Sztuka, którą wystawią we Wrocławiu ma istotne miejsce na mapie współczesnego dramatu

„Mauzer” w reżyserii Theodorosa Terzopoulosa to nietypowa rozprawa, której głównymi bohaterami są A i B – skazani na karę śmierci kaci na usługach rewolucji. Spektakl na podstawie dramatu Heinera Müllera zostanie zaprezentowany w Sali Teatru Laboratorium Instytutu Grotowskiego.

„Mauzer”, sztuka polityczna uważana za kluczowe dzieło Müllera, zajmuje istotne miejsce na mapie współczesnego dramatu. Biorąc za punkt wyjścia historyczny kontekst wojny domowej między bolszewikami a zwolennikami władzy cara, Müller snuje rozważania na temat etyki rewolucji, dogmatyzmu ideologii, upadku znaczenia życia ludzkiego i porażki komunizmu.

 

 

Postacie dostają się w tryby machiny produkującej katów i stanąć muszą twarzą w twarz z przemocą, która prędzej czy później okazuje się owocem każdej rewolucji.

„Mauzer” w reżyserii Terzopoulosa został przygotowany w ramach programu „Masters in Residence”, adresowanego do mistrzów teatru europejskiego. Program odwołuje się do powszechnej praktyki w dziedzinie kultury teatralnej w Europie, jaką jest organizacja pobytów twórczych (rezydencji) artystów zagranicznych. Spektakl odbędzie się od 4 do 6 grudnia o godzinie 19.00 w Instytucie Grotowskiego.

Theodoros Terzopoulos, przewodniczący Międzynarodowego Komitetu Olimpiady Teatralnej, pracował w wielu teatrach zagranicznych, m.in. w Teatro Olimpico w Vicenzy, Teatrze na Tagance w Moskwie. Gościł na licznych międzynarodowych festiwalach i współpracował z wybitnymi aktorami z całego świata. Po raz pierwszy wystawił „Mauzera” z okazji osiemdziesiątych urodzin Heinera Müllera w Atenach w 2009 roku.

5 grudnia o godz. 17.00 w Sali Kinowej Instytutu Grotowskiego odbędzie się spotkanie „Przestrzeń wspomnień” poświęcone Heinerowi Müllerowi z okazji 20. rocznicy jego śmierci. Udział w spotkaniu wezmą: Theodoros Terzopoulos oraz Frank Raddatz. Spotkanie poprowadzi Jarosław Fret. 

- Kiedy, na przykład, słyszę sformułowanie: «Jak mawiał Müller», w uszach dźwięczy mi fraza: «Jak mawiał Goethe». Heiner jeszcze przed śmiercią stał się punktem odniesienia, przestrzenią wspomnień. Każdy chciał od niego jakiś cytat, ale z czasów jego życia, choć jeszcze żył. Jego tekstami zajmowano się w sposób naznaczony dużą dozą narcyzmu. Cytaty sprawiają wrażenie, że jego teksty zostały przyswojone, że stał się mną. Tak działa prosty mechanizm identyfikacji. Tymczasem należy podjąć dialog. Nasz dialog nigdy nie rozwijał się linearnie, panował w nim kompletny chaos. Kilka zdań w jakiejś kawiarni, krótka dysputa w bufecie jako kontynuacja, potem znów dłuższa dyskusja w czyimś mieszkaniu. To był nasz styl. Przyjechałem do NRD z powodu Brechta, chciałem się czegoś nauczyć, a trafiłem na Heinera, na te niecodzienne rozmowy - mówi Terzopoulos.

Wstęp na spotkanie jest wolny.