Wrocław jest dumny od 25 lat! A politycy tego nie widzą

O roku ów! - chciałoby się napisać za naszym wieszczem Adamem o roku 1997. Bo wtedy naprawdę trochę się działo. Po dwóch latach prac zakończyła się rewitalizacja Rynku, a 24 maja z tej okazji zaproszono wrocławian na wielką ucztę. Stół miał 600 metrów długości i stał oczywiście na granitowej posadzce. Rynek na długie lata stał się najsłynniejszym symbolem Wrocławia.

Również pod koniec maja w stolicy Dolnego Śląska pojawił się papież Jan Paweł II. To wtedy, podczas mszy na zakończenie 46. Międzynarodowego Kongresu Eucharystycznego, padły słynne słowa: „Wrocław jest miastem położonym na styku trzech krajów, które historia bardzo ściśle ze sobą połączyła. Jest poniekąd miastem spotkania, jest miastem, które jednoczy. Tutaj w jakiś sposób spotyka się tradycja duchowa Wschodu i Zachodu.”

A potem przyszedł lipiec i powódź, która 12 lipca wdarła się do Wrocławia. Nie miejsce tu, by w szczegółach wspominać tamte tragiczne wydarzenia. Ważne, co po niej zostało oprócz zalanych i brudnych ulic, czy zniszczonych domów. Ewidentnie trzeba oddać głos bohaterowi tamtych dni, który choć niechętnie to przyznaje, to dzięki tamtym wydarzeniom stał się jednym z popularniejszych polityków w Polsce. A świadczy o tym choćby wynik jaki uzyskał w wyborach do Senatu, które odbyły się zaraz po powodzi. Wtedy na Bogdana Zdrojewskiego głos oddało  241 179 wyborców.

I tak od 25 lat nie przegrywa wyborów. Czytamy we wspomnieniach ówczesnego prezydenta miasta: „Pamiętam, jak dwie ciężarówki zrzuciły sporo worków na Ostrowie Tumskim. W tym czasie Wielka Wyspa, która była bardziej chętna do pracy, nie miała co robić, ponieważ przy nadwyżce piachu brakowało worków. Słysząc to, właściciel luksusowego mercedesa zadeklarował pomoc i dowiezienie worków. Do pustego bagażnika jego auta nie za wiele weszło… Zdecydował więc, że zapakuje worki także na tylną, białą, skórzaną kanapę — aż po sufit! Poprosił następnie żonę o pozostanie na Ostrowie, a kolejną partię wpakował na fotel pasażera. Swoją postawą zapowiedział w jakimś sensie cały łańcuch nadzwyczajnych reakcji wszystkich mieszkańców”.

Jak ta powódź zmieniła wrocławian? Zdrojewski podsumował to krótko: „Pamiętam pierwsze badania z 1990 roku, które wykazały, że około 70 procent wrocławian nie wiązało swojej przyszłości z miejscem zamieszkania. I te ostatnie, z końca ubiegłego wieku, pokazujące, że zdecydowana większość nie wyobrażała sobie życia poza naszym miastem”.

Dlaczego? Nie mogę sobie odmówić przytoczenia mojej ulubionej anegdoty byłego prezydenta o tamtych czasach: „Pamiętam ogłoszone po powodzi prace pokonkursowe, w których chodziło o krótką historię świadczącą o stosunku do miasta. Wygrał młody chłopak, który chcąc zaimponować spotkanym na plaży dziewczynom, na ich pytanie, skąd jest, odpowiedział, że z Wrocławia. Nie był. Ale to po prostu dobrze brzmiało”. 

I 25 lat później brzmi nadal. Wszędzie, poza polityką. Najświeższym dowodem wydarzenie sprzed kilku dni, gdy szefową wrocławskich struktur Prawa i Sprawiedliwości została pani z Mazur i była warszawska radna – Agnieszka Soin. Tak, wiem, obecnie też posłanka z okręgu wrocławskiego, ale cały czas jako desant i praktycznie nikomu nieznana polityk. Czy we Wrocławiu PiS nie ma dobrych i sprawnych działaczy? Machina partyjna ma to gdzieś. A potem się dziwią, że tu nie odnoszą sukcesu…

Ale takie myślenie nie tylko w PiS. Pamiętają Państwo kogo Grzegorz Schetyna w ostatnich wyborach parlamentarnych przymierzał na jedynkę PO we Wrocławiu? Warszawiankę z dziada pradziada, czyli Małgorzatę Kidawę-Błońską. A kogo na prezydenta Wrocławia? Wywodzącego się z centralnej Polski, niczym słynny kot Kargula i Pawlaka, byłego wiceprezesa PiS Kazimierza Michała Ujazdowskiego.

Lewica również nie przywiązuje się za nic do lokalności. Tylko, że oni faktycznie mają od lat problem ze znalezieniem charyzmatycznych liderów we Wrocławiu. I dlatego ich jedynką w wyborach parlamentarnych w naszym mieście został Krzysztof Śmiszek z Warszawy. Wtedy znany głównie z tego, że był partnerem Roberta Biedronia.

Takich przykładów jest więcej. Oczywiście nasuwa się pytanie: dlaczego tak jest? Można by snuć analizy pseudopsychoanalityczne o kompleksach i tym podobne. Bo pewnie jakieś kompleksy są. I oczywiście chęć dorwania się do władzy za wszelką cenę. Co jeszcze? Może któryś z polityków mi odpowie? Pewnie nie, więc spokojnie poczekam aż nasi wszystko wiedzący manipulatorzy ideami i obietnicami, czyli politycy, dorosną do tego młodzieńca z plaży i przestaną się wstydzić, że są z Wrocławia. Bo to naprawdę dobrze brzmi!