
http://79.96.10.70/aleszum/index.php/publikacje/1251-roszczenia-zydowskich-esbekow?fbclid=IwAR3HXbXEaMpUD9L1LAmXMnh74R_DfI_HcPoc2ZWNL787hfhdRyOLUWlhDfI

1) W listopadzie roku 2019 w mas-smediach pojawiły się informacje o badaniach terenowych, które zostały przeprowadzone w Wiźnie, miejscowości oddalonej 10 km od Jedwabnego (woj. podlaskie). Pracownicy stowarzyszenia „Wizna 1939”, którzy przeprowadzali prace odkrywkowe, 21 października 2019 w Wiźnie odnaleźli dół ze szczątkami ludzkimi oraz łuski od niemieckiej amunicji. Prawdopodobnie w tym miejscu pogrzebano kilkudziesięciu Żydów zamordowanych przez Żydów w czerwcu 1941.
W nocy z 21 na 22 czerwca 1941 Niemcy zaatakowali rosyjskie pozycje w Wiźnie. To istotny fakt, zważywszy, że 20 dni później, 10 lipca 1941, w miejscowości obok, zamordowany Żydów leżeli Polacy. Relacje świadków, dowody oraz wstępna ekshumacja, którą zablokował rabin Michael Schudrich, jasno wskazują na sprawstwo Niemców. Mimo to, środowiska żydowskie bezczelnie oskarżają Polaków o spalenie starozakonnych w stodole. Co istotne, podobnie jak w przypadku Jedwabnego, także i w sprawie Wizny, rabin Michael Schudrich próbuje zablokować dalsze prace nad pracami ekshumacyjnymi, twierdząc że „prawo żydowskie tego zabrania”, co jest wierutnym kłamstwem, na co wskazuje Talmud Jerozolimski (Moed katan, koniec 2. rozdziału).

3) Rozmowę ze świadkiem przeprowadzono w roku 2010. 8 lat później ustalono, że jeśli Domurat mówi prawdę, w miejscu zbrodni zostaną odnalezione łuski lub niewystrzelone naboje. Rok później przeprowadzono prace odkrywkowe i przypuszczenia się potwierdziły, z którymi dziś, operując łgarstwami, próbuje walczyć Michael Schudrich. Pociski, które znaleziono w miejscu wskazanym przez świadka, należały do oddziałów SS i pochodzą z różnych broni. Co to oznacza? Otóż to, że relacja Lewina jest kłamliwa, Żydzi zostali rozstrzelani przez grupę niemieckich żołnierzy, a na udział Polaków w zbrodni nie ma ŻADNYCH dowodów.
Jeśli połączymy ze sobą fakty dotyczące likwidacji Żydów w Wiźnie, z tym co wiemy o wydarzeniach w Jedwabnem mamy jasność, że środowiska żydowskie drżą przed ujawnieniem prawdy, a sami, bez jakichkolwiek podstaw produkują szkalujące Polaków „holokaustowe haggady”.
Warto napisać w tej sprawie do PK: [email protected].

YEMIOŁA ŁŻE NA POTĘGĘ! PAŃSTWO IZRAEL TO PROMUJE!
W niedzielę (19.04.2020), w związku z 77. rocznicą Powstania w Getcie, na twitterowym koncie PAŃSTWA Izrael został zamieszczony film, w którym jako ilustrację żydowskiego powstania zamieszczono zdjęcia z Powstania Warszawskiego.
W żydowskiej wersji historii żołnierze Armii Krajowej z biało-czerwonymi opaskami to bojownicy ŻOB i ŻZW.
Tak wygląda żydowska „prawda”!
Film nie został usunięty pomimo interwencji Muzeum Auschwitz.

CZYM JEST PRAWDA?
Jak zauważył Józef Mackiewicz - „jedynie prawda jest ciekawa”. To prawda, jest ciekawa – ale komu właściwie jest ona potrzebna. Stare perskie porzekadło głosi, że „konia termu, kto mówi prawdę”. Dlaczego akurat konia? Dlatego, żeby powiedział i uciekł. Prawda bowiem, chociaż ciekawa, rzadko kiedy nadaje się do wykorzystania, zwłaszcza przy realizowaniu doraźnych celów politycznych. Z tego punktu widzenia znacznie korzystniejsza od prawdy jest tak zwana „mądrość etapu” tym bardziej, że inicjatorzy politycznych celów mogą te mądrości kształtować dowolnie, podczas gdy prawda się do tego zupełnie nie nadaje. Nie tylko nie zależy od potrzeb etapu, nie tylko nie akomoduje się do opinii demokratycznej „większości”, ale nawet nie leży „pośrodku”, jak by chcieli ci, co to pragną przyjaźnić się ze wszystkimi.
Prawda leży tam, gdzie leży i można tylko do niej dotrzeć, można tylko ją odkryć i w ten sposób zadośćuczynić swojej ciekawości.

Przykładem takich polityk historycznych, są skoordynowane polityki historyczne: niemiecka i żydowska. Wprawdzie są skoordynowane, ale każda uprawiana jest w innym celu. Celem niemieckiej polityki historycznej jest stopniowe zdejmowanie z Niemiec odpowiedzialności za II wojnę światową i związane z nią ekscesy, zaś celem historycznej polityki żydowskiej jest zagwarantowanie środowiskom żydowskim materialnego eksploatowania zorganizowanej przez Niemcy masakry europejskich Żydów, gwoli wzbudzenia przekonania o metafizycznym wymiarze tego wydarzenia, nazwanej „holokaustem”. I jedna i druga polityka wymaga oczywiście spreparowania przydatnej z jednego i drugiego punktu widzenia, wersji historii – i te prace idą pełną parą, zwłaszcza od 2000 roku, kiedy to żydowska polityka historyczna została skierowana nie tylko na wskazanie nieubłaganym palcem winowajcy zastępczego, ale przede wszystkim na przyprawienie mu odrażającego wizerunku mordercy. Ponieważ znaczna część, jeśli nie większość wspomnianych ekscesów, wydarzyła się na obecnym, polskim terytorium państwowym, toteż na winowajcę zastępczego została wytypowana Polska, a w tym celu odrażający wizerunek narodu morderców należało przyprawić narodowi polskiemu. Pracują nad tym sztaby pierwszorzędnych fachowców, a nawet żądnych rozgłosu amatorów, których na tę okoliczność nadyma się na pierwszorzędnych fachowców. Te sztaby dysponują znacznymi budżetami i wykorzystują w tym celu nie tylko instrumenty przymusowej edukacji, nie tylko niezależne media, ale i przemysł rozrywkowy, wskutek czego miliony oduraczonych ludzi wierzą, że to wszystko naprawdę.

Lektura książki Ireneusza Lisiaka, chociaż z pozoru poświęconej Żydowskiemu Związkowi Wojskowemu i jego udziału w powstaniu 1943 roku, pozwala poznać nie tylko ówczesne wypadki, ale również - ideologiczne tło różnic między rozmaitymi żydowskimi organizacjami – jak i przyczyny, dla których rola Żydowskiego Związku Wojskowego od samego początku była albo przemilczana, albo – jeśli już przemilczeć jej nie było można – marginalizowana. Nie są to rzeczy powszechnie znane, nawet wśród ludzi interesujących się historią i dlatego książka jest bardzo ciekawa, bowiem „Tylko prawda jest ciekawa”.