Brochów (niem. Bracke, Brockau, Prochów (1945), Prochowo, Brochowo) – osiedle w południowo-wschodniej części Wrocławia, w byłej dzielnicy Krzyki. W latach 1939–1950 samodzielne miasto.
Pierwsze wzmianki o Brochowie pochodzą z roku 1193. Przez ponad 600 lat Brochów był własnością augustianów (kanoników regularnych) do 1810 r. Po augustianach pozostał do dziś jeden z najstarszych wrocławskich parków.
22 maja 1842 r. nastąpiło otwarcie pierwszego odcinka kolei Górnośląskiej na linii Wrocław (Brochów) – Oława; było to pierwsze połączenie kolejowe na terenach dzisiejszej Polski. Od tego czasu liczba mieszkańców zaczęła znacznie wzrastać. W ciągu kilku lat liczba ludności wzrosła ponad 20-krotnie – ze 167 pod koniec XVIII w. do niemal 3700 pod koniec XIX w.
Na początku XX w. było to już osiedle miejskie, mające od 1908 r. ratusz. W latach 1911–1913 wybudowano szkołę ludową (obecny stary budynek Szpitala im. Falkiewicza), szkołę średnią, pocztę, posterunek policji i straży pożarnej. W 1911 r. wzniesiono obydwa kościoły parafialne – ewangelicki (rozebrany ok. roku 1949) oraz katolicki. Osiedle posiadało od 1901 r. wodociąg i kanalizację.
W latach 1912–1913 Wrocław z Brochowem połączył pierwszy na ziemiach dzisiejszej Polski i pierwszy w Europie Wschodniej prototypowy trolejbus (tzw. Bezszynowa Kolej Brochowska). W latach 1899–1913 powstała zasadnicza zabudowa osiedla kolejarskiego, obecnego do dziś przy ulicach Chińskiej i Birmańskiej.
Ponad 15 procent ludności osiedla stanowili Polacy z Górnego Śląska i Wielkopolski. Większość z nich wywędrowała później do zachodnich Niemiec lub po 1919 r. wróciła do Polski i ich udział w okresie międzywojennym zmniejszył się o ok. połowę.
Z dniem 1 czerwca 1939 roku Brochów uzyskał prawa miejskie.
Podczas II wojny światowej znajdował się w Brochowie fabryczny obóz pracy przymusowej, w którym przebywało około stu Polaków pracujących na kolei.
Zdobycie Brochowa przez wojska radzieckie w czasie II wojny światowej nastąpiło 19 lutego 1945 r. Miasto przejęła polska administracja, początkowo używając nazwy Broków lub Prochów, w maju 1946 urzędowo zatwierdzono obecną nazwę. W ślad za nią przybyli pierwsi polscy repatrianci. Z początkiem sierpnia 1945 r. Brochów zamieszkiwało już ponad 2000 osób i do momentu włączenia do Wrocławia był największym miastem powiatu wrocławskiego.
W 1946 przewieziona została do Wrocławia Panorama Racławicka, gdzie przez dwa lata przeleżała w magazynie kolejowym Brochowa, w dawnym budynku teatru ludowego przy ul. Chińskiej, gdzie od połowy lat 50. przez kolejne 20 lat funkcjonowało kino Sygnał.
Po II wojnie światowej pierwszym burmistrzem Brochowa został Józef Piętka, a ostatnim (przed przyłączeniem do Wrocławia) był Antoni Szewczyński.
Brochów został przyłączony do Wrocławia 1 stycznia 1951.
Brochów (niem. Bracke, Brockau, Prochów (1945), Prochowo, Brochowo) – osiedle w południowo-wschodniej części Wrocławia, w byłej dzielnicy Krzyki. W latach 1939–1950 samodzielne miasto.
Pierwsze wzmianki o Brochowie pochodzą z roku 1193. Przez ponad 600 lat Brochów był własnością augustianów (kanoników regularnych) do 1810 r. Po augustianach pozostał do dziś jeden z najstarszych wrocławskich parków.
22 maja 1842 r. nastąpiło otwarcie pierwszego odcinka kolei Górnośląskiej na linii Wrocław (Brochów) – Oława; było to pierwsze połączenie kolejowe na terenach dzisiejszej Polski. Od tego czasu liczba mieszkańców zaczęła znacznie wzrastać. W ciągu kilku lat liczba ludności wzrosła ponad 20-krotnie – ze 167 pod koniec XVIII w. do niemal 3700 pod koniec XIX w.
Na początku XX w. było to już osiedle miejskie, mające od 1908 r. ratusz. W latach 1911–1913 wybudowano szkołę ludową (obecny stary budynek Szpitala im. Falkiewicza), szkołę średnią, pocztę, posterunek policji i straży pożarnej. W 1911 r. wzniesiono obydwa kościoły parafialne – ewangelicki (rozebrany ok. roku 1949) oraz katolicki. Osiedle posiadało od 1901 r. wodociąg i kanalizację.
W latach 1912–1913 Wrocław z Brochowem połączył pierwszy na ziemiach dzisiejszej Polski i pierwszy w Europie Wschodniej prototypowy trolejbus (tzw. Bezszynowa Kolej Brochowska). W latach 1899–1913 powstała zasadnicza zabudowa osiedla kolejarskiego, obecnego do dziś przy ulicach Chińskiej i Birmańskiej.
Ponad 15 procent ludności osiedla stanowili Polacy z Górnego Śląska i Wielkopolski. Większość z nich wywędrowała później do zachodnich Niemiec lub po 1919 r. wróciła do Polski i ich udział w okresie międzywojennym zmniejszył się o ok. połowę.
Z dniem 1 czerwca 1939 roku Brochów uzyskał prawa miejskie.
Podczas II wojny światowej znajdował się w Brochowie fabryczny obóz pracy przymusowej, w którym przebywało około stu Polaków pracujących na kolei.
Zdobycie Brochowa przez wojska radzieckie w czasie II wojny światowej nastąpiło 19 lutego 1945 r. Miasto przejęła polska administracja, początkowo używając nazwy Broków lub Prochów, w maju 1946 urzędowo zatwierdzono obecną nazwę. W ślad za nią przybyli pierwsi polscy repatrianci. Z początkiem sierpnia 1945 r. Brochów zamieszkiwało już ponad 2000 osób i do momentu włączenia do Wrocławia był największym miastem powiatu wrocławskiego.
W 1946 przewieziona została do Wrocławia Panorama Racławicka, gdzie przez dwa lata przeleżała w magazynie kolejowym Brochowa, w dawnym budynku teatru ludowego przy ul. Chińskiej, gdzie od połowy lat 50. przez kolejne 20 lat funkcjonowało kino Sygnał.
Po II wojnie światowej pierwszym burmistrzem Brochowa został Józef Piętka, a ostatnim (przed przyłączeniem do Wrocławia) był Antoni Szewczyński.
Brochów został przyłączony do Wrocławia 1 stycznia 1951.
Brochów (niem. Bracke, Brockau, Prochów (1945), Prochowo, Brochowo) – osiedle w południowo-wschodniej części Wrocławia, w byłej dzielnicy Krzyki. W latach 1939–1950 samodzielne miasto.
Pierwsze wzmianki o Brochowie pochodzą z roku 1193. Przez ponad 600 lat Brochów był własnością augustianów (kanoników regularnych) do 1810 r. Po augustianach pozostał do dziś jeden z najstarszych wrocławskich parków.
22 maja 1842 r. nastąpiło otwarcie pierwszego odcinka kolei Górnośląskiej na linii Wrocław (Brochów) – Oława; było to pierwsze połączenie kolejowe na terenach dzisiejszej Polski. Od tego czasu liczba mieszkańców zaczęła znacznie wzrastać. W ciągu kilku lat liczba ludności wzrosła ponad 20-krotnie – ze 167 pod koniec XVIII w. do niemal 3700 pod koniec XIX w.
Na początku XX w. było to już osiedle miejskie, mające od 1908 r. ratusz. W latach 1911–1913 wybudowano szkołę ludową (obecny stary budynek Szpitala im. Falkiewicza), szkołę średnią, pocztę, posterunek policji i straży pożarnej. W 1911 r. wzniesiono obydwa kościoły parafialne – ewangelicki (rozebrany ok. roku 1949) oraz katolicki. Osiedle posiadało od 1901 r. wodociąg i kanalizację.
W latach 1912–1913 Wrocław z Brochowem połączył pierwszy na ziemiach dzisiejszej Polski i pierwszy w Europie Wschodniej prototypowy trolejbus (tzw. Bezszynowa Kolej Brochowska). W latach 1899–1913 powstała zasadnicza zabudowa osiedla kolejarskiego, obecnego do dziś przy ulicach Chińskiej i Birmańskiej.
Ponad 15 procent ludności osiedla stanowili Polacy z Górnego Śląska i Wielkopolski. Większość z nich wywędrowała później do zachodnich Niemiec lub po 1919 r. wróciła do Polski i ich udział w okresie międzywojennym zmniejszył się o ok. połowę.
Z dniem 1 czerwca 1939 roku Brochów uzyskał prawa miejskie.
Podczas II wojny światowej znajdował się w Brochowie fabryczny obóz pracy przymusowej, w którym przebywało około stu Polaków pracujących na kolei.
Zdobycie Brochowa przez wojska radzieckie w czasie II wojny światowej nastąpiło 19 lutego 1945 r. Miasto przejęła polska administracja, początkowo używając nazwy Broków lub Prochów, w maju 1946 urzędowo zatwierdzono obecną nazwę. W ślad za nią przybyli pierwsi polscy repatrianci. Z początkiem sierpnia 1945 r. Brochów zamieszkiwało już ponad 2000 osób i do momentu włączenia do Wrocławia był największym miastem powiatu wrocławskiego.
W 1946 przewieziona została do Wrocławia Panorama Racławicka, gdzie przez dwa lata przeleżała w magazynie kolejowym Brochowa, w dawnym budynku teatru ludowego przy ul. Chińskiej, gdzie od połowy lat 50. przez kolejne 20 lat funkcjonowało kino Sygnał.
Po II wojnie światowej pierwszym burmistrzem Brochowa został Józef Piętka, a ostatnim (przed przyłączeniem do Wrocławia) był Antoni Szewczyński.
Brochów został przyłączony do Wrocławia 1 stycznia 1951.
Brochów (niem. Bracke, Brockau, Prochów (1945), Prochowo, Brochowo) – osiedle w południowo-wschodniej części Wrocławia, w byłej dzielnicy Krzyki. W latach 1939–1950 samodzielne miasto.
Pierwsze wzmianki o Brochowie pochodzą z roku 1193. Przez ponad 600 lat Brochów był własnością augustianów (kanoników regularnych) do 1810 r. Po augustianach pozostał do dziś jeden z najstarszych wrocławskich parków.
22 maja 1842 r. nastąpiło otwarcie pierwszego odcinka kolei Górnośląskiej na linii Wrocław (Brochów) – Oława; było to pierwsze połączenie kolejowe na terenach dzisiejszej Polski. Od tego czasu liczba mieszkańców zaczęła znacznie wzrastać. W ciągu kilku lat liczba ludności wzrosła ponad 20-krotnie – ze 167 pod koniec XVIII w. do niemal 3700 pod koniec XIX w.
Na początku XX w. było to już osiedle miejskie, mające od 1908 r. ratusz. W latach 1911–1913 wybudowano szkołę ludową (obecny stary budynek Szpitala im. Falkiewicza), szkołę średnią, pocztę, posterunek policji i straży pożarnej. W 1911 r. wzniesiono obydwa kościoły parafialne – ewangelicki (rozebrany ok. roku 1949) oraz katolicki. Osiedle posiadało od 1901 r. wodociąg i kanalizację.
W latach 1912–1913 Wrocław z Brochowem połączył pierwszy na ziemiach dzisiejszej Polski i pierwszy w Europie Wschodniej prototypowy trolejbus (tzw. Bezszynowa Kolej Brochowska). W latach 1899–1913 powstała zasadnicza zabudowa osiedla kolejarskiego, obecnego do dziś przy ulicach Chińskiej i Birmańskiej.
Ponad 15 procent ludności osiedla stanowili Polacy z Górnego Śląska i Wielkopolski. Większość z nich wywędrowała później do zachodnich Niemiec lub po 1919 r. wróciła do Polski i ich udział w okresie międzywojennym zmniejszył się o ok. połowę.
Z dniem 1 czerwca 1939 roku Brochów uzyskał prawa miejskie.
Podczas II wojny światowej znajdował się w Brochowie fabryczny obóz pracy przymusowej, w którym przebywało około stu Polaków pracujących na kolei.
Zdobycie Brochowa przez wojska radzieckie w czasie II wojny światowej nastąpiło 19 lutego 1945 r. Miasto przejęła polska administracja, początkowo używając nazwy Broków lub Prochów, w maju 1946 urzędowo zatwierdzono obecną nazwę. W ślad za nią przybyli pierwsi polscy repatrianci. Z początkiem sierpnia 1945 r. Brochów zamieszkiwało już ponad 2000 osób i do momentu włączenia do Wrocławia był największym miastem powiatu wrocławskiego.
W 1946 przewieziona została do Wrocławia Panorama Racławicka, gdzie przez dwa lata przeleżała w magazynie kolejowym Brochowa, w dawnym budynku teatru ludowego przy ul. Chińskiej, gdzie od połowy lat 50. przez kolejne 20 lat funkcjonowało kino Sygnał.
Po II wojnie światowej pierwszym burmistrzem Brochowa został Józef Piętka, a ostatnim (przed przyłączeniem do Wrocławia) był Antoni Szewczyński.
Brochów został przyłączony do Wrocławia 1 stycznia 1951.
Brochów (niem. Bracke, Brockau, Prochów (1945), Prochowo, Brochowo) – osiedle w południowo-wschodniej części Wrocławia, w byłej dzielnicy Krzyki. W latach 1939–1950 samodzielne miasto.
Pierwsze wzmianki o Brochowie pochodzą z roku 1193. Przez ponad 600 lat Brochów był własnością augustianów (kanoników regularnych) do 1810 r. Po augustianach pozostał do dziś jeden z najstarszych wrocławskich parków.
22 maja 1842 r. nastąpiło otwarcie pierwszego odcinka kolei Górnośląskiej na linii Wrocław (Brochów) – Oława; było to pierwsze połączenie kolejowe na terenach dzisiejszej Polski. Od tego czasu liczba mieszkańców zaczęła znacznie wzrastać. W ciągu kilku lat liczba ludności wzrosła ponad 20-krotnie – ze 167 pod koniec XVIII w. do niemal 3700 pod koniec XIX w.
Na początku XX w. było to już osiedle miejskie, mające od 1908 r. ratusz. W latach 1911–1913 wybudowano szkołę ludową (obecny stary budynek Szpitala im. Falkiewicza), szkołę średnią, pocztę, posterunek policji i straży pożarnej. W 1911 r. wzniesiono obydwa kościoły parafialne – ewangelicki (rozebrany ok. roku 1949) oraz katolicki. Osiedle posiadało od 1901 r. wodociąg i kanalizację.
W latach 1912–1913 Wrocław z Brochowem połączył pierwszy na ziemiach dzisiejszej Polski i pierwszy w Europie Wschodniej prototypowy trolejbus (tzw. Bezszynowa Kolej Brochowska). W latach 1899–1913 powstała zasadnicza zabudowa osiedla kolejarskiego, obecnego do dziś przy ulicach Chińskiej i Birmańskiej.
Ponad 15 procent ludności osiedla stanowili Polacy z Górnego Śląska i Wielkopolski. Większość z nich wywędrowała później do zachodnich Niemiec lub po 1919 r. wróciła do Polski i ich udział w okresie międzywojennym zmniejszył się o ok. połowę.
Z dniem 1 czerwca 1939 roku Brochów uzyskał prawa miejskie.
Podczas II wojny światowej znajdował się w Brochowie fabryczny obóz pracy przymusowej, w którym przebywało około stu Polaków pracujących na kolei.
Zdobycie Brochowa przez wojska radzieckie w czasie II wojny światowej nastąpiło 19 lutego 1945 r. Miasto przejęła polska administracja, początkowo używając nazwy Broków lub Prochów, w maju 1946 urzędowo zatwierdzono obecną nazwę. W ślad za nią przybyli pierwsi polscy repatrianci. Z początkiem sierpnia 1945 r. Brochów zamieszkiwało już ponad 2000 osób i do momentu włączenia do Wrocławia był największym miastem powiatu wrocławskiego.
W 1946 przewieziona została do Wrocławia Panorama Racławicka, gdzie przez dwa lata przeleżała w magazynie kolejowym Brochowa, w dawnym budynku teatru ludowego przy ul. Chińskiej, gdzie od połowy lat 50. przez kolejne 20 lat funkcjonowało kino Sygnał.
Po II wojnie światowej pierwszym burmistrzem Brochowa został Józef Piętka, a ostatnim (przed przyłączeniem do Wrocławia) był Antoni Szewczyński.
Brochów został przyłączony do Wrocławia 1 stycznia 1951.
Brochów (niem. Bracke, Brockau, Prochów (1945), Prochowo, Brochowo) – osiedle w południowo-wschodniej części Wrocławia, w byłej dzielnicy Krzyki. W latach 1939–1950 samodzielne miasto.
Pierwsze wzmianki o Brochowie pochodzą z roku 1193. Przez ponad 600 lat Brochów był własnością augustianów (kanoników regularnych) do 1810 r. Po augustianach pozostał do dziś jeden z najstarszych wrocławskich parków.
22 maja 1842 r. nastąpiło otwarcie pierwszego odcinka kolei Górnośląskiej na linii Wrocław (Brochów) – Oława; było to pierwsze połączenie kolejowe na terenach dzisiejszej Polski. Od tego czasu liczba mieszkańców zaczęła znacznie wzrastać. W ciągu kilku lat liczba ludności wzrosła ponad 20-krotnie – ze 167 pod koniec XVIII w. do niemal 3700 pod koniec XIX w.
Na początku XX w. było to już osiedle miejskie, mające od 1908 r. ratusz. W latach 1911–1913 wybudowano szkołę ludową (obecny stary budynek Szpitala im. Falkiewicza), szkołę średnią, pocztę, posterunek policji i straży pożarnej. W 1911 r. wzniesiono obydwa kościoły parafialne – ewangelicki (rozebrany ok. roku 1949) oraz katolicki. Osiedle posiadało od 1901 r. wodociąg i kanalizację.
W latach 1912–1913 Wrocław z Brochowem połączył pierwszy na ziemiach dzisiejszej Polski i pierwszy w Europie Wschodniej prototypowy trolejbus (tzw. Bezszynowa Kolej Brochowska). W latach 1899–1913 powstała zasadnicza zabudowa osiedla kolejarskiego, obecnego do dziś przy ulicach Chińskiej i Birmańskiej.
Ponad 15 procent ludności osiedla stanowili Polacy z Górnego Śląska i Wielkopolski. Większość z nich wywędrowała później do zachodnich Niemiec lub po 1919 r. wróciła do Polski i ich udział w okresie międzywojennym zmniejszył się o ok. połowę.
Z dniem 1 czerwca 1939 roku Brochów uzyskał prawa miejskie.
Podczas II wojny światowej znajdował się w Brochowie fabryczny obóz pracy przymusowej, w którym przebywało około stu Polaków pracujących na kolei.
Zdobycie Brochowa przez wojska radzieckie w czasie II wojny światowej nastąpiło 19 lutego 1945 r. Miasto przejęła polska administracja, początkowo używając nazwy Broków lub Prochów, w maju 1946 urzędowo zatwierdzono obecną nazwę. W ślad za nią przybyli pierwsi polscy repatrianci. Z początkiem sierpnia 1945 r. Brochów zamieszkiwało już ponad 2000 osób i do momentu włączenia do Wrocławia był największym miastem powiatu wrocławskiego.
W 1946 przewieziona została do Wrocławia Panorama Racławicka, gdzie przez dwa lata przeleżała w magazynie kolejowym Brochowa, w dawnym budynku teatru ludowego przy ul. Chińskiej, gdzie od połowy lat 50. przez kolejne 20 lat funkcjonowało kino Sygnał.
Po II wojnie światowej pierwszym burmistrzem Brochowa został Józef Piętka, a ostatnim (przed przyłączeniem do Wrocławia) był Antoni Szewczyński.
Brochów został przyłączony do Wrocławia 1 stycznia 1951.
ul. Chińska
Brochów (niem. Bracke, Brockau, Prochów (1945), Prochowo, Brochowo) – osiedle w południowo-wschodniej części Wrocławia, w byłej dzielnicy Krzyki. W latach 1939–1950 samodzielne miasto.
Pierwsze wzmianki o Brochowie pochodzą z roku 1193. Przez ponad 600 lat Brochów był własnością augustianów (kanoników regularnych) do 1810 r. Po augustianach pozostał do dziś jeden z najstarszych wrocławskich parków.
22 maja 1842 r. nastąpiło otwarcie pierwszego odcinka kolei Górnośląskiej na linii Wrocław (Brochów) – Oława; było to pierwsze połączenie kolejowe na terenach dzisiejszej Polski. Od tego czasu liczba mieszkańców zaczęła znacznie wzrastać. W ciągu kilku lat liczba ludności wzrosła ponad 20-krotnie – ze 167 pod koniec XVIII w. do niemal 3700 pod koniec XIX w.
Na początku XX w. było to już osiedle miejskie, mające od 1908 r. ratusz. W latach 1911–1913 wybudowano szkołę ludową (obecny stary budynek Szpitala im. Falkiewicza), szkołę średnią, pocztę, posterunek policji i straży pożarnej. W 1911 r. wzniesiono obydwa kościoły parafialne – ewangelicki (rozebrany ok. roku 1949) oraz katolicki. Osiedle posiadało od 1901 r. wodociąg i kanalizację.
W latach 1912–1913 Wrocław z Brochowem połączył pierwszy na ziemiach dzisiejszej Polski i pierwszy w Europie Wschodniej prototypowy trolejbus (tzw. Bezszynowa Kolej Brochowska). W latach 1899–1913 powstała zasadnicza zabudowa osiedla kolejarskiego, obecnego do dziś przy ulicach Chińskiej i Birmańskiej.
Ponad 15 procent ludności osiedla stanowili Polacy z Górnego Śląska i Wielkopolski. Większość z nich wywędrowała później do zachodnich Niemiec lub po 1919 r. wróciła do Polski i ich udział w okresie międzywojennym zmniejszył się o ok. połowę.
Z dniem 1 czerwca 1939 roku Brochów uzyskał prawa miejskie.
Podczas II wojny światowej znajdował się w Brochowie fabryczny obóz pracy przymusowej, w którym przebywało około stu Polaków pracujących na kolei.
Zdobycie Brochowa przez wojska radzieckie w czasie II wojny światowej nastąpiło 19 lutego 1945 r. Miasto przejęła polska administracja, początkowo używając nazwy Broków lub Prochów, w maju 1946 urzędowo zatwierdzono obecną nazwę. W ślad za nią przybyli pierwsi polscy repatrianci. Z początkiem sierpnia 1945 r. Brochów zamieszkiwało już ponad 2000 osób i do momentu włączenia do Wrocławia był największym miastem powiatu wrocławskiego.
W 1946 przewieziona została do Wrocławia Panorama Racławicka, gdzie przez dwa lata przeleżała w magazynie kolejowym Brochowa, w dawnym budynku teatru ludowego przy ul. Chińskiej, gdzie od połowy lat 50. przez kolejne 20 lat funkcjonowało kino Sygnał.
Po II wojnie światowej pierwszym burmistrzem Brochowa został Józef Piętka, a ostatnim (przed przyłączeniem do Wrocławia) był Antoni Szewczyński.
Brochów został przyłączony do Wrocławia 1 stycznia 1951.
Huby (niem. Huben) – osiedle w południowo-wschodniej części Wrocławia, w byłej dzielnicy Krzyki. W przeszłości wieś, przyłączona do miasta w 1868 wraz z sąsiednią wsią Glinianki.
Pierwsze wzmianki o tych wsiach pochodzą z 1346 roku. Wtedy, w obecnym miejscu znajdowała się kopalnia gliny, w związku z czym, dawna nazwa Glinianek to Lehmgruben (z niem. Lehm oznacza glina, a Grube – kopalnia). Pomimo znajdującej się kopalni gliny na terenie Hub, w miejscu gdzie obecnie mieści się galeria handlowa Wroclavia, znajdowały się stawy, w których mieszkańcy wsi Huby wydobywali ryby. Stawów już dawno nie ma, ale średniowieczna nazwa tej części miasta zachowała się – Pola Stawowe.
Obecne granice osiedla wyznaczają ul. Hubska (wraz z budynkami po wschodniej stronie i z ulicą Boczną), ul. Paczkowska, ul. Bardzka (numery nieparzyste 1-7C), aleja Armii Krajowej (numery parzyste 2-50), ul. Ślężna (numery parzyste 2-86), ul. Borowska (nr 1-3) oraz tory kolejowe stacji Wrocław Główny i bocznicy kolejowej.
Obszar pomiędzy torami a ulicą Kamienną to tzw. Stare Huby gdzie dominują kamienice sprzed II wojny, natomiast obszar między ulicą Kamienną a aleją Armii Krajowej to tzw. Nowe Huby zbudowane w latach 70 XX wieku.
Przy ul. Hubskiej znajduje się nieczynny już Browar Mieszczański.
Na Hubach przy ulicy Borowskiej wybudowano największy w Polsce park wodny – Aquapark Wrocław, oddany do użytku w marcu 2008.
Warto też dodać, że na terenie Hub znajduje się jeden z nielicznych pomników przyrody we Wrocławiu – dąb szypułkowy, który ma ponad 180 lat. Dąb o nazwie “Przewodnik” znajduje się przy skrzyżowaniu ulic Suchej i Borowskiej tuż naprzeciwko galerii handlowej “Wroclavia” i pamięta czasy kiedy mieszkańcy dawnych podwrocławskich wsi Huby i Glinianki chodzili na łowy oraz wydobywali glinę, zamiast chodzenia na zakupy.
Huby graniczą z sześcioma osiedlami: Przedmieście Oławskie, Tarnogaj, Gaj, Borek, Powstańców Śląskich, Przedmieście Świdnickie.
Borowska/Dyrekcyjna
Huby (niem. Huben) – osiedle w południowo-wschodniej części Wrocławia, w byłej dzielnicy Krzyki. W przeszłości wieś, przyłączona do miasta w 1868 wraz z sąsiednią wsią Glinianki.
Pierwsze wzmianki o tych wsiach pochodzą z 1346 roku. Wtedy, w obecnym miejscu znajdowała się kopalnia gliny, w związku z czym, dawna nazwa Glinianek to Lehmgruben (z niem. Lehm oznacza glina, a Grube – kopalnia). Pomimo znajdującej się kopalni gliny na terenie Hub, w miejscu gdzie obecnie mieści się galeria handlowa Wroclavia, znajdowały się stawy, w których mieszkańcy wsi Huby wydobywali ryby. Stawów już dawno nie ma, ale średniowieczna nazwa tej części miasta zachowała się – Pola Stawowe.
Obecne granice osiedla wyznaczają ul. Hubska (wraz z budynkami po wschodniej stronie i z ulicą Boczną), ul. Paczkowska, ul. Bardzka (numery nieparzyste 1-7C), aleja Armii Krajowej (numery parzyste 2-50), ul. Ślężna (numery parzyste 2-86), ul. Borowska (nr 1-3) oraz tory kolejowe stacji Wrocław Główny i bocznicy kolejowej.
Obszar pomiędzy torami a ulicą Kamienną to tzw. Stare Huby gdzie dominują kamienice sprzed II wojny, natomiast obszar między ulicą Kamienną a aleją Armii Krajowej to tzw. Nowe Huby zbudowane w latach 70 XX wieku.
Przy ul. Hubskiej znajduje się nieczynny już Browar Mieszczański.
Na Hubach przy ulicy Borowskiej wybudowano największy w Polsce park wodny – Aquapark Wrocław, oddany do użytku w marcu 2008.
Warto też dodać, że na terenie Hub znajduje się jeden z nielicznych pomników przyrody we Wrocławiu – dąb szypułkowy, który ma ponad 180 lat. Dąb o nazwie “Przewodnik” znajduje się przy skrzyżowaniu ulic Suchej i Borowskiej tuż naprzeciwko galerii handlowej “Wroclavia” i pamięta czasy kiedy mieszkańcy dawnych podwrocławskich wsi Huby i Glinianki chodzili na łowy oraz wydobywali glinę, zamiast chodzenia na zakupy.
Huby graniczą z sześcioma osiedlami: Przedmieście Oławskie, Tarnogaj, Gaj, Borek, Powstańców Śląskich, Przedmieście Świdnickie.
Huby (niem. Huben) – osiedle w południowo-wschodniej części Wrocławia, w byłej dzielnicy Krzyki. W przeszłości wieś, przyłączona do miasta w 1868 wraz z sąsiednią wsią Glinianki.
Pierwsze wzmianki o tych wsiach pochodzą z 1346 roku. Wtedy, w obecnym miejscu znajdowała się kopalnia gliny, w związku z czym, dawna nazwa Glinianek to Lehmgruben (z niem. Lehm oznacza glina, a Grube – kopalnia). Pomimo znajdującej się kopalni gliny na terenie Hub, w miejscu gdzie obecnie mieści się galeria handlowa Wroclavia, znajdowały się stawy, w których mieszkańcy wsi Huby wydobywali ryby. Stawów już dawno nie ma, ale średniowieczna nazwa tej części miasta zachowała się – Pola Stawowe.
Obecne granice osiedla wyznaczają ul. Hubska (wraz z budynkami po wschodniej stronie i z ulicą Boczną), ul. Paczkowska, ul. Bardzka (numery nieparzyste 1-7C), aleja Armii Krajowej (numery parzyste 2-50), ul. Ślężna (numery parzyste 2-86), ul. Borowska (nr 1-3) oraz tory kolejowe stacji Wrocław Główny i bocznicy kolejowej.
Obszar pomiędzy torami a ulicą Kamienną to tzw. Stare Huby gdzie dominują kamienice sprzed II wojny, natomiast obszar między ulicą Kamienną a aleją Armii Krajowej to tzw. Nowe Huby zbudowane w latach 70 XX wieku.
Przy ul. Hubskiej znajduje się nieczynny już Browar Mieszczański.
Na Hubach przy ulicy Borowskiej wybudowano największy w Polsce park wodny – Aquapark Wrocław, oddany do użytku w marcu 2008.
Warto też dodać, że na terenie Hub znajduje się jeden z nielicznych pomników przyrody we Wrocławiu – dąb szypułkowy, który ma ponad 180 lat. Dąb o nazwie “Przewodnik” znajduje się przy skrzyżowaniu ulic Suchej i Borowskiej tuż naprzeciwko galerii handlowej “Wroclavia” i pamięta czasy kiedy mieszkańcy dawnych podwrocławskich wsi Huby i Glinianki chodzili na łowy oraz wydobywali glinę, zamiast chodzenia na zakupy.
Huby graniczą z sześcioma osiedlami: Przedmieście Oławskie, Tarnogaj, Gaj, Borek, Powstańców Śląskich, Przedmieście Świdnickie.
Dyrekcyjna/Joanitów
Huby (niem. Huben) – osiedle w południowo-wschodniej części Wrocławia, w byłej dzielnicy Krzyki. W przeszłości wieś, przyłączona do miasta w 1868 wraz z sąsiednią wsią Glinianki.
Pierwsze wzmianki o tych wsiach pochodzą z 1346 roku. Wtedy, w obecnym miejscu znajdowała się kopalnia gliny, w związku z czym, dawna nazwa Glinianek to Lehmgruben (z niem. Lehm oznacza glina, a Grube – kopalnia). Pomimo znajdującej się kopalni gliny na terenie Hub, w miejscu gdzie obecnie mieści się galeria handlowa Wroclavia, znajdowały się stawy, w których mieszkańcy wsi Huby wydobywali ryby. Stawów już dawno nie ma, ale średniowieczna nazwa tej części miasta zachowała się – Pola Stawowe.
Obecne granice osiedla wyznaczają ul. Hubska (wraz z budynkami po wschodniej stronie i z ulicą Boczną), ul. Paczkowska, ul. Bardzka (numery nieparzyste 1-7C), aleja Armii Krajowej (numery parzyste 2-50), ul. Ślężna (numery parzyste 2-86), ul. Borowska (nr 1-3) oraz tory kolejowe stacji Wrocław Główny i bocznicy kolejowej.
Obszar pomiędzy torami a ulicą Kamienną to tzw. Stare Huby gdzie dominują kamienice sprzed II wojny, natomiast obszar między ulicą Kamienną a aleją Armii Krajowej to tzw. Nowe Huby zbudowane w latach 70 XX wieku.
Przy ul. Hubskiej znajduje się nieczynny już Browar Mieszczański.
Na Hubach przy ulicy Borowskiej wybudowano największy w Polsce park wodny – Aquapark Wrocław, oddany do użytku w marcu 2008.
Warto też dodać, że na terenie Hub znajduje się jeden z nielicznych pomników przyrody we Wrocławiu – dąb szypułkowy, który ma ponad 180 lat. Dąb o nazwie “Przewodnik” znajduje się przy skrzyżowaniu ulic Suchej i Borowskiej tuż naprzeciwko galerii handlowej “Wroclavia” i pamięta czasy kiedy mieszkańcy dawnych podwrocławskich wsi Huby i Glinianki chodzili na łowy oraz wydobywali glinę, zamiast chodzenia na zakupy.
Huby graniczą z sześcioma osiedlami: Przedmieście Oławskie, Tarnogaj, Gaj, Borek, Powstańców Śląskich, Przedmieście Świdnickie.
Dyrekcyjna/Ślężna
Huby (niem. Huben) – osiedle w południowo-wschodniej części Wrocławia, w byłej dzielnicy Krzyki. W przeszłości wieś, przyłączona do miasta w 1868 wraz z sąsiednią wsią Glinianki.
Pierwsze wzmianki o tych wsiach pochodzą z 1346 roku. Wtedy, w obecnym miejscu znajdowała się kopalnia gliny, w związku z czym, dawna nazwa Glinianek to Lehmgruben (z niem. Lehm oznacza glina, a Grube – kopalnia). Pomimo znajdującej się kopalni gliny na terenie Hub, w miejscu gdzie obecnie mieści się galeria handlowa Wroclavia, znajdowały się stawy, w których mieszkańcy wsi Huby wydobywali ryby. Stawów już dawno nie ma, ale średniowieczna nazwa tej części miasta zachowała się – Pola Stawowe.
Obecne granice osiedla wyznaczają ul. Hubska (wraz z budynkami po wschodniej stronie i z ulicą Boczną), ul. Paczkowska, ul. Bardzka (numery nieparzyste 1-7C), aleja Armii Krajowej (numery parzyste 2-50), ul. Ślężna (numery parzyste 2-86), ul. Borowska (nr 1-3) oraz tory kolejowe stacji Wrocław Główny i bocznicy kolejowej.
Obszar pomiędzy torami a ulicą Kamienną to tzw. Stare Huby gdzie dominują kamienice sprzed II wojny, natomiast obszar między ulicą Kamienną a aleją Armii Krajowej to tzw. Nowe Huby zbudowane w latach 70 XX wieku.
Przy ul. Hubskiej znajduje się nieczynny już Browar Mieszczański.
Na Hubach przy ulicy Borowskiej wybudowano największy w Polsce park wodny – Aquapark Wrocław, oddany do użytku w marcu 2008.
Warto też dodać, że na terenie Hub znajduje się jeden z nielicznych pomników przyrody we Wrocławiu – dąb szypułkowy, który ma ponad 180 lat. Dąb o nazwie “Przewodnik” znajduje się przy skrzyżowaniu ulic Suchej i Borowskiej tuż naprzeciwko galerii handlowej “Wroclavia” i pamięta czasy kiedy mieszkańcy dawnych podwrocławskich wsi Huby i Glinianki chodzili na łowy oraz wydobywali glinę, zamiast chodzenia na zakupy.
Huby graniczą z sześcioma osiedlami: Przedmieście Oławskie, Tarnogaj, Gaj, Borek, Powstańców Śląskich, Przedmieście Świdnickie.
Hubska/Kamienna
Huby (niem. Huben) – osiedle w południowo-wschodniej części Wrocławia, w byłej dzielnicy Krzyki. W przeszłości wieś, przyłączona do miasta w 1868 wraz z sąsiednią wsią Glinianki.
Pierwsze wzmianki o tych wsiach pochodzą z 1346 roku. Wtedy, w obecnym miejscu znajdowała się kopalnia gliny, w związku z czym, dawna nazwa Glinianek to Lehmgruben (z niem. Lehm oznacza glina, a Grube – kopalnia). Pomimo znajdującej się kopalni gliny na terenie Hub, w miejscu gdzie obecnie mieści się galeria handlowa Wroclavia, znajdowały się stawy, w których mieszkańcy wsi Huby wydobywali ryby. Stawów już dawno nie ma, ale średniowieczna nazwa tej części miasta zachowała się – Pola Stawowe.
Obecne granice osiedla wyznaczają ul. Hubska (wraz z budynkami po wschodniej stronie i z ulicą Boczną), ul. Paczkowska, ul. Bardzka (numery nieparzyste 1-7C), aleja Armii Krajowej (numery parzyste 2-50), ul. Ślężna (numery parzyste 2-86), ul. Borowska (nr 1-3) oraz tory kolejowe stacji Wrocław Główny i bocznicy kolejowej.
Obszar pomiędzy torami a ulicą Kamienną to tzw. Stare Huby gdzie dominują kamienice sprzed II wojny, natomiast obszar między ulicą Kamienną a aleją Armii Krajowej to tzw. Nowe Huby zbudowane w latach 70 XX wieku.
Przy ul. Hubskiej znajduje się nieczynny już Browar Mieszczański.
Na Hubach przy ulicy Borowskiej wybudowano największy w Polsce park wodny – Aquapark Wrocław, oddany do użytku w marcu 2008.
Warto też dodać, że na terenie Hub znajduje się jeden z nielicznych pomników przyrody we Wrocławiu – dąb szypułkowy, który ma ponad 180 lat. Dąb o nazwie “Przewodnik” znajduje się przy skrzyżowaniu ulic Suchej i Borowskiej tuż naprzeciwko galerii handlowej “Wroclavia” i pamięta czasy kiedy mieszkańcy dawnych podwrocławskich wsi Huby i Glinianki chodzili na łowy oraz wydobywali glinę, zamiast chodzenia na zakupy.
Huby graniczą z sześcioma osiedlami: Przedmieście Oławskie, Tarnogaj, Gaj, Borek, Powstańców Śląskich, Przedmieście Świdnickie.
Huby (niem. Huben) – osiedle w południowo-wschodniej części Wrocławia, w byłej dzielnicy Krzyki. W przeszłości wieś, przyłączona do miasta w 1868 wraz z sąsiednią wsią Glinianki.
Pierwsze wzmianki o tych wsiach pochodzą z 1346 roku. Wtedy, w obecnym miejscu znajdowała się kopalnia gliny, w związku z czym, dawna nazwa Glinianek to Lehmgruben (z niem. Lehm oznacza glina, a Grube – kopalnia). Pomimo znajdującej się kopalni gliny na terenie Hub, w miejscu gdzie obecnie mieści się galeria handlowa Wroclavia, znajdowały się stawy, w których mieszkańcy wsi Huby wydobywali ryby. Stawów już dawno nie ma, ale średniowieczna nazwa tej części miasta zachowała się – Pola Stawowe.
Obecne granice osiedla wyznaczają ul. Hubska (wraz z budynkami po wschodniej stronie i z ulicą Boczną), ul. Paczkowska, ul. Bardzka (numery nieparzyste 1-7C), aleja Armii Krajowej (numery parzyste 2-50), ul. Ślężna (numery parzyste 2-86), ul. Borowska (nr 1-3) oraz tory kolejowe stacji Wrocław Główny i bocznicy kolejowej.
Obszar pomiędzy torami a ulicą Kamienną to tzw. Stare Huby gdzie dominują kamienice sprzed II wojny, natomiast obszar między ulicą Kamienną a aleją Armii Krajowej to tzw. Nowe Huby zbudowane w latach 70 XX wieku.
Przy ul. Hubskiej znajduje się nieczynny już Browar Mieszczański.
Na Hubach przy ulicy Borowskiej wybudowano największy w Polsce park wodny – Aquapark Wrocław, oddany do użytku w marcu 2008.
Warto też dodać, że na terenie Hub znajduje się jeden z nielicznych pomników przyrody we Wrocławiu – dąb szypułkowy, który ma ponad 180 lat. Dąb o nazwie “Przewodnik” znajduje się przy skrzyżowaniu ulic Suchej i Borowskiej tuż naprzeciwko galerii handlowej “Wroclavia” i pamięta czasy kiedy mieszkańcy dawnych podwrocławskich wsi Huby i Glinianki chodzili na łowy oraz wydobywali glinę, zamiast chodzenia na zakupy.
Huby graniczą z sześcioma osiedlami: Przedmieście Oławskie, Tarnogaj, Gaj, Borek, Powstańców Śląskich, Przedmieście Świdnickie.
Dyrekcyjna
Huby (niem. Huben) – osiedle w południowo-wschodniej części Wrocławia, w byłej dzielnicy Krzyki. W przeszłości wieś, przyłączona do miasta w 1868 wraz z sąsiednią wsią Glinianki.
Pierwsze wzmianki o tych wsiach pochodzą z 1346 roku. Wtedy, w obecnym miejscu znajdowała się kopalnia gliny, w związku z czym, dawna nazwa Glinianek to Lehmgruben (z niem. Lehm oznacza glina, a Grube – kopalnia). Pomimo znajdującej się kopalni gliny na terenie Hub, w miejscu gdzie obecnie mieści się galeria handlowa Wroclavia, znajdowały się stawy, w których mieszkańcy wsi Huby wydobywali ryby. Stawów już dawno nie ma, ale średniowieczna nazwa tej części miasta zachowała się – Pola Stawowe.
Obecne granice osiedla wyznaczają ul. Hubska (wraz z budynkami po wschodniej stronie i z ulicą Boczną), ul. Paczkowska, ul. Bardzka (numery nieparzyste 1-7C), aleja Armii Krajowej (numery parzyste 2-50), ul. Ślężna (numery parzyste 2-86), ul. Borowska (nr 1-3) oraz tory kolejowe stacji Wrocław Główny i bocznicy kolejowej.
Obszar pomiędzy torami a ulicą Kamienną to tzw. Stare Huby gdzie dominują kamienice sprzed II wojny, natomiast obszar między ulicą Kamienną a aleją Armii Krajowej to tzw. Nowe Huby zbudowane w latach 70 XX wieku.
Przy ul. Hubskiej znajduje się nieczynny już Browar Mieszczański.
Na Hubach przy ulicy Borowskiej wybudowano największy w Polsce park wodny – Aquapark Wrocław, oddany do użytku w marcu 2008.
Warto też dodać, że na terenie Hub znajduje się jeden z nielicznych pomników przyrody we Wrocławiu – dąb szypułkowy, który ma ponad 180 lat. Dąb o nazwie “Przewodnik” znajduje się przy skrzyżowaniu ulic Suchej i Borowskiej tuż naprzeciwko galerii handlowej “Wroclavia” i pamięta czasy kiedy mieszkańcy dawnych podwrocławskich wsi Huby i Glinianki chodzili na łowy oraz wydobywali glinę, zamiast chodzenia na zakupy.
Huby graniczą z sześcioma osiedlami: Przedmieście Oławskie, Tarnogaj, Gaj, Borek, Powstańców Śląskich, Przedmieście Świdnickie.
Boya-Żeleńskiego
Karłowice (niem. Carlowitz, Karlowitz) – część Wrocławia za północnym brzegiem Starej Odry. W latach 1952–1990 (do czasu zniesienia podziału Wrocławia na dzielnice) wchodził w skład dzielnicy Psie Pole. Na zachodzie graniczy z Polanowicami, a na północy z Sołtysowicami. Na osiedlu mieszka około 20 tysięcy osób.
Osada została założona przez opata klasztoru św. Wincentego Carla Kellera około roku 1699, jednak w dokumentach została odnotowana po raz pierwszy dopiero w roku 1736 pod nazwą Carlwitz (od imienia założyciela osady). Kilka lat później wieś pojawia się w dokumentach już pod nazwą Carlowitz. Do roku 1810 osada należała do klasztoru, po czym przeszła w ręce prywatne. Jeszcze w XIX w. dominowała we wsi ludność polska, a ostatnim wójtem mówiącym po polsku był ok. 1850 r. Antoni Szulc. W latach 1894–1901 trwała budowa neogotyckiego kościoła i utrzymanego w podobnym stylu klasztoru franciszkanów. W 1911 roku niemiecki architekt Paul Schmitthenner rozpoczął realizację Gartenstadt Carlowitz („miasto-ogród Karłowice”), w 1913 powstał karłowicki rynek (obecnie plac Piłsudskiego), a w 1915 widoczna z daleka wieża ciśnień na dzisiejszym pl. Daniłowskiego, a w 1928 miejscowość włączona została w granice Wrocławia jako jedno z kilku nowych osiedli. W latach 1933–1935 pomiędzy obecnymi ulicami Przybyszewskiego i Przesmyckiego wybudowano nowe seminarium duchowne archidiecezji wrocławskiej (obecnie budynek należy do Uniwersytetu Wrocławskiego). Podczas II wojny światowej osiedle praktycznie nie ucierpiało i wciąż nazywane bywa – jak na początku XX wieku – „miastem-ogrodem” albo „osiedlem-ogrodem”.
Karłowice (niem. Carlowitz, Karlowitz) – część Wrocławia za północnym brzegiem Starej Odry. W latach 1952–1990 (do czasu zniesienia podziału Wrocławia na dzielnice) wchodził w skład dzielnicy Psie Pole. Na zachodzie graniczy z Polanowicami, a na północy z Sołtysowicami. Na osiedlu mieszka około 20 tysięcy osób.
Osada została założona przez opata klasztoru św. Wincentego Carla Kellera około roku 1699, jednak w dokumentach została odnotowana po raz pierwszy dopiero w roku 1736 pod nazwą Carlwitz (od imienia założyciela osady). Kilka lat później wieś pojawia się w dokumentach już pod nazwą Carlowitz. Do roku 1810 osada należała do klasztoru, po czym przeszła w ręce prywatne. Jeszcze w XIX w. dominowała we wsi ludność polska, a ostatnim wójtem mówiącym po polsku był ok. 1850 r. Antoni Szulc. W latach 1894–1901 trwała budowa neogotyckiego kościoła i utrzymanego w podobnym stylu klasztoru franciszkanów. W 1911 roku niemiecki architekt Paul Schmitthenner rozpoczął realizację Gartenstadt Carlowitz („miasto-ogród Karłowice”), w 1913 powstał karłowicki rynek (obecnie plac Piłsudskiego), a w 1915 widoczna z daleka wieża ciśnień na dzisiejszym pl. Daniłowskiego, a w 1928 miejscowość włączona została w granice Wrocławia jako jedno z kilku nowych osiedli. W latach 1933–1935 pomiędzy obecnymi ulicami Przybyszewskiego i Przesmyckiego wybudowano nowe seminarium duchowne archidiecezji wrocławskiej (obecnie budynek należy do Uniwersytetu Wrocławskiego). Podczas II wojny światowej osiedle praktycznie nie ucierpiało i wciąż nazywane bywa – jak na początku XX wieku – „miastem-ogrodem” albo „osiedlem-ogrodem”.
Karłowice (niem. Carlowitz, Karlowitz) – część Wrocławia za północnym brzegiem Starej Odry. W latach 1952–1990 (do czasu zniesienia podziału Wrocławia na dzielnice) wchodził w skład dzielnicy Psie Pole. Na zachodzie graniczy z Polanowicami, a na północy z Sołtysowicami. Na osiedlu mieszka około 20 tysięcy osób.
Osada została założona przez opata klasztoru św. Wincentego Carla Kellera około roku 1699, jednak w dokumentach została odnotowana po raz pierwszy dopiero w roku 1736 pod nazwą Carlwitz (od imienia założyciela osady). Kilka lat później wieś pojawia się w dokumentach już pod nazwą Carlowitz. Do roku 1810 osada należała do klasztoru, po czym przeszła w ręce prywatne. Jeszcze w XIX w. dominowała we wsi ludność polska, a ostatnim wójtem mówiącym po polsku był ok. 1850 r. Antoni Szulc. W latach 1894–1901 trwała budowa neogotyckiego kościoła i utrzymanego w podobnym stylu klasztoru franciszkanów. W 1911 roku niemiecki architekt Paul Schmitthenner rozpoczął realizację Gartenstadt Carlowitz („miasto-ogród Karłowice”), w 1913 powstał karłowicki rynek (obecnie plac Piłsudskiego), a w 1915 widoczna z daleka wieża ciśnień na dzisiejszym pl. Daniłowskiego, a w 1928 miejscowość włączona została w granice Wrocławia jako jedno z kilku nowych osiedli. W latach 1933–1935 pomiędzy obecnymi ulicami Przybyszewskiego i Przesmyckiego wybudowano nowe seminarium duchowne archidiecezji wrocławskiej (obecnie budynek należy do Uniwersytetu Wrocławskiego). Podczas II wojny światowej osiedle praktycznie nie ucierpiało i wciąż nazywane bywa – jak na początku XX wieku – „miastem-ogrodem” albo „osiedlem-ogrodem”.
ul. Kasprowicza
Karłowice (niem. Carlowitz, Karlowitz) – część Wrocławia za północnym brzegiem Starej Odry. W latach 1952–1990 (do czasu zniesienia podziału Wrocławia na dzielnice) wchodził w skład dzielnicy Psie Pole. Na zachodzie graniczy z Polanowicami, a na północy z Sołtysowicami. Na osiedlu mieszka około 20 tysięcy osób.
Osada została założona przez opata klasztoru św. Wincentego Carla Kellera około roku 1699, jednak w dokumentach została odnotowana po raz pierwszy dopiero w roku 1736 pod nazwą Carlwitz (od imienia założyciela osady). Kilka lat później wieś pojawia się w dokumentach już pod nazwą Carlowitz. Do roku 1810 osada należała do klasztoru, po czym przeszła w ręce prywatne. Jeszcze w XIX w. dominowała we wsi ludność polska, a ostatnim wójtem mówiącym po polsku był ok. 1850 r. Antoni Szulc. W latach 1894–1901 trwała budowa neogotyckiego kościoła i utrzymanego w podobnym stylu klasztoru franciszkanów. W 1911 roku niemiecki architekt Paul Schmitthenner rozpoczął realizację Gartenstadt Carlowitz („miasto-ogród Karłowice”), w 1913 powstał karłowicki rynek (obecnie plac Piłsudskiego), a w 1915 widoczna z daleka wieża ciśnień na dzisiejszym pl. Daniłowskiego, a w 1928 miejscowość włączona została w granice Wrocławia jako jedno z kilku nowych osiedli. W latach 1933–1935 pomiędzy obecnymi ulicami Przybyszewskiego i Przesmyckiego wybudowano nowe seminarium duchowne archidiecezji wrocławskiej (obecnie budynek należy do Uniwersytetu Wrocławskiego). Podczas II wojny światowej osiedle praktycznie nie ucierpiało i wciąż nazywane bywa – jak na początku XX wieku – „miastem-ogrodem” albo „osiedlem-ogrodem”.
Karłowice (niem. Carlowitz, Karlowitz) – część Wrocławia za północnym brzegiem Starej Odry. W latach 1952–1990 (do czasu zniesienia podziału Wrocławia na dzielnice) wchodził w skład dzielnicy Psie Pole. Na zachodzie graniczy z Polanowicami, a na północy z Sołtysowicami. Na osiedlu mieszka około 20 tysięcy osób.
Osada została założona przez opata klasztoru św. Wincentego Carla Kellera około roku 1699, jednak w dokumentach została odnotowana po raz pierwszy dopiero w roku 1736 pod nazwą Carlwitz (od imienia założyciela osady). Kilka lat później wieś pojawia się w dokumentach już pod nazwą Carlowitz. Do roku 1810 osada należała do klasztoru, po czym przeszła w ręce prywatne. Jeszcze w XIX w. dominowała we wsi ludność polska, a ostatnim wójtem mówiącym po polsku był ok. 1850 r. Antoni Szulc. W latach 1894–1901 trwała budowa neogotyckiego kościoła i utrzymanego w podobnym stylu klasztoru franciszkanów. W 1911 roku niemiecki architekt Paul Schmitthenner rozpoczął realizację Gartenstadt Carlowitz („miasto-ogród Karłowice”), w 1913 powstał karłowicki rynek (obecnie plac Piłsudskiego), a w 1915 widoczna z daleka wieża ciśnień na dzisiejszym pl. Daniłowskiego, a w 1928 miejscowość włączona została w granice Wrocławia jako jedno z kilku nowych osiedli. W latach 1933–1935 pomiędzy obecnymi ulicami Przybyszewskiego i Przesmyckiego wybudowano nowe seminarium duchowne archidiecezji wrocławskiej (obecnie budynek należy do Uniwersytetu Wrocławskiego). Podczas II wojny światowej osiedle praktycznie nie ucierpiało i wciąż nazywane bywa – jak na początku XX wieku – „miastem-ogrodem” albo „osiedlem-ogrodem”.
Karłowice (niem. Carlowitz, Karlowitz) – część Wrocławia za północnym brzegiem Starej Odry. W latach 1952–1990 (do czasu zniesienia podziału Wrocławia na dzielnice) wchodził w skład dzielnicy Psie Pole. Na zachodzie graniczy z Polanowicami, a na północy z Sołtysowicami. Na osiedlu mieszka około 20 tysięcy osób.
Osada została założona przez opata klasztoru św. Wincentego Carla Kellera około roku 1699, jednak w dokumentach została odnotowana po raz pierwszy dopiero w roku 1736 pod nazwą Carlwitz (od imienia założyciela osady). Kilka lat później wieś pojawia się w dokumentach już pod nazwą Carlowitz. Do roku 1810 osada należała do klasztoru, po czym przeszła w ręce prywatne. Jeszcze w XIX w. dominowała we wsi ludność polska, a ostatnim wójtem mówiącym po polsku był ok. 1850 r. Antoni Szulc. W latach 1894–1901 trwała budowa neogotyckiego kościoła i utrzymanego w podobnym stylu klasztoru franciszkanów. W 1911 roku niemiecki architekt Paul Schmitthenner rozpoczął realizację Gartenstadt Carlowitz („miasto-ogród Karłowice”), w 1913 powstał karłowicki rynek (obecnie plac Piłsudskiego), a w 1915 widoczna z daleka wieża ciśnień na dzisiejszym pl. Daniłowskiego, a w 1928 miejscowość włączona została w granice Wrocławia jako jedno z kilku nowych osiedli. W latach 1933–1935 pomiędzy obecnymi ulicami Przybyszewskiego i Przesmyckiego wybudowano nowe seminarium duchowne archidiecezji wrocławskiej (obecnie budynek należy do Uniwersytetu Wrocławskiego). Podczas II wojny światowej osiedle praktycznie nie ucierpiało i wciąż nazywane bywa – jak na początku XX wieku – „miastem-ogrodem” albo „osiedlem-ogrodem”.
ul. Przybyszewskiego
Karłowice (niem. Carlowitz, Karlowitz) – część Wrocławia za północnym brzegiem Starej Odry. W latach 1952–1990 (do czasu zniesienia podziału Wrocławia na dzielnice) wchodził w skład dzielnicy Psie Pole. Na zachodzie graniczy z Polanowicami, a na północy z Sołtysowicami. Na osiedlu mieszka około 20 tysięcy osób.
Osada została założona przez opata klasztoru św. Wincentego Carla Kellera około roku 1699, jednak w dokumentach została odnotowana po raz pierwszy dopiero w roku 1736 pod nazwą Carlwitz (od imienia założyciela osady). Kilka lat później wieś pojawia się w dokumentach już pod nazwą Carlowitz. Do roku 1810 osada należała do klasztoru, po czym przeszła w ręce prywatne. Jeszcze w XIX w. dominowała we wsi ludność polska, a ostatnim wójtem mówiącym po polsku był ok. 1850 r. Antoni Szulc. W latach 1894–1901 trwała budowa neogotyckiego kościoła i utrzymanego w podobnym stylu klasztoru franciszkanów. W 1911 roku niemiecki architekt Paul Schmitthenner rozpoczął realizację Gartenstadt Carlowitz („miasto-ogród Karłowice”), w 1913 powstał karłowicki rynek (obecnie plac Piłsudskiego), a w 1915 widoczna z daleka wieża ciśnień na dzisiejszym pl. Daniłowskiego, a w 1928 miejscowość włączona została w granice Wrocławia jako jedno z kilku nowych osiedli. W latach 1933–1935 pomiędzy obecnymi ulicami Przybyszewskiego i Przesmyckiego wybudowano nowe seminarium duchowne archidiecezji wrocławskiej (obecnie budynek należy do Uniwersytetu Wrocławskiego). Podczas II wojny światowej osiedle praktycznie nie ucierpiało i wciąż nazywane bywa – jak na początku XX wieku – „miastem-ogrodem” albo „osiedlem-ogrodem”.
Ołbin (niem. Elbing, także Der Vicenz Elbing) – osiedle we Wrocławiu, na północ od Ostrowa Tumskiego, zalążek osadnictwa we Wrocławiu, lokalizowany w rejonie współczesnych ulic Wyszyńskiego, Nowowiejskiej i Prusa, w pobliżu obecnego kościoła św. Michała Archanioła. Kościół ten wybudowano w XIX wieku na miejscu ufundowanego w latach 30. XII w. przez komesa Piotra Włostowica opactwa benedyktyńskiego św. Wincentego, zburzonego w 1529 w obliczu zagrożenia miasta najazdem tureckim. Opactwo położone było nad brzegiem Odry, obecnie, w wyniku blisko tysiącletnich zmian jej koryta oraz zasypania starorzeczy i części fosy, kościół św. Michała znajduje się kilkaset metrów od rzeki i tylko współczesny Park Stanisława Tołpy i znajdujący się w nim staw pozostaje reliktem przeszkód wodnych w ówczesnym systemie umocnień.
Miejscowość po raz pierwszy zanotowana w łacińskim dokumencie z 1175 roku jako Olbinum we fragmencie „in Olbino”. Notowana także w 1202 jako Olpinow, 1253 Vlbim oraz Uolbim, 1264 Olbina, Albingum, Olbingum, Elbinga.
Znaczenie nazwy Ołbin nie jest jednoznaczne. Najczęściej wywodzi się je od imienia Albin, ale językoznawcy podają także inne wywody np. niemiecki językoznawca Paul Hefftner jako jedno z możliwych znaczeń podaje słowo „łabędź”.
Ołbin pozostawał w większej swej części aż do początku XIX wieku poza granicami i poza murami miasta Wrocławia.
W połowie XIX wieku w bezpośrednim sąsiedztwie kościoła św. Michała (na południe) przy dzisiejszym skrzyżowaniu ulic Matejki i Prusa funkcjonowała huta szkła. Na północ od kościoła, w Nowej Wsi Polskiej w rejonie dzisiejszego skrzyżowania Barlickiego i Orzeszkowej znajdował się „Ogród Ludowy” (Der Volks Garten), zaś ścieżka wiodąca z miasta do tego Ogrodu, częściowo pokrywająca się z dzisiejszą ulicą Edyty Stein, nosiła (1873) nazwę Fussweg nach dem Volks Garten („ścieżka do Ogrodu Ludowego”). W osiedlu Ołbin urodziła się w 1891 i wychowywała św. Teresa Benedykta od Krzyża; jej dom rodzinny przy ul. Nowowiejskiej zamieniony jest w muzeum.
Podczas oblężenia Festung Breslau w 1945 jego zabudowa nie uległa aż tak poważnym zniszczeniom, jak niektóre inne rejony miasta (np. jak sąsiadujący z Ołbinem plac Grunwaldzki). Dlatego wciąż tak liczne są tu stuletnie kamienice, które w niektórych tylko miejscach ustępują zabudowie z końca XX i początków XXI wieku. Zaliczane jest do Śródmieścia, w 1991 wydzielono zeń osobne osiedla Nadodrze (na zachodzie) i Plac Grunwaldzki na południu. Obecnie graniczy z Kleczkowem i Nadodrzem (na zachodzie), Starym Miastem i placem Grunwaldzkim (na południu), przez Starą Odrę z Zaciszem (na wschodzie) i – również przez Starą Odrę – z Karłowicami (na północy).
Ołbin (niem. Elbing, także Der Vicenz Elbing) – osiedle we Wrocławiu, na północ od Ostrowa Tumskiego, zalążek osadnictwa we Wrocławiu, lokalizowany w rejonie współczesnych ulic Wyszyńskiego, Nowowiejskiej i Prusa, w pobliżu obecnego kościoła św. Michała Archanioła. Kościół ten wybudowano w XIX wieku na miejscu ufundowanego w latach 30. XII w. przez komesa Piotra Włostowica opactwa benedyktyńskiego św. Wincentego, zburzonego w 1529 w obliczu zagrożenia miasta najazdem tureckim. Opactwo położone było nad brzegiem Odry, obecnie, w wyniku blisko tysiącletnich zmian jej koryta oraz zasypania starorzeczy i części fosy, kościół św. Michała znajduje się kilkaset metrów od rzeki i tylko współczesny Park Stanisława Tołpy i znajdujący się w nim staw pozostaje reliktem przeszkód wodnych w ówczesnym systemie umocnień.
Miejscowość po raz pierwszy zanotowana w łacińskim dokumencie z 1175 roku jako Olbinum we fragmencie „in Olbino”. Notowana także w 1202 jako Olpinow, 1253 Vlbim oraz Uolbim, 1264 Olbina, Albingum, Olbingum, Elbinga.
Znaczenie nazwy Ołbin nie jest jednoznaczne. Najczęściej wywodzi się je od imienia Albin, ale językoznawcy podają także inne wywody np. niemiecki językoznawca Paul Hefftner jako jedno z możliwych znaczeń podaje słowo „łabędź”.
Ołbin pozostawał w większej swej części aż do początku XIX wieku poza granicami i poza murami miasta Wrocławia.
W połowie XIX wieku w bezpośrednim sąsiedztwie kościoła św. Michała (na południe) przy dzisiejszym skrzyżowaniu ulic Matejki i Prusa funkcjonowała huta szkła. Na północ od kościoła, w Nowej Wsi Polskiej w rejonie dzisiejszego skrzyżowania Barlickiego i Orzeszkowej znajdował się „Ogród Ludowy” (Der Volks Garten), zaś ścieżka wiodąca z miasta do tego Ogrodu, częściowo pokrywająca się z dzisiejszą ulicą Edyty Stein, nosiła (1873) nazwę Fussweg nach dem Volks Garten („ścieżka do Ogrodu Ludowego”). W osiedlu Ołbin urodziła się w 1891 i wychowywała św. Teresa Benedykta od Krzyża; jej dom rodzinny przy ul. Nowowiejskiej zamieniony jest w muzeum.
Podczas oblężenia Festung Breslau w 1945 jego zabudowa nie uległa aż tak poważnym zniszczeniom, jak niektóre inne rejony miasta (np. jak sąsiadujący z Ołbinem plac Grunwaldzki). Dlatego wciąż tak liczne są tu stuletnie kamienice, które w niektórych tylko miejscach ustępują zabudowie z końca XX i początków XXI wieku. Zaliczane jest do Śródmieścia, w 1991 wydzielono zeń osobne osiedla Nadodrze (na zachodzie) i Plac Grunwaldzki na południu. Obecnie graniczy z Kleczkowem i Nadodrzem (na zachodzie), Starym Miastem i placem Grunwaldzkim (na południu), przez Starą Odrę z Zaciszem (na wschodzie) i – również przez Starą Odrę – z Karłowicami (na północy).
Wydział Architektury Politechniki Wrocławskiej/Ołbin (niem. Elbing, także Der Vicenz Elbing) – osiedle we Wrocławiu, na północ od Ostrowa Tumskiego, zalążek osadnictwa we Wrocławiu, lokalizowany w rejonie współczesnych ulic Wyszyńskiego, Nowowiejskiej i Prusa, w pobliżu obecnego kościoła św. Michała Archanioła. Kościół ten wybudowano w XIX wieku na miejscu ufundowanego w latach 30. XII w. przez komesa Piotra Włostowica opactwa benedyktyńskiego św. Wincentego, zburzonego w 1529 w obliczu zagrożenia miasta najazdem tureckim. Opactwo położone było nad brzegiem Odry, obecnie, w wyniku blisko tysiącletnich zmian jej koryta oraz zasypania starorzeczy i części fosy, kościół św. Michała znajduje się kilkaset metrów od rzeki i tylko współczesny Park Stanisława Tołpy i znajdujący się w nim staw pozostaje reliktem przeszkód wodnych w ówczesnym systemie umocnień.
Miejscowość po raz pierwszy zanotowana w łacińskim dokumencie z 1175 roku jako Olbinum we fragmencie „in Olbino”. Notowana także w 1202 jako Olpinow, 1253 Vlbim oraz Uolbim, 1264 Olbina, Albingum, Olbingum, Elbinga.
Znaczenie nazwy Ołbin nie jest jednoznaczne. Najczęściej wywodzi się je od imienia Albin, ale językoznawcy podają także inne wywody np. niemiecki językoznawca Paul Hefftner jako jedno z możliwych znaczeń podaje słowo „łabędź”.
Ołbin pozostawał w większej swej części aż do początku XIX wieku poza granicami i poza murami miasta Wrocławia.
W połowie XIX wieku w bezpośrednim sąsiedztwie kościoła św. Michała (na południe) przy dzisiejszym skrzyżowaniu ulic Matejki i Prusa funkcjonowała huta szkła. Na północ od kościoła, w Nowej Wsi Polskiej w rejonie dzisiejszego skrzyżowania Barlickiego i Orzeszkowej znajdował się „Ogród Ludowy” (Der Volks Garten), zaś ścieżka wiodąca z miasta do tego Ogrodu, częściowo pokrywająca się z dzisiejszą ulicą Edyty Stein, nosiła (1873) nazwę Fussweg nach dem Volks Garten („ścieżka do Ogrodu Ludowego”). W osiedlu Ołbin urodziła się w 1891 i wychowywała św. Teresa Benedykta od Krzyża; jej dom rodzinny przy ul. Nowowiejskiej zamieniony jest w muzeum.
Podczas oblężenia Festung Breslau w 1945 jego zabudowa nie uległa aż tak poważnym zniszczeniom, jak niektóre inne rejony miasta (np. jak sąsiadujący z Ołbinem plac Grunwaldzki). Dlatego wciąż tak liczne są tu stuletnie kamienice, które w niektórych tylko miejscach ustępują zabudowie z końca XX i początków XXI wieku. Zaliczane jest do Śródmieścia, w 1991 wydzielono zeń osobne osiedla Nadodrze (na zachodzie) i Plac Grunwaldzki na południu. Obecnie graniczy z Kleczkowem i Nadodrzem (na zachodzie), Starym Miastem i placem Grunwaldzkim (na południu), przez Starą Odrę z Zaciszem (na wschodzie) i – również przez Starą Odrę – z Karłowicami (na północy).
dawne gimnazjum i podstawówka przy ul. Jedności Narodowej/Ołbin (niem. Elbing, także Der Vicenz Elbing) – osiedle we Wrocławiu, na północ od Ostrowa Tumskiego, zalążek osadnictwa we Wrocławiu, lokalizowany w rejonie współczesnych ulic Wyszyńskiego, Nowowiejskiej i Prusa, w pobliżu obecnego kościoła św. Michała Archanioła. Kościół ten wybudowano w XIX wieku na miejscu ufundowanego w latach 30. XII w. przez komesa Piotra Włostowica opactwa benedyktyńskiego św. Wincentego, zburzonego w 1529 w obliczu zagrożenia miasta najazdem tureckim. Opactwo położone było nad brzegiem Odry, obecnie, w wyniku blisko tysiącletnich zmian jej koryta oraz zasypania starorzeczy i części fosy, kościół św. Michała znajduje się kilkaset metrów od rzeki i tylko współczesny Park Stanisława Tołpy i znajdujący się w nim staw pozostaje reliktem przeszkód wodnych w ówczesnym systemie umocnień.
Miejscowość po raz pierwszy zanotowana w łacińskim dokumencie z 1175 roku jako Olbinum we fragmencie „in Olbino”. Notowana także w 1202 jako Olpinow, 1253 Vlbim oraz Uolbim, 1264 Olbina, Albingum, Olbingum, Elbinga.
Znaczenie nazwy Ołbin nie jest jednoznaczne. Najczęściej wywodzi się je od imienia Albin, ale językoznawcy podają także inne wywody np. niemiecki językoznawca Paul Hefftner jako jedno z możliwych znaczeń podaje słowo „łabędź”.
Ołbin pozostawał w większej swej części aż do początku XIX wieku poza granicami i poza murami miasta Wrocławia.
W połowie XIX wieku w bezpośrednim sąsiedztwie kościoła św. Michała (na południe) przy dzisiejszym skrzyżowaniu ulic Matejki i Prusa funkcjonowała huta szkła. Na północ od kościoła, w Nowej Wsi Polskiej w rejonie dzisiejszego skrzyżowania Barlickiego i Orzeszkowej znajdował się „Ogród Ludowy” (Der Volks Garten), zaś ścieżka wiodąca z miasta do tego Ogrodu, częściowo pokrywająca się z dzisiejszą ulicą Edyty Stein, nosiła (1873) nazwę Fussweg nach dem Volks Garten („ścieżka do Ogrodu Ludowego”). W osiedlu Ołbin urodziła się w 1891 i wychowywała św. Teresa Benedykta od Krzyża; jej dom rodzinny przy ul. Nowowiejskiej zamieniony jest w muzeum.
Podczas oblężenia Festung Breslau w 1945 jego zabudowa nie uległa aż tak poważnym zniszczeniom, jak niektóre inne rejony miasta (np. jak sąsiadujący z Ołbinem plac Grunwaldzki). Dlatego wciąż tak liczne są tu stuletnie kamienice, które w niektórych tylko miejscach ustępują zabudowie z końca XX i początków XXI wieku. Zaliczane jest do Śródmieścia, w 1991 wydzielono zeń osobne osiedla Nadodrze (na zachodzie) i Plac Grunwaldzki na południu. Obecnie graniczy z Kleczkowem i Nadodrzem (na zachodzie), Starym Miastem i placem Grunwaldzkim (na południu), przez Starą Odrę z Zaciszem (na wschodzie) i – również przez Starą Odrę – z Karłowicami (na północy).
Kościół Opieki św. Józefa we Wrocławiu (do 1946 – św. Urszuli i Jedenastu Tysięcy Dziewic)/Ołbin (niem. Elbing, także Der Vicenz Elbing) – osiedle we Wrocławiu, na północ od Ostrowa Tumskiego, zalążek osadnictwa we Wrocławiu, lokalizowany w rejonie współczesnych ulic Wyszyńskiego, Nowowiejskiej i Prusa, w pobliżu obecnego kościoła św. Michała Archanioła. Kościół ten wybudowano w XIX wieku na miejscu ufundowanego w latach 30. XII w. przez komesa Piotra Włostowica opactwa benedyktyńskiego św. Wincentego, zburzonego w 1529 w obliczu zagrożenia miasta najazdem tureckim. Opactwo położone było nad brzegiem Odry, obecnie, w wyniku blisko tysiącletnich zmian jej koryta oraz zasypania starorzeczy i części fosy, kościół św. Michała znajduje się kilkaset metrów od rzeki i tylko współczesny Park Stanisława Tołpy i znajdujący się w nim staw pozostaje reliktem przeszkód wodnych w ówczesnym systemie umocnień.
Miejscowość po raz pierwszy zanotowana w łacińskim dokumencie z 1175 roku jako Olbinum we fragmencie „in Olbino”. Notowana także w 1202 jako Olpinow, 1253 Vlbim oraz Uolbim, 1264 Olbina, Albingum, Olbingum, Elbinga.
Znaczenie nazwy Ołbin nie jest jednoznaczne. Najczęściej wywodzi się je od imienia Albin, ale językoznawcy podają także inne wywody np. niemiecki językoznawca Paul Hefftner jako jedno z możliwych znaczeń podaje słowo „łabędź”.
Ołbin pozostawał w większej swej części aż do początku XIX wieku poza granicami i poza murami miasta Wrocławia.
W połowie XIX wieku w bezpośrednim sąsiedztwie kościoła św. Michała (na południe) przy dzisiejszym skrzyżowaniu ulic Matejki i Prusa funkcjonowała huta szkła. Na północ od kościoła, w Nowej Wsi Polskiej w rejonie dzisiejszego skrzyżowania Barlickiego i Orzeszkowej znajdował się „Ogród Ludowy” (Der Volks Garten), zaś ścieżka wiodąca z miasta do tego Ogrodu, częściowo pokrywająca się z dzisiejszą ulicą Edyty Stein, nosiła (1873) nazwę Fussweg nach dem Volks Garten („ścieżka do Ogrodu Ludowego”). W osiedlu Ołbin urodziła się w 1891 i wychowywała św. Teresa Benedykta od Krzyża; jej dom rodzinny przy ul. Nowowiejskiej zamieniony jest w muzeum.
Podczas oblężenia Festung Breslau w 1945 jego zabudowa nie uległa aż tak poważnym zniszczeniom, jak niektóre inne rejony miasta (np. jak sąsiadujący z Ołbinem plac Grunwaldzki). Dlatego wciąż tak liczne są tu stuletnie kamienice, które w niektórych tylko miejscach ustępują zabudowie z końca XX i początków XXI wieku. Zaliczane jest do Śródmieścia, w 1991 wydzielono zeń osobne osiedla Nadodrze (na zachodzie) i Plac Grunwaldzki na południu. Obecnie graniczy z Kleczkowem i Nadodrzem (na zachodzie), Starym Miastem i placem Grunwaldzkim (na południu), przez Starą Odrę z Zaciszem (na wschodzie) i – również przez Starą Odrę – z Karłowicami (na północy).
ul.Prusa/Ołbin (niem. Elbing, także Der Vicenz Elbing) – osiedle we Wrocławiu, na północ od Ostrowa Tumskiego, zalążek osadnictwa we Wrocławiu, lokalizowany w rejonie współczesnych ulic Wyszyńskiego, Nowowiejskiej i Prusa, w pobliżu obecnego kościoła św. Michała Archanioła. Kościół ten wybudowano w XIX wieku na miejscu ufundowanego w latach 30. XII w. przez komesa Piotra Włostowica opactwa benedyktyńskiego św. Wincentego, zburzonego w 1529 w obliczu zagrożenia miasta najazdem tureckim. Opactwo położone było nad brzegiem Odry, obecnie, w wyniku blisko tysiącletnich zmian jej koryta oraz zasypania starorzeczy i części fosy, kościół św. Michała znajduje się kilkaset metrów od rzeki i tylko współczesny Park Stanisława Tołpy i znajdujący się w nim staw pozostaje reliktem przeszkód wodnych w ówczesnym systemie umocnień.
Miejscowość po raz pierwszy zanotowana w łacińskim dokumencie z 1175 roku jako Olbinum we fragmencie „in Olbino”. Notowana także w 1202 jako Olpinow, 1253 Vlbim oraz Uolbim, 1264 Olbina, Albingum, Olbingum, Elbinga.
Znaczenie nazwy Ołbin nie jest jednoznaczne. Najczęściej wywodzi się je od imienia Albin, ale językoznawcy podają także inne wywody np. niemiecki językoznawca Paul Hefftner jako jedno z możliwych znaczeń podaje słowo „łabędź”.
Ołbin pozostawał w większej swej części aż do początku XIX wieku poza granicami i poza murami miasta Wrocławia.
W połowie XIX wieku w bezpośrednim sąsiedztwie kościoła św. Michała (na południe) przy dzisiejszym skrzyżowaniu ulic Matejki i Prusa funkcjonowała huta szkła. Na północ od kościoła, w Nowej Wsi Polskiej w rejonie dzisiejszego skrzyżowania Barlickiego i Orzeszkowej znajdował się „Ogród Ludowy” (Der Volks Garten), zaś ścieżka wiodąca z miasta do tego Ogrodu, częściowo pokrywająca się z dzisiejszą ulicą Edyty Stein, nosiła (1873) nazwę Fussweg nach dem Volks Garten („ścieżka do Ogrodu Ludowego”). W osiedlu Ołbin urodziła się w 1891 i wychowywała św. Teresa Benedykta od Krzyża; jej dom rodzinny przy ul. Nowowiejskiej zamieniony jest w muzeum.
Podczas oblężenia Festung Breslau w 1945 jego zabudowa nie uległa aż tak poważnym zniszczeniom, jak niektóre inne rejony miasta (np. jak sąsiadujący z Ołbinem plac Grunwaldzki). Dlatego wciąż tak liczne są tu stuletnie kamienice, które w niektórych tylko miejscach ustępują zabudowie z końca XX i początków XXI wieku. Zaliczane jest do Śródmieścia, w 1991 wydzielono zeń osobne osiedla Nadodrze (na zachodzie) i Plac Grunwaldzki na południu. Obecnie graniczy z Kleczkowem i Nadodrzem (na zachodzie), Starym Miastem i placem Grunwaldzkim (na południu), przez Starą Odrę z Zaciszem (na wschodzie) i – również przez Starą Odrę – z Karłowicami (na północy).
Oporów (niem. Opperau) – osiedle Wrocławia położone w południowo-zachodniej części miasta. W granicach miasta od 1951.
Pierwsza zachowana wzmianka na temat wsi pochodzi z łacińskiego dokumentu z 1218 roku notująca pierwotnie nazwę Oprovo. Później notowana również w 1240 Oporouo, 1295 Operow, 1301 Operaw, 1386 Opperaw, 1630 Oppern. Naukowcy uznają nazwę za patronimiczną wywodzącą się od imienia Opor.
Przez sześć stuleci, od 1208 do 1810, Oporów pozostawał w dyspozycji kapituły wrocławskiej. Mieszkańcy, zajmujący się głównie rolnictwem, hodowlą i sadownictwem, zaliczali się do wolnego chłopstwa (nie podlegali pańszczyźnie): pod koniec XVIII wieku we wsi zamieszkanej przez 156 osób w 26 domach znajdowały się również karczma i szkoła. Wieś przekształciła się w początkach XX wieku w osiedle willowe. Największy rozkwit przypada na lata trzydzieste, kiedy to na Oporowie bogaci mieszkańcy Wrocławia budowali sobie wille; byli to zazwyczaj kupcy i bankowcy. Już przed wojną powstała tu szkoła (obecnie ceglany budynek dawnej szkoły jest częścią Szkoły Podstawowej nr 15). Wtedy to powstała większość ulic (Oporów dotąd, jako wieś, obejmował jedynie obecną ulicę Wiejską). Jeszcze przed wojną powstał na Oporowie kościół katolicki, konsekrowany w 1938 roku przez abpa Adolfa Bertrama. Po II wojnie światowej chętnie osiedlali się tu profesorowie wrocławskich uczelni, jak np. Tadeusz Mikulski, Władysław Czapliński, Jan Trzynadlowski czy Seweryn Wysłouch, przez co zyskał on specyficzną atmosferę i elitarny charakter. Był nazywany "osiedlem profesorskim". W latach 1945 do 1951 Oporów podlegał pod Gminę Smolec. W roku 1951 wieś włączono w granice Wrocławia. W tym celu wybudowano most (w miejscu, w którym znajdował się podobny most przed II wojną światową). Most okazał się mieć za małą nośność, przez co plany doprowadzenia na Oporów linii tramwajowej spełzły na niczym. Reaktywowano również kościół (tuż po wojnie było na jego miejscu boisko do koszykówki). Na stanowisko proboszcza powołano księdza Hieronima Feichta.
Oporów (niem. Opperau) – osiedle Wrocławia położone w południowo-zachodniej części miasta. W granicach miasta od 1951.
Pierwsza zachowana wzmianka na temat wsi pochodzi z łacińskiego dokumentu z 1218 roku notująca pierwotnie nazwę Oprovo. Później notowana również w 1240 Oporouo, 1295 Operow, 1301 Operaw, 1386 Opperaw, 1630 Oppern. Naukowcy uznają nazwę za patronimiczną wywodzącą się od imienia Opor.
Przez sześć stuleci, od 1208 do 1810, Oporów pozostawał w dyspozycji kapituły wrocławskiej. Mieszkańcy, zajmujący się głównie rolnictwem, hodowlą i sadownictwem, zaliczali się do wolnego chłopstwa (nie podlegali pańszczyźnie): pod koniec XVIII wieku we wsi zamieszkanej przez 156 osób w 26 domach znajdowały się również karczma i szkoła. Wieś przekształciła się w początkach XX wieku w osiedle willowe. Największy rozkwit przypada na lata trzydzieste, kiedy to na Oporowie bogaci mieszkańcy Wrocławia budowali sobie wille; byli to zazwyczaj kupcy i bankowcy. Już przed wojną powstała tu szkoła (obecnie ceglany budynek dawnej szkoły jest częścią Szkoły Podstawowej nr 15). Wtedy to powstała większość ulic (Oporów dotąd, jako wieś, obejmował jedynie obecną ulicę Wiejską). Jeszcze przed wojną powstał na Oporowie kościół katolicki, konsekrowany w 1938 roku przez abpa Adolfa Bertrama. Po II wojnie światowej chętnie osiedlali się tu profesorowie wrocławskich uczelni, jak np. Tadeusz Mikulski, Władysław Czapliński, Jan Trzynadlowski czy Seweryn Wysłouch, przez co zyskał on specyficzną atmosferę i elitarny charakter. Był nazywany "osiedlem profesorskim". W latach 1945 do 1951 Oporów podlegał pod Gminę Smolec. W roku 1951 wieś włączono w granice Wrocławia. W tym celu wybudowano most (w miejscu, w którym znajdował się podobny most przed II wojną światową). Most okazał się mieć za małą nośność, przez co plany doprowadzenia na Oporów linii tramwajowej spełzły na niczym. Reaktywowano również kościół (tuż po wojnie było na jego miejscu boisko do koszykówki). Na stanowisko proboszcza powołano księdza Hieronima Feichta.
Oporów (niem. Opperau) – osiedle Wrocławia położone w południowo-zachodniej części miasta. W granicach miasta od 1951.
Pierwsza zachowana wzmianka na temat wsi pochodzi z łacińskiego dokumentu z 1218 roku notująca pierwotnie nazwę Oprovo. Później notowana również w 1240 Oporouo, 1295 Operow, 1301 Operaw, 1386 Opperaw, 1630 Oppern. Naukowcy uznają nazwę za patronimiczną wywodzącą się od imienia Opor.
Przez sześć stuleci, od 1208 do 1810, Oporów pozostawał w dyspozycji kapituły wrocławskiej. Mieszkańcy, zajmujący się głównie rolnictwem, hodowlą i sadownictwem, zaliczali się do wolnego chłopstwa (nie podlegali pańszczyźnie): pod koniec XVIII wieku we wsi zamieszkanej przez 156 osób w 26 domach znajdowały się również karczma i szkoła. Wieś przekształciła się w początkach XX wieku w osiedle willowe. Największy rozkwit przypada na lata trzydzieste, kiedy to na Oporowie bogaci mieszkańcy Wrocławia budowali sobie wille; byli to zazwyczaj kupcy i bankowcy. Już przed wojną powstała tu szkoła (obecnie ceglany budynek dawnej szkoły jest częścią Szkoły Podstawowej nr 15). Wtedy to powstała większość ulic (Oporów dotąd, jako wieś, obejmował jedynie obecną ulicę Wiejską). Jeszcze przed wojną powstał na Oporowie kościół katolicki, konsekrowany w 1938 roku przez abpa Adolfa Bertrama. Po II wojnie światowej chętnie osiedlali się tu profesorowie wrocławskich uczelni, jak np. Tadeusz Mikulski, Władysław Czapliński, Jan Trzynadlowski czy Seweryn Wysłouch, przez co zyskał on specyficzną atmosferę i elitarny charakter. Był nazywany "osiedlem profesorskim". W latach 1945 do 1951 Oporów podlegał pod Gminę Smolec. W roku 1951 wieś włączono w granice Wrocławia. W tym celu wybudowano most (w miejscu, w którym znajdował się podobny most przed II wojną światową). Most okazał się mieć za małą nośność, przez co plany doprowadzenia na Oporów linii tramwajowej spełzły na niczym. Reaktywowano również kościół (tuż po wojnie było na jego miejscu boisko do koszykówki). Na stanowisko proboszcza powołano księdza Hieronima Feichta.
Oporów (niem. Opperau) – osiedle Wrocławia położone w południowo-zachodniej części miasta. W granicach miasta od 1951.
Pierwsza zachowana wzmianka na temat wsi pochodzi z łacińskiego dokumentu z 1218 roku notująca pierwotnie nazwę Oprovo. Później notowana również w 1240 Oporouo, 1295 Operow, 1301 Operaw, 1386 Opperaw, 1630 Oppern. Naukowcy uznają nazwę za patronimiczną wywodzącą się od imienia Opor.
Przez sześć stuleci, od 1208 do 1810, Oporów pozostawał w dyspozycji kapituły wrocławskiej. Mieszkańcy, zajmujący się głównie rolnictwem, hodowlą i sadownictwem, zaliczali się do wolnego chłopstwa (nie podlegali pańszczyźnie): pod koniec XVIII wieku we wsi zamieszkanej przez 156 osób w 26 domach znajdowały się również karczma i szkoła. Wieś przekształciła się w początkach XX wieku w osiedle willowe. Największy rozkwit przypada na lata trzydzieste, kiedy to na Oporowie bogaci mieszkańcy Wrocławia budowali sobie wille; byli to zazwyczaj kupcy i bankowcy. Już przed wojną powstała tu szkoła (obecnie ceglany budynek dawnej szkoły jest częścią Szkoły Podstawowej nr 15). Wtedy to powstała większość ulic (Oporów dotąd, jako wieś, obejmował jedynie obecną ulicę Wiejską). Jeszcze przed wojną powstał na Oporowie kościół katolicki, konsekrowany w 1938 roku przez abpa Adolfa Bertrama. Po II wojnie światowej chętnie osiedlali się tu profesorowie wrocławskich uczelni, jak np. Tadeusz Mikulski, Władysław Czapliński, Jan Trzynadlowski czy Seweryn Wysłouch, przez co zyskał on specyficzną atmosferę i elitarny charakter. Był nazywany "osiedlem profesorskim". W latach 1945 do 1951 Oporów podlegał pod Gminę Smolec. W roku 1951 wieś włączono w granice Wrocławia. W tym celu wybudowano most (w miejscu, w którym znajdował się podobny most przed II wojną światową). Most okazał się mieć za małą nośność, przez co plany doprowadzenia na Oporów linii tramwajowej spełzły na niczym. Reaktywowano również kościół (tuż po wojnie było na jego miejscu boisko do koszykówki). Na stanowisko proboszcza powołano księdza Hieronima Feichta.
Oporów (niem. Opperau) – osiedle Wrocławia położone w południowo-zachodniej części miasta. W granicach miasta od 1951.
Pierwsza zachowana wzmianka na temat wsi pochodzi z łacińskiego dokumentu z 1218 roku notująca pierwotnie nazwę Oprovo. Później notowana również w 1240 Oporouo, 1295 Operow, 1301 Operaw, 1386 Opperaw, 1630 Oppern. Naukowcy uznają nazwę za patronimiczną wywodzącą się od imienia Opor.
Przez sześć stuleci, od 1208 do 1810, Oporów pozostawał w dyspozycji kapituły wrocławskiej. Mieszkańcy, zajmujący się głównie rolnictwem, hodowlą i sadownictwem, zaliczali się do wolnego chłopstwa (nie podlegali pańszczyźnie): pod koniec XVIII wieku we wsi zamieszkanej przez 156 osób w 26 domach znajdowały się również karczma i szkoła. Wieś przekształciła się w początkach XX wieku w osiedle willowe. Największy rozkwit przypada na lata trzydzieste, kiedy to na Oporowie bogaci mieszkańcy Wrocławia budowali sobie wille; byli to zazwyczaj kupcy i bankowcy. Już przed wojną powstała tu szkoła (obecnie ceglany budynek dawnej szkoły jest częścią Szkoły Podstawowej nr 15). Wtedy to powstała większość ulic (Oporów dotąd, jako wieś, obejmował jedynie obecną ulicę Wiejską). Jeszcze przed wojną powstał na Oporowie kościół katolicki, konsekrowany w 1938 roku przez abpa Adolfa Bertrama. Po II wojnie światowej chętnie osiedlali się tu profesorowie wrocławskich uczelni, jak np. Tadeusz Mikulski, Władysław Czapliński, Jan Trzynadlowski czy Seweryn Wysłouch, przez co zyskał on specyficzną atmosferę i elitarny charakter. Był nazywany "osiedlem profesorskim". W latach 1945 do 1951 Oporów podlegał pod Gminę Smolec. W roku 1951 wieś włączono w granice Wrocławia. W tym celu wybudowano most (w miejscu, w którym znajdował się podobny most przed II wojną światową). Most okazał się mieć za małą nośność, przez co plany doprowadzenia na Oporów linii tramwajowej spełzły na niczym. Reaktywowano również kościół (tuż po wojnie było na jego miejscu boisko do koszykówki). Na stanowisko proboszcza powołano księdza Hieronima Feichta.
ul.Wiejska/ Oporów (niem. Opperau) – osiedle Wrocławia położone w południowo-zachodniej części miasta. W granicach miasta od 1951.
Pierwsza zachowana wzmianka na temat wsi pochodzi z łacińskiego dokumentu z 1218 roku notująca pierwotnie nazwę Oprovo. Później notowana również w 1240 Oporouo, 1295 Operow, 1301 Operaw, 1386 Opperaw, 1630 Oppern. Naukowcy uznają nazwę za patronimiczną wywodzącą się od imienia Opor.
Przez sześć stuleci, od 1208 do 1810, Oporów pozostawał w dyspozycji kapituły wrocławskiej. Mieszkańcy, zajmujący się głównie rolnictwem, hodowlą i sadownictwem, zaliczali się do wolnego chłopstwa (nie podlegali pańszczyźnie): pod koniec XVIII wieku we wsi zamieszkanej przez 156 osób w 26 domach znajdowały się również karczma i szkoła. Wieś przekształciła się w początkach XX wieku w osiedle willowe. Największy rozkwit przypada na lata trzydzieste, kiedy to na Oporowie bogaci mieszkańcy Wrocławia budowali sobie wille; byli to zazwyczaj kupcy i bankowcy. Już przed wojną powstała tu szkoła (obecnie ceglany budynek dawnej szkoły jest częścią Szkoły Podstawowej nr 15). Wtedy to powstała większość ulic (Oporów dotąd, jako wieś, obejmował jedynie obecną ulicę Wiejską). Jeszcze przed wojną powstał na Oporowie kościół katolicki, konsekrowany w 1938 roku przez abpa Adolfa Bertrama. Po II wojnie światowej chętnie osiedlali się tu profesorowie wrocławskich uczelni, jak np. Tadeusz Mikulski, Władysław Czapliński, Jan Trzynadlowski czy Seweryn Wysłouch, przez co zyskał on specyficzną atmosferę i elitarny charakter. Był nazywany "osiedlem profesorskim". W latach 1945 do 1951 Oporów podlegał pod Gminę Smolec. W roku 1951 wieś włączono w granice Wrocławia. W tym celu wybudowano most (w miejscu, w którym znajdował się podobny most przed II wojną światową). Most okazał się mieć za małą nośność, przez co plany doprowadzenia na Oporów linii tramwajowej spełzły na niczym. Reaktywowano również kościół (tuż po wojnie było na jego miejscu boisko do koszykówki). Na stanowisko proboszcza powołano księdza Hieronima Feichta.
Osobowice (niem. Oswitz) – część Wrocławia na osiedlu Osobowice-Rędzin, w byłej dzielnicy Psie Pole. Niegdyś wieś na prawym brzegu Odry, położona między Lasem Osobowickim (na zachodzie) a Różanką (na wschodzie).
Znaczenie nazwy nie ma jednoznacznej toponimii. Nazwa wywodzi się od polskiego terminu określającego obóz, osobę lub oddzielenie, wyłączność – osobność i być może wiązała się z odległą, osobną lokalizację względem nadrzędnego ośrodka.
W spisanym po łacinie dokumencie średniowiecznym wydanym we Wrocławiu dnia 26 lutego 1253, który sygnował książę śląski Henryk III Biały miejscowość wymieniona jest pod nazwą Ossobozowe.
W 1242 wdowa po Henryku Pobożnym, księżna Anna nadała tutejsze ziemie zakonowi Św. Klary, co potwierdzone zostało ponownie w 1257. Od tego czasu Osobowice pozostawały własnością klasztorną. W wieku XVII nieznany artysta wyrzeźbił niewielką figurkę Matki Boskiej, którą umieszczono na dębie rosnącym u podnóża Górki Kaplicznej; figurze tej przypisywano nadzwyczajne właściwości. Kult maryjny figurki Matki Boskiej Osobowickiej został usankcjonowany przez siostry klaryski przez wzniesienie w 1725 na szczycie wzgórza drewnianej kaplicy.
Po sekularyzacji przez Królestwo Pruskie klasztorów w 1810 Osobowice przekształcone zostały w wieś folwarczną. W 1812 zostały wykupione na własność przez rodzinę wydawców, księgarzy i drukarzy – Kornów. Johann Gottlieb Korn, ówczesny senior rodu, ufundował na Górce Kaplicznej nową kaplicę w miejsce poprzedniej drewnianej. Zaprojektowana została przez Carla Ferdinanda Langhansa (młodszego) i wybudowana w latach 1822–1824.
Oolice Osobowic stały się chętnie odwiedzanym terenem rekreacyjnym, budowano tu gospody i karczmy, istniał też browar. W 1845 w 52 domach mieszkały we wsi 374 osoby. W drugiej połowie XIX wieku przez granicę pomiędzy Różanką a Osobowicami przeprowadzono linię kolejową do Poznania. Na początku XX wieku wschodnia część terenu Osobowic służyła już Wrocławiowi jako Städtliche Rieselfelder – miejskie pola irygacyjne (dziś znajdują się tam ogródki działkowe przecięte obwodnicą śródmiejską Wrocławia, a pola irygacyjne przeniesiono na obszary nieco odleglejsze – bardziej na zachód i północ). Wieś przyłączono do miasta w 1928. Od tego czasu datuje się zabudowa willowa i podmiejska. W tym czasie w południowo-wschodniej i zachodniej części Osobowic utworzono dwie zatoki w Odrze, służące jako zimowiska barek rzecznych. W 1931 przebudowano jedną z tutejszych gospód na kościół (św. Teresy od Dzieciątka Jezus). Podczas wojny w tutejszych restauracjach urządzono obóz deportacyjny dla Polaków. W 2004 oddano do użytku most Milenijny będący fragmentem obwodnicy śródmiejskiej, łączący osiedle z leżącymi po drugiej stronie Odry Popowicami. Do czasu oddania do eksploatacji tego mostu jedynym połączeniem Osobowic z resztą miasta była ulica Osobowicka, którą wiedzie wybudowana jeszcze na przełomie wieków XIX i XX linia tramwajowa.
Co ciekawe, największy wrocławski cmentarz, zwany Osobowickim, powstał w połowie XIX wieku na terenie – niegdyś zaliczanym do wsi Rosenthal (Różanka).
Osobowice (niem. Oswitz) – część Wrocławia na osiedlu Osobowice-Rędzin, w byłej dzielnicy Psie Pole. Niegdyś wieś na prawym brzegu Odry, położona między Lasem Osobowickim (na zachodzie) a Różanką (na wschodzie).
Znaczenie nazwy nie ma jednoznacznej toponimii. Nazwa wywodzi się od polskiego terminu określającego obóz, osobę lub oddzielenie, wyłączność – osobność i być może wiązała się z odległą, osobną lokalizację względem nadrzędnego ośrodka.
W spisanym po łacinie dokumencie średniowiecznym wydanym we Wrocławiu dnia 26 lutego 1253, który sygnował książę śląski Henryk III Biały miejscowość wymieniona jest pod nazwą Ossobozowe.
W 1242 wdowa po Henryku Pobożnym, księżna Anna nadała tutejsze ziemie zakonowi Św. Klary, co potwierdzone zostało ponownie w 1257. Od tego czasu Osobowice pozostawały własnością klasztorną. W wieku XVII nieznany artysta wyrzeźbił niewielką figurkę Matki Boskiej, którą umieszczono na dębie rosnącym u podnóża Górki Kaplicznej; figurze tej przypisywano nadzwyczajne właściwości. Kult maryjny figurki Matki Boskiej Osobowickiej został usankcjonowany przez siostry klaryski przez wzniesienie w 1725 na szczycie wzgórza drewnianej kaplicy.
Po sekularyzacji przez Królestwo Pruskie klasztorów w 1810 Osobowice przekształcone zostały w wieś folwarczną. W 1812 zostały wykupione na własność przez rodzinę wydawców, księgarzy i drukarzy – Kornów. Johann Gottlieb Korn, ówczesny senior rodu, ufundował na Górce Kaplicznej nową kaplicę w miejsce poprzedniej drewnianej. Zaprojektowana została przez Carla Ferdinanda Langhansa (młodszego) i wybudowana w latach 1822–1824.
Oolice Osobowic stały się chętnie odwiedzanym terenem rekreacyjnym, budowano tu gospody i karczmy, istniał też browar. W 1845 w 52 domach mieszkały we wsi 374 osoby. W drugiej połowie XIX wieku przez granicę pomiędzy Różanką a Osobowicami przeprowadzono linię kolejową do Poznania. Na początku XX wieku wschodnia część terenu Osobowic służyła już Wrocławiowi jako Städtliche Rieselfelder – miejskie pola irygacyjne (dziś znajdują się tam ogródki działkowe przecięte obwodnicą śródmiejską Wrocławia, a pola irygacyjne przeniesiono na obszary nieco odleglejsze – bardziej na zachód i północ). Wieś przyłączono do miasta w 1928. Od tego czasu datuje się zabudowa willowa i podmiejska. W tym czasie w południowo-wschodniej i zachodniej części Osobowic utworzono dwie zatoki w Odrze, służące jako zimowiska barek rzecznych. W 1931 przebudowano jedną z tutejszych gospód na kościół (św. Teresy od Dzieciątka Jezus). Podczas wojny w tutejszych restauracjach urządzono obóz deportacyjny dla Polaków. W 2004 oddano do użytku most Milenijny będący fragmentem obwodnicy śródmiejskiej, łączący osiedle z leżącymi po drugiej stronie Odry Popowicami. Do czasu oddania do eksploatacji tego mostu jedynym połączeniem Osobowic z resztą miasta była ulica Osobowicka, którą wiedzie wybudowana jeszcze na przełomie wieków XIX i XX linia tramwajowa.
Co ciekawe, największy wrocławski cmentarz, zwany Osobowickim, powstał w połowie XIX wieku na terenie – niegdyś zaliczanym do wsi Rosenthal (Różanka).
Osobowice (niem. Oswitz) – część Wrocławia na osiedlu Osobowice-Rędzin, w byłej dzielnicy Psie Pole. Niegdyś wieś na prawym brzegu Odry, położona między Lasem Osobowickim (na zachodzie) a Różanką (na wschodzie).
Znaczenie nazwy nie ma jednoznacznej toponimii. Nazwa wywodzi się od polskiego terminu określającego obóz, osobę lub oddzielenie, wyłączność – osobność i być może wiązała się z odległą, osobną lokalizację względem nadrzędnego ośrodka.
W spisanym po łacinie dokumencie średniowiecznym wydanym we Wrocławiu dnia 26 lutego 1253, który sygnował książę śląski Henryk III Biały miejscowość wymieniona jest pod nazwą Ossobozowe.
W 1242 wdowa po Henryku Pobożnym, księżna Anna nadała tutejsze ziemie zakonowi Św. Klary, co potwierdzone zostało ponownie w 1257. Od tego czasu Osobowice pozostawały własnością klasztorną. W wieku XVII nieznany artysta wyrzeźbił niewielką figurkę Matki Boskiej, którą umieszczono na dębie rosnącym u podnóża Górki Kaplicznej; figurze tej przypisywano nadzwyczajne właściwości. Kult maryjny figurki Matki Boskiej Osobowickiej został usankcjonowany przez siostry klaryski przez wzniesienie w 1725 na szczycie wzgórza drewnianej kaplicy.
Po sekularyzacji przez Królestwo Pruskie klasztorów w 1810 Osobowice przekształcone zostały w wieś folwarczną. W 1812 zostały wykupione na własność przez rodzinę wydawców, księgarzy i drukarzy – Kornów. Johann Gottlieb Korn, ówczesny senior rodu, ufundował na Górce Kaplicznej nową kaplicę w miejsce poprzedniej drewnianej. Zaprojektowana została przez Carla Ferdinanda Langhansa (młodszego) i wybudowana w latach 1822–1824.
Oolice Osobowic stały się chętnie odwiedzanym terenem rekreacyjnym, budowano tu gospody i karczmy, istniał też browar. W 1845 w 52 domach mieszkały we wsi 374 osoby. W drugiej połowie XIX wieku przez granicę pomiędzy Różanką a Osobowicami przeprowadzono linię kolejową do Poznania. Na początku XX wieku wschodnia część terenu Osobowic służyła już Wrocławiowi jako Städtliche Rieselfelder – miejskie pola irygacyjne (dziś znajdują się tam ogródki działkowe przecięte obwodnicą śródmiejską Wrocławia, a pola irygacyjne przeniesiono na obszary nieco odleglejsze – bardziej na zachód i północ). Wieś przyłączono do miasta w 1928. Od tego czasu datuje się zabudowa willowa i podmiejska. W tym czasie w południowo-wschodniej i zachodniej części Osobowic utworzono dwie zatoki w Odrze, służące jako zimowiska barek rzecznych. W 1931 przebudowano jedną z tutejszych gospód na kościół (św. Teresy od Dzieciątka Jezus). Podczas wojny w tutejszych restauracjach urządzono obóz deportacyjny dla Polaków. W 2004 oddano do użytku most Milenijny będący fragmentem obwodnicy śródmiejskiej, łączący osiedle z leżącymi po drugiej stronie Odry Popowicami. Do czasu oddania do eksploatacji tego mostu jedynym połączeniem Osobowic z resztą miasta była ulica Osobowicka, którą wiedzie wybudowana jeszcze na przełomie wieków XIX i XX linia tramwajowa.
Co ciekawe, największy wrocławski cmentarz, zwany Osobowickim, powstał w połowie XIX wieku na terenie – niegdyś zaliczanym do wsi Rosenthal (Różanka).
wejście na cmentarz/ Osobowice (niem. Oswitz) – część Wrocławia na osiedlu Osobowice-Rędzin, w byłej dzielnicy Psie Pole. Niegdyś wieś na prawym brzegu Odry, położona między Lasem Osobowickim (na zachodzie) a Różanką (na wschodzie).
Znaczenie nazwy nie ma jednoznacznej toponimii. Nazwa wywodzi się od polskiego terminu określającego obóz, osobę lub oddzielenie, wyłączność – osobność i być może wiązała się z odległą, osobną lokalizację względem nadrzędnego ośrodka.
W spisanym po łacinie dokumencie średniowiecznym wydanym we Wrocławiu dnia 26 lutego 1253, który sygnował książę śląski Henryk III Biały miejscowość wymieniona jest pod nazwą Ossobozowe.
W 1242 wdowa po Henryku Pobożnym, księżna Anna nadała tutejsze ziemie zakonowi Św. Klary, co potwierdzone zostało ponownie w 1257. Od tego czasu Osobowice pozostawały własnością klasztorną. W wieku XVII nieznany artysta wyrzeźbił niewielką figurkę Matki Boskiej, którą umieszczono na dębie rosnącym u podnóża Górki Kaplicznej; figurze tej przypisywano nadzwyczajne właściwości. Kult maryjny figurki Matki Boskiej Osobowickiej został usankcjonowany przez siostry klaryski przez wzniesienie w 1725 na szczycie wzgórza drewnianej kaplicy.
Po sekularyzacji przez Królestwo Pruskie klasztorów w 1810 Osobowice przekształcone zostały w wieś folwarczną. W 1812 zostały wykupione na własność przez rodzinę wydawców, księgarzy i drukarzy – Kornów. Johann Gottlieb Korn, ówczesny senior rodu, ufundował na Górce Kaplicznej nową kaplicę w miejsce poprzedniej drewnianej. Zaprojektowana została przez Carla Ferdinanda Langhansa (młodszego) i wybudowana w latach 1822–1824.
Oolice Osobowic stały się chętnie odwiedzanym terenem rekreacyjnym, budowano tu gospody i karczmy, istniał też browar. W 1845 w 52 domach mieszkały we wsi 374 osoby. W drugiej połowie XIX wieku przez granicę pomiędzy Różanką a Osobowicami przeprowadzono linię kolejową do Poznania. Na początku XX wieku wschodnia część terenu Osobowic służyła już Wrocławiowi jako Städtliche Rieselfelder – miejskie pola irygacyjne (dziś znajdują się tam ogródki działkowe przecięte obwodnicą śródmiejską Wrocławia, a pola irygacyjne przeniesiono na obszary nieco odleglejsze – bardziej na zachód i północ). Wieś przyłączono do miasta w 1928. Od tego czasu datuje się zabudowa willowa i podmiejska. W tym czasie w południowo-wschodniej i zachodniej części Osobowic utworzono dwie zatoki w Odrze, służące jako zimowiska barek rzecznych. W 1931 przebudowano jedną z tutejszych gospód na kościół (św. Teresy od Dzieciątka Jezus). Podczas wojny w tutejszych restauracjach urządzono obóz deportacyjny dla Polaków. W 2004 oddano do użytku most Milenijny będący fragmentem obwodnicy śródmiejskiej, łączący osiedle z leżącymi po drugiej stronie Odry Popowicami. Do czasu oddania do eksploatacji tego mostu jedynym połączeniem Osobowic z resztą miasta była ulica Osobowicka, którą wiedzie wybudowana jeszcze na przełomie wieków XIX i XX linia tramwajowa.
Co ciekawe, największy wrocławski cmentarz, zwany Osobowickim, powstał w połowie XIX wieku na terenie – niegdyś zaliczanym do wsi Rosenthal (Różanka).
Osobowice (niem. Oswitz) – część Wrocławia na osiedlu Osobowice-Rędzin, w byłej dzielnicy Psie Pole. Niegdyś wieś na prawym brzegu Odry, położona między Lasem Osobowickim (na zachodzie) a Różanką (na wschodzie).
Znaczenie nazwy nie ma jednoznacznej toponimii. Nazwa wywodzi się od polskiego terminu określającego obóz, osobę lub oddzielenie, wyłączność – osobność i być może wiązała się z odległą, osobną lokalizację względem nadrzędnego ośrodka.
W spisanym po łacinie dokumencie średniowiecznym wydanym we Wrocławiu dnia 26 lutego 1253, który sygnował książę śląski Henryk III Biały miejscowość wymieniona jest pod nazwą Ossobozowe.
W 1242 wdowa po Henryku Pobożnym, księżna Anna nadała tutejsze ziemie zakonowi Św. Klary, co potwierdzone zostało ponownie w 1257. Od tego czasu Osobowice pozostawały własnością klasztorną. W wieku XVII nieznany artysta wyrzeźbił niewielką figurkę Matki Boskiej, którą umieszczono na dębie rosnącym u podnóża Górki Kaplicznej; figurze tej przypisywano nadzwyczajne właściwości. Kult maryjny figurki Matki Boskiej Osobowickiej został usankcjonowany przez siostry klaryski przez wzniesienie w 1725 na szczycie wzgórza drewnianej kaplicy.
Po sekularyzacji przez Królestwo Pruskie klasztorów w 1810 Osobowice przekształcone zostały w wieś folwarczną. W 1812 zostały wykupione na własność przez rodzinę wydawców, księgarzy i drukarzy – Kornów. Johann Gottlieb Korn, ówczesny senior rodu, ufundował na Górce Kaplicznej nową kaplicę w miejsce poprzedniej drewnianej. Zaprojektowana została przez Carla Ferdinanda Langhansa (młodszego) i wybudowana w latach 1822–1824.
Oolice Osobowic stały się chętnie odwiedzanym terenem rekreacyjnym, budowano tu gospody i karczmy, istniał też browar. W 1845 w 52 domach mieszkały we wsi 374 osoby. W drugiej połowie XIX wieku przez granicę pomiędzy Różanką a Osobowicami przeprowadzono linię kolejową do Poznania. Na początku XX wieku wschodnia część terenu Osobowic służyła już Wrocławiowi jako Städtliche Rieselfelder – miejskie pola irygacyjne (dziś znajdują się tam ogródki działkowe przecięte obwodnicą śródmiejską Wrocławia, a pola irygacyjne przeniesiono na obszary nieco odleglejsze – bardziej na zachód i północ). Wieś przyłączono do miasta w 1928. Od tego czasu datuje się zabudowa willowa i podmiejska. W tym czasie w południowo-wschodniej i zachodniej części Osobowic utworzono dwie zatoki w Odrze, służące jako zimowiska barek rzecznych. W 1931 przebudowano jedną z tutejszych gospód na kościół (św. Teresy od Dzieciątka Jezus). Podczas wojny w tutejszych restauracjach urządzono obóz deportacyjny dla Polaków. W 2004 oddano do użytku most Milenijny będący fragmentem obwodnicy śródmiejskiej, łączący osiedle z leżącymi po drugiej stronie Odry Popowicami. Do czasu oddania do eksploatacji tego mostu jedynym połączeniem Osobowic z resztą miasta była ulica Osobowicka, którą wiedzie wybudowana jeszcze na przełomie wieków XIX i XX linia tramwajowa.
Co ciekawe, największy wrocławski cmentarz, zwany Osobowickim, powstał w połowie XIX wieku na terenie – niegdyś zaliczanym do wsi Rosenthal (Różanka).
Osobowice (niem. Oswitz) – część Wrocławia na osiedlu Osobowice-Rędzin, w byłej dzielnicy Psie Pole. Niegdyś wieś na prawym brzegu Odry, położona między Lasem Osobowickim (na zachodzie) a Różanką (na wschodzie).
Znaczenie nazwy nie ma jednoznacznej toponimii. Nazwa wywodzi się od polskiego terminu określającego obóz, osobę lub oddzielenie, wyłączność – osobność i być może wiązała się z odległą, osobną lokalizację względem nadrzędnego ośrodka.
W spisanym po łacinie dokumencie średniowiecznym wydanym we Wrocławiu dnia 26 lutego 1253, który sygnował książę śląski Henryk III Biały miejscowość wymieniona jest pod nazwą Ossobozowe.
W 1242 wdowa po Henryku Pobożnym, księżna Anna nadała tutejsze ziemie zakonowi Św. Klary, co potwierdzone zostało ponownie w 1257. Od tego czasu Osobowice pozostawały własnością klasztorną. W wieku XVII nieznany artysta wyrzeźbił niewielką figurkę Matki Boskiej, którą umieszczono na dębie rosnącym u podnóża Górki Kaplicznej; figurze tej przypisywano nadzwyczajne właściwości. Kult maryjny figurki Matki Boskiej Osobowickiej został usankcjonowany przez siostry klaryski przez wzniesienie w 1725 na szczycie wzgórza drewnianej kaplicy.
Po sekularyzacji przez Królestwo Pruskie klasztorów w 1810 Osobowice przekształcone zostały w wieś folwarczną. W 1812 zostały wykupione na własność przez rodzinę wydawców, księgarzy i drukarzy – Kornów. Johann Gottlieb Korn, ówczesny senior rodu, ufundował na Górce Kaplicznej nową kaplicę w miejsce poprzedniej drewnianej. Zaprojektowana została przez Carla Ferdinanda Langhansa (młodszego) i wybudowana w latach 1822–1824.
Oolice Osobowic stały się chętnie odwiedzanym terenem rekreacyjnym, budowano tu gospody i karczmy, istniał też browar. W 1845 w 52 domach mieszkały we wsi 374 osoby. W drugiej połowie XIX wieku przez granicę pomiędzy Różanką a Osobowicami przeprowadzono linię kolejową do Poznania. Na początku XX wieku wschodnia część terenu Osobowic służyła już Wrocławiowi jako Städtliche Rieselfelder – miejskie pola irygacyjne (dziś znajdują się tam ogródki działkowe przecięte obwodnicą śródmiejską Wrocławia, a pola irygacyjne przeniesiono na obszary nieco odleglejsze – bardziej na zachód i północ). Wieś przyłączono do miasta w 1928. Od tego czasu datuje się zabudowa willowa i podmiejska. W tym czasie w południowo-wschodniej i zachodniej części Osobowic utworzono dwie zatoki w Odrze, służące jako zimowiska barek rzecznych. W 1931 przebudowano jedną z tutejszych gospód na kościół (św. Teresy od Dzieciątka Jezus). Podczas wojny w tutejszych restauracjach urządzono obóz deportacyjny dla Polaków. W 2004 oddano do użytku most Milenijny będący fragmentem obwodnicy śródmiejskiej, łączący osiedle z leżącymi po drugiej stronie Odry Popowicami. Do czasu oddania do eksploatacji tego mostu jedynym połączeniem Osobowic z resztą miasta była ulica Osobowicka, którą wiedzie wybudowana jeszcze na przełomie wieków XIX i XX linia tramwajowa.
Co ciekawe, największy wrocławski cmentarz, zwany Osobowickim, powstał w połowie XIX wieku na terenie – niegdyś zaliczanym do wsi Rosenthal (Różanka).
Pawłowice (niem. Pawelwitz, 1937–1945 Wendelborn) – wrocławskie osiedlena terenach dawnej dzielnicy Psie Pole.
W latach 1874–1945 Pawłowice administracyjnie wchodziły w skład Amtsbezirk Bischwitz, dystryktu-powiatu Biskupice Widawskie. W latach 1945–1954 wchodziły w skład gminy Skarszyn. Następnie funkcjonowały jako gromada.
Pierwsza wzmianka historyczna pochodzi z 1260, kiedy to książę Henryk III Biały ze swym bratem Władysławem zamienili z opactwem św. Wincentego wieś pod nazwą Paulovici za Popowice, kolejno w 1350 użyto nazw Paulow, a w 1380 Paulowicz.
W 1785 we wsi było 150 mieszkańców; był tu folwark i jedno wolne gospodarstwo kmiece. Po sekularyzacji dóbr zakonnych w 1810 folwark przeszedł w ręce prywatne. Pod koniec XIX wieku kupiła go i rozbudowała rodzina Kornów.
Kolejny spis z 1845 wykazał folwark, 34 domów, 237 mieszkańców, w tym 6 rzemieślników, rozwinięta była hodowla owiec. Według spisu z 1937 majątek Wendelborn obejmował 292,2 ha – w czym 197,4 ziemi rolnej, 41,5 łąk, 34,1 lasu, 1,6 stawów, 7,2 parku dworskiego, 3,2 ogrodów – i płacił roczny podatek w kwocie 5688 marek. Głównymi urzędnikami ordynacji byli inspektor (rządca), łowczy i leśnik. Ostatnim właścicielem był Ernst von Schweinichen (1893–1973).
W latach międzywojennych wieś zaczęła przekształcać się w osiedle o charakterze podmiejskim, czego objawem była rozwijająca się zabudowa willowa i wielorodzinna, a szczególnie osiedle zaprojektowane przez architekta W.F. Reinscha, w ramach koncepcji urbanistycznej tworzenia ośrodków satelitarnych wokół Wrocławia.
W 1945 Pawłowice zostały zajęte bez walk w dniu 16 lutego. W latach sześćdziesiątych zaczęła się dalsza rozbudowa budownictwa jednorodzinnego typu miejskiego. Do Wrocławia Pawłowice zostały włączone w 1971 roku.
Po wojnie posiadłość przeszła na własność Uniwersytetu Przyrodniczego we Wrocławiu.
Pawłowice (niem. Pawelwitz, 1937–1945 Wendelborn) – wrocławskie osiedlena terenach dawnej dzielnicy Psie Pole.
W latach 1874–1945 Pawłowice administracyjnie wchodziły w skład Amtsbezirk Bischwitz, dystryktu-powiatu Biskupice Widawskie. W latach 1945–1954 wchodziły w skład gminy Skarszyn. Następnie funkcjonowały jako gromada.
Pierwsza wzmianka historyczna pochodzi z 1260, kiedy to książę Henryk III Biały ze swym bratem Władysławem zamienili z opactwem św. Wincentego wieś pod nazwą Paulovici za Popowice, kolejno w 1350 użyto nazw Paulow, a w 1380 Paulowicz.
W 1785 we wsi było 150 mieszkańców; był tu folwark i jedno wolne gospodarstwo kmiece. Po sekularyzacji dóbr zakonnych w 1810 folwark przeszedł w ręce prywatne. Pod koniec XIX wieku kupiła go i rozbudowała rodzina Kornów.
Kolejny spis z 1845 wykazał folwark, 34 domów, 237 mieszkańców, w tym 6 rzemieślników, rozwinięta była hodowla owiec. Według spisu z 1937 majątek Wendelborn obejmował 292,2 ha – w czym 197,4 ziemi rolnej, 41,5 łąk, 34,1 lasu, 1,6 stawów, 7,2 parku dworskiego, 3,2 ogrodów – i płacił roczny podatek w kwocie 5688 marek. Głównymi urzędnikami ordynacji byli inspektor (rządca), łowczy i leśnik. Ostatnim właścicielem był Ernst von Schweinichen (1893–1973).
W latach międzywojennych wieś zaczęła przekształcać się w osiedle o charakterze podmiejskim, czego objawem była rozwijająca się zabudowa willowa i wielorodzinna, a szczególnie osiedle zaprojektowane przez architekta W.F. Reinscha, w ramach koncepcji urbanistycznej tworzenia ośrodków satelitarnych wokół Wrocławia.
W 1945 Pawłowice zostały zajęte bez walk w dniu 16 lutego. W latach sześćdziesiątych zaczęła się dalsza rozbudowa budownictwa jednorodzinnego typu miejskiego. Do Wrocławia Pawłowice zostały włączone w 1971 roku.
Po wojnie posiadłość przeszła na własność Uniwersytetu Przyrodniczego we Wrocławiu.
Park Pawłowicki/ Pawłowice (niem. Pawelwitz, 1937–1945 Wendelborn) – wrocławskie osiedlena terenach dawnej dzielnicy Psie Pole.
W latach 1874–1945 Pawłowice administracyjnie wchodziły w skład Amtsbezirk Bischwitz, dystryktu-powiatu Biskupice Widawskie. W latach 1945–1954 wchodziły w skład gminy Skarszyn. Następnie funkcjonowały jako gromada.
Pierwsza wzmianka historyczna pochodzi z 1260, kiedy to książę Henryk III Biały ze swym bratem Władysławem zamienili z opactwem św. Wincentego wieś pod nazwą Paulovici za Popowice, kolejno w 1350 użyto nazw Paulow, a w 1380 Paulowicz.
W 1785 we wsi było 150 mieszkańców; był tu folwark i jedno wolne gospodarstwo kmiece. Po sekularyzacji dóbr zakonnych w 1810 folwark przeszedł w ręce prywatne. Pod koniec XIX wieku kupiła go i rozbudowała rodzina Kornów.
Kolejny spis z 1845 wykazał folwark, 34 domów, 237 mieszkańców, w tym 6 rzemieślników, rozwinięta była hodowla owiec. Według spisu z 1937 majątek Wendelborn obejmował 292,2 ha – w czym 197,4 ziemi rolnej, 41,5 łąk, 34,1 lasu, 1,6 stawów, 7,2 parku dworskiego, 3,2 ogrodów – i płacił roczny podatek w kwocie 5688 marek. Głównymi urzędnikami ordynacji byli inspektor (rządca), łowczy i leśnik. Ostatnim właścicielem był Ernst von Schweinichen (1893–1973).
W latach międzywojennych wieś zaczęła przekształcać się w osiedle o charakterze podmiejskim, czego objawem była rozwijająca się zabudowa willowa i wielorodzinna, a szczególnie osiedle zaprojektowane przez architekta W.F. Reinscha, w ramach koncepcji urbanistycznej tworzenia ośrodków satelitarnych wokół Wrocławia.
W 1945 Pawłowice zostały zajęte bez walk w dniu 16 lutego. W latach sześćdziesiątych zaczęła się dalsza rozbudowa budownictwa jednorodzinnego typu miejskiego. Do Wrocławia Pawłowice zostały włączone w 1971 roku.
Po wojnie posiadłość przeszła na własność Uniwersytetu Przyrodniczego we Wrocławiu.
Pawłowice (niem. Pawelwitz, 1937–1945 Wendelborn) – wrocławskie osiedlena terenach dawnej dzielnicy Psie Pole.
W latach 1874–1945 Pawłowice administracyjnie wchodziły w skład Amtsbezirk Bischwitz, dystryktu-powiatu Biskupice Widawskie. W latach 1945–1954 wchodziły w skład gminy Skarszyn. Następnie funkcjonowały jako gromada.
Pierwsza wzmianka historyczna pochodzi z 1260, kiedy to książę Henryk III Biały ze swym bratem Władysławem zamienili z opactwem św. Wincentego wieś pod nazwą Paulovici za Popowice, kolejno w 1350 użyto nazw Paulow, a w 1380 Paulowicz.
W 1785 we wsi było 150 mieszkańców; był tu folwark i jedno wolne gospodarstwo kmiece. Po sekularyzacji dóbr zakonnych w 1810 folwark przeszedł w ręce prywatne. Pod koniec XIX wieku kupiła go i rozbudowała rodzina Kornów.
Kolejny spis z 1845 wykazał folwark, 34 domów, 237 mieszkańców, w tym 6 rzemieślników, rozwinięta była hodowla owiec. Według spisu z 1937 majątek Wendelborn obejmował 292,2 ha – w czym 197,4 ziemi rolnej, 41,5 łąk, 34,1 lasu, 1,6 stawów, 7,2 parku dworskiego, 3,2 ogrodów – i płacił roczny podatek w kwocie 5688 marek. Głównymi urzędnikami ordynacji byli inspektor (rządca), łowczy i leśnik. Ostatnim właścicielem był Ernst von Schweinichen (1893–1973).
W latach międzywojennych wieś zaczęła przekształcać się w osiedle o charakterze podmiejskim, czego objawem była rozwijająca się zabudowa willowa i wielorodzinna, a szczególnie osiedle zaprojektowane przez architekta W.F. Reinscha, w ramach koncepcji urbanistycznej tworzenia ośrodków satelitarnych wokół Wrocławia.
W 1945 Pawłowice zostały zajęte bez walk w dniu 16 lutego. W latach sześćdziesiątych zaczęła się dalsza rozbudowa budownictwa jednorodzinnego typu miejskiego. Do Wrocławia Pawłowice zostały włączone w 1971 roku.
Po wojnie posiadłość przeszła na własność Uniwersytetu Przyrodniczego we Wrocławiu.
ul. Starodębowa/ Pawłowice (niem. Pawelwitz, 1937–1945 Wendelborn) – wrocławskie osiedlena terenach dawnej dzielnicy Psie Pole.
W latach 1874–1945 Pawłowice administracyjnie wchodziły w skład Amtsbezirk Bischwitz, dystryktu-powiatu Biskupice Widawskie. W latach 1945–1954 wchodziły w skład gminy Skarszyn. Następnie funkcjonowały jako gromada.
Pierwsza wzmianka historyczna pochodzi z 1260, kiedy to książę Henryk III Biały ze swym bratem Władysławem zamienili z opactwem św. Wincentego wieś pod nazwą Paulovici za Popowice, kolejno w 1350 użyto nazw Paulow, a w 1380 Paulowicz.
W 1785 we wsi było 150 mieszkańców; był tu folwark i jedno wolne gospodarstwo kmiece. Po sekularyzacji dóbr zakonnych w 1810 folwark przeszedł w ręce prywatne. Pod koniec XIX wieku kupiła go i rozbudowała rodzina Kornów.
Kolejny spis z 1845 wykazał folwark, 34 domów, 237 mieszkańców, w tym 6 rzemieślników, rozwinięta była hodowla owiec. Według spisu z 1937 majątek Wendelborn obejmował 292,2 ha – w czym 197,4 ziemi rolnej, 41,5 łąk, 34,1 lasu, 1,6 stawów, 7,2 parku dworskiego, 3,2 ogrodów – i płacił roczny podatek w kwocie 5688 marek. Głównymi urzędnikami ordynacji byli inspektor (rządca), łowczy i leśnik. Ostatnim właścicielem był Ernst von Schweinichen (1893–1973).
W latach międzywojennych wieś zaczęła przekształcać się w osiedle o charakterze podmiejskim, czego objawem była rozwijająca się zabudowa willowa i wielorodzinna, a szczególnie osiedle zaprojektowane przez architekta W.F. Reinscha, w ramach koncepcji urbanistycznej tworzenia ośrodków satelitarnych wokół Wrocławia.
W 1945 Pawłowice zostały zajęte bez walk w dniu 16 lutego. W latach sześćdziesiątych zaczęła się dalsza rozbudowa budownictwa jednorodzinnego typu miejskiego. Do Wrocławia Pawłowice zostały włączone w 1971 roku.
Po wojnie posiadłość przeszła na własność Uniwersytetu Przyrodniczego we Wrocławiu.
Pracze Odrzańskie (niem. Herrnprotsch) – osiedle administracyjne Wrocławia utworzone na terenie byłej dzielnicy Fabryczna. Położone w północno-zachodniej części miasta, w rejonie ujścia Bystrzycy do Odry. W granicach miasta od 1928.
Pierwsza wzmianka o miejscowości w formie Protsch pochodzi z dokumentu z 1318 roku.
Nazwa pochodzi prawdopodobnie od wyrazu pospolitego pracz ‘ten, co pierze bieliznę i ma związek ze służebnym charakterem wsi, której mieszkańcy zajmowali się w średniowieczu praniem odzieży pochodzącej z pobliskiego dworu w Leśnicy. Pierwotna nazwa Pracze została zniemczona jako Pratsch. Od XVIII wieku występowała w postaci Herrnprotsch. Człon Herrn- wziął się od niemieckiego słowa Herr, czyli ‘pan, właściciel’.
Parafia w Praczach została ustanowiona w 1383 roku przez biskupa wrocławskiego Wacława II Legnickiego. Fundatorem pierwszego kościoła w osadzie (najprawdopodobniej pw. św. Marcina) był ówczesny właściciel wsi – Ulrich von Pak.
W połowie XVI wieku wieś stała się własnością Szpitala Wszystkich Świętych. W końcu XVII wieku był tu dwór, dwa budynki szkolne i karczma, a liczba mieszkańców wynosiła 179.
W 1760 w Praczach urodził się wrocławski wynalazca Karl Heinrich Klingert. Od 1874 istnieje stacja kolejowa na linii do Głogowa.
Wg spisu ludności z 1900 roku, Pracze stanowiły w okolicach Wrocławia ostatnią zwartą enklawę, której ludność posługiwała się językiem polskim. Wieś włączono w granice miasta Wrocławia w roku 1928.
W latach 1945-47 osiedle z powodu pomyłki nosiło nazwę Bródź, później powrócono do historycznej nazwy Pracze dodając przymiotnik Odrzańskie dla odróżnienia od Praczy Widawskich.
Najcenniejsze obiekty to;
kościół pw. św. Anny, szachulcowy, ul. Brodzka 163 z XVI–XVII w.;
plebania, szachulcowa, ul. Brodzka 163, z 1626 r.;
zespół szpitalny, potem zespół szkół rolniczych, ul. Stabłowicka 147, z l. 1900–1913: budynek administracyjno-socjalny, sześć pawilonów leczniczych, willa lekarza, dwa domy mieszkalne dla personelu, lodownia, dom ogrodnika, lodownia, budynek gospodarczy, stajnia i remiza, kostnica, gołębnik, wieża ciśnień, park.
Pracze Odrzańskie (niem. Herrnprotsch) – osiedle administracyjne Wrocławia utworzone na terenie byłej dzielnicy Fabryczna. Położone w północno-zachodniej części miasta, w rejonie ujścia Bystrzycy do Odry. W granicach miasta od 1928.
Pierwsza wzmianka o miejscowości w formie Protsch pochodzi z dokumentu z 1318 roku.
Nazwa pochodzi prawdopodobnie od wyrazu pospolitego pracz ‘ten, co pierze bieliznę i ma związek ze służebnym charakterem wsi, której mieszkańcy zajmowali się w średniowieczu praniem odzieży pochodzącej z pobliskiego dworu w Leśnicy. Pierwotna nazwa Pracze została zniemczona jako Pratsch. Od XVIII wieku występowała w postaci Herrnprotsch. Człon Herrn- wziął się od niemieckiego słowa Herr, czyli ‘pan, właściciel’.
Parafia w Praczach została ustanowiona w 1383 roku przez biskupa wrocławskiego Wacława II Legnickiego. Fundatorem pierwszego kościoła w osadzie (najprawdopodobniej pw. św. Marcina) był ówczesny właściciel wsi – Ulrich von Pak.
W połowie XVI wieku wieś stała się własnością Szpitala Wszystkich Świętych. W końcu XVII wieku był tu dwór, dwa budynki szkolne i karczma, a liczba mieszkańców wynosiła 179.
W 1760 w Praczach urodził się wrocławski wynalazca Karl Heinrich Klingert. Od 1874 istnieje stacja kolejowa na linii do Głogowa.
Wg spisu ludności z 1900 roku, Pracze stanowiły w okolicach Wrocławia ostatnią zwartą enklawę, której ludność posługiwała się językiem polskim. Wieś włączono w granice miasta Wrocławia w roku 1928.
W latach 1945-47 osiedle z powodu pomyłki nosiło nazwę Bródź, później powrócono do historycznej nazwy Pracze dodając przymiotnik Odrzańskie dla odróżnienia od Praczy Widawskich.
Najcenniejsze obiekty to;
kościół pw. św. Anny, szachulcowy, ul. Brodzka 163 z XVI–XVII w.;
plebania, szachulcowa, ul. Brodzka 163, z 1626 r.;
zespół szpitalny, potem zespół szkół rolniczych, ul. Stabłowicka 147, z l. 1900–1913: budynek administracyjno-socjalny, sześć pawilonów leczniczych, willa lekarza, dwa domy mieszkalne dla personelu, lodownia, dom ogrodnika, lodownia, budynek gospodarczy, stajnia i remiza, kostnica, gołębnik, wieża ciśnień, park.
Pracze Odrzańskie (niem. Herrnprotsch) – osiedle administracyjne Wrocławia utworzone na terenie byłej dzielnicy Fabryczna. Położone w północno-zachodniej części miasta, w rejonie ujścia Bystrzycy do Odry. W granicach miasta od 1928.
Pierwsza wzmianka o miejscowości w formie Protsch pochodzi z dokumentu z 1318 roku.
Nazwa pochodzi prawdopodobnie od wyrazu pospolitego pracz ‘ten, co pierze bieliznę i ma związek ze służebnym charakterem wsi, której mieszkańcy zajmowali się w średniowieczu praniem odzieży pochodzącej z pobliskiego dworu w Leśnicy. Pierwotna nazwa Pracze została zniemczona jako Pratsch. Od XVIII wieku występowała w postaci Herrnprotsch. Człon Herrn- wziął się od niemieckiego słowa Herr, czyli ‘pan, właściciel’.
Parafia w Praczach została ustanowiona w 1383 roku przez biskupa wrocławskiego Wacława II Legnickiego. Fundatorem pierwszego kościoła w osadzie (najprawdopodobniej pw. św. Marcina) był ówczesny właściciel wsi – Ulrich von Pak.
W połowie XVI wieku wieś stała się własnością Szpitala Wszystkich Świętych. W końcu XVII wieku był tu dwór, dwa budynki szkolne i karczma, a liczba mieszkańców wynosiła 179.
W 1760 w Praczach urodził się wrocławski wynalazca Karl Heinrich Klingert. Od 1874 istnieje stacja kolejowa na linii do Głogowa.
Wg spisu ludności z 1900 roku, Pracze stanowiły w okolicach Wrocławia ostatnią zwartą enklawę, której ludność posługiwała się językiem polskim. Wieś włączono w granice miasta Wrocławia w roku 1928.
W latach 1945-47 osiedle z powodu pomyłki nosiło nazwę Bródź, później powrócono do historycznej nazwy Pracze dodając przymiotnik Odrzańskie dla odróżnienia od Praczy Widawskich.
Najcenniejsze obiekty to;
kościół pw. św. Anny, szachulcowy, ul. Brodzka 163 z XVI–XVII w.;
plebania, szachulcowa, ul. Brodzka 163, z 1626 r.;
zespół szpitalny, potem zespół szkół rolniczych, ul. Stabłowicka 147, z l. 1900–1913: budynek administracyjno-socjalny, sześć pawilonów leczniczych, willa lekarza, dwa domy mieszkalne dla personelu, lodownia, dom ogrodnika, lodownia, budynek gospodarczy, stajnia i remiza, kostnica, gołębnik, wieża ciśnień, park.
Pracze Odrzańskie (niem. Herrnprotsch) – osiedle administracyjne Wrocławia utworzone na terenie byłej dzielnicy Fabryczna. Położone w północno-zachodniej części miasta, w rejonie ujścia Bystrzycy do Odry. W granicach miasta od 1928.
Pierwsza wzmianka o miejscowości w formie Protsch pochodzi z dokumentu z 1318 roku.
Nazwa pochodzi prawdopodobnie od wyrazu pospolitego pracz ‘ten, co pierze bieliznę i ma związek ze służebnym charakterem wsi, której mieszkańcy zajmowali się w średniowieczu praniem odzieży pochodzącej z pobliskiego dworu w Leśnicy. Pierwotna nazwa Pracze została zniemczona jako Pratsch. Od XVIII wieku występowała w postaci Herrnprotsch. Człon Herrn- wziął się od niemieckiego słowa Herr, czyli ‘pan, właściciel’.
Parafia w Praczach została ustanowiona w 1383 roku przez biskupa wrocławskiego Wacława II Legnickiego. Fundatorem pierwszego kościoła w osadzie (najprawdopodobniej pw. św. Marcina) był ówczesny właściciel wsi – Ulrich von Pak.
W połowie XVI wieku wieś stała się własnością Szpitala Wszystkich Świętych. W końcu XVII wieku był tu dwór, dwa budynki szkolne i karczma, a liczba mieszkańców wynosiła 179.
W 1760 w Praczach urodził się wrocławski wynalazca Karl Heinrich Klingert. Od 1874 istnieje stacja kolejowa na linii do Głogowa.
Wg spisu ludności z 1900 roku, Pracze stanowiły w okolicach Wrocławia ostatnią zwartą enklawę, której ludność posługiwała się językiem polskim. Wieś włączono w granice miasta Wrocławia w roku 1928.
W latach 1945-47 osiedle z powodu pomyłki nosiło nazwę Bródź, później powrócono do historycznej nazwy Pracze dodając przymiotnik Odrzańskie dla odróżnienia od Praczy Widawskich.
Najcenniejsze obiekty to;
kościół pw. św. Anny, szachulcowy, ul. Brodzka 163 z XVI–XVII w.;
plebania, szachulcowa, ul. Brodzka 163, z 1626 r.;
zespół szpitalny, potem zespół szkół rolniczych, ul. Stabłowicka 147, z l. 1900–1913: budynek administracyjno-socjalny, sześć pawilonów leczniczych, willa lekarza, dwa domy mieszkalne dla personelu, lodownia, dom ogrodnika, lodownia, budynek gospodarczy, stajnia i remiza, kostnica, gołębnik, wieża ciśnień, park.
Pracze Odrzańskie (niem. Herrnprotsch) – osiedle administracyjne Wrocławia utworzone na terenie byłej dzielnicy Fabryczna. Położone w północno-zachodniej części miasta, w rejonie ujścia Bystrzycy do Odry. W granicach miasta od 1928.
Pierwsza wzmianka o miejscowości w formie Protsch pochodzi z dokumentu z 1318 roku.
Nazwa pochodzi prawdopodobnie od wyrazu pospolitego pracz ‘ten, co pierze bieliznę i ma związek ze służebnym charakterem wsi, której mieszkańcy zajmowali się w średniowieczu praniem odzieży pochodzącej z pobliskiego dworu w Leśnicy. Pierwotna nazwa Pracze została zniemczona jako Pratsch. Od XVIII wieku występowała w postaci Herrnprotsch. Człon Herrn- wziął się od niemieckiego słowa Herr, czyli ‘pan, właściciel’.
Parafia w Praczach została ustanowiona w 1383 roku przez biskupa wrocławskiego Wacława II Legnickiego. Fundatorem pierwszego kościoła w osadzie (najprawdopodobniej pw. św. Marcina) był ówczesny właściciel wsi – Ulrich von Pak.
W połowie XVI wieku wieś stała się własnością Szpitala Wszystkich Świętych. W końcu XVII wieku był tu dwór, dwa budynki szkolne i karczma, a liczba mieszkańców wynosiła 179.
W 1760 w Praczach urodził się wrocławski wynalazca Karl Heinrich Klingert. Od 1874 istnieje stacja kolejowa na linii do Głogowa.
Wg spisu ludności z 1900 roku, Pracze stanowiły w okolicach Wrocławia ostatnią zwartą enklawę, której ludność posługiwała się językiem polskim. Wieś włączono w granice miasta Wrocławia w roku 1928.
W latach 1945-47 osiedle z powodu pomyłki nosiło nazwę Bródź, później powrócono do historycznej nazwy Pracze dodając przymiotnik Odrzańskie dla odróżnienia od Praczy Widawskich.
Najcenniejsze obiekty to;
kościół pw. św. Anny, szachulcowy, ul. Brodzka 163 z XVI–XVII w.;
plebania, szachulcowa, ul. Brodzka 163, z 1626 r.;
zespół szpitalny, potem zespół szkół rolniczych, ul. Stabłowicka 147, z l. 1900–1913: budynek administracyjno-socjalny, sześć pawilonów leczniczych, willa lekarza, dwa domy mieszkalne dla personelu, lodownia, dom ogrodnika, lodownia, budynek gospodarczy, stajnia i remiza, kostnica, gołębnik, wieża ciśnień, park.
ul. Stabłowicka/ Pracze Odrzańskie (niem. Herrnprotsch) – osiedle administracyjne Wrocławia utworzone na terenie byłej dzielnicy Fabryczna. Położone w północno-zachodniej części miasta, w rejonie ujścia Bystrzycy do Odry. W granicach miasta od 1928.
Pierwsza wzmianka o miejscowości w formie Protsch pochodzi z dokumentu z 1318 roku.
Nazwa pochodzi prawdopodobnie od wyrazu pospolitego pracz ‘ten, co pierze bieliznę i ma związek ze służebnym charakterem wsi, której mieszkańcy zajmowali się w średniowieczu praniem odzieży pochodzącej z pobliskiego dworu w Leśnicy. Pierwotna nazwa Pracze została zniemczona jako Pratsch. Od XVIII wieku występowała w postaci Herrnprotsch. Człon Herrn- wziął się od niemieckiego słowa Herr, czyli ‘pan, właściciel’.
Parafia w Praczach została ustanowiona w 1383 roku przez biskupa wrocławskiego Wacława II Legnickiego. Fundatorem pierwszego kościoła w osadzie (najprawdopodobniej pw. św. Marcina) był ówczesny właściciel wsi – Ulrich von Pak.
W połowie XVI wieku wieś stała się własnością Szpitala Wszystkich Świętych. W końcu XVII wieku był tu dwór, dwa budynki szkolne i karczma, a liczba mieszkańców wynosiła 179.
W 1760 w Praczach urodził się wrocławski wynalazca Karl Heinrich Klingert. Od 1874 istnieje stacja kolejowa na linii do Głogowa.
Wg spisu ludności z 1900 roku, Pracze stanowiły w okolicach Wrocławia ostatnią zwartą enklawę, której ludność posługiwała się językiem polskim. Wieś włączono w granice miasta Wrocławia w roku 1928.
W latach 1945-47 osiedle z powodu pomyłki nosiło nazwę Bródź, później powrócono do historycznej nazwy Pracze dodając przymiotnik Odrzańskie dla odróżnienia od Praczy Widawskich.
Najcenniejsze obiekty to;
kościół pw. św. Anny, szachulcowy, ul. Brodzka 163 z XVI–XVII w.;
plebania, szachulcowa, ul. Brodzka 163, z 1626 r.;
zespół szpitalny, potem zespół szkół rolniczych, ul. Stabłowicka 147, z l. 1900–1913: budynek administracyjno-socjalny, sześć pawilonów leczniczych, willa lekarza, dwa domy mieszkalne dla personelu, lodownia, dom ogrodnika, lodownia, budynek gospodarczy, stajnia i remiza, kostnica, gołębnik, wieża ciśnień, park.
Szczepin (niem. Tschepine) – osiedle we Wrocławiu, w granicach byłej dzielnicy Stare Miasto (podział Wrocławia na pięć dzielnic obowiązywał w latach 1952–1990) razem z osiedlami Stare Miasto i Przedmieście Świdnickie. W granicach miasta od 1808.
W średniowieczu wieś rybacka. Pierwszy raz wzmiankowana w 1203, był tam kościół św. Mikołaja. Od 1257 należała do klasztoru św. Klary.
W XVI w. wieś opisywana jest jako „długa, szeroka i czysta”. Długo mieszkała tu ludność polska, jeszcze w XVIII wieku okolica ta określana była jako Polnische Vorstadt (Przedmieście Polskie).
Po zburzeniu murów miejskich w 1808 roku do miasta zostały przyłączone przedmieścia, w tym także Przedmieście Mikołajskie (Nicolai Vorstadt). W jego skład wchodziły oprócz wsi Tschepine także osady Sokolniki i Nabycin, ale integracja z miastem była powolna i jeszcze w połowie XIX w. zabudowa osiedla miała charakter wiejski. Wyjątkiem była główna arteria komunikacyjna: Friedrich-Wilhelm-Straße (obecnie ulica Legnicka), wybrukowana i zabudowana kamienicami. Była to droga wylotowa na zachód miasta.
Sytuacja zmieniła się w połowie XIX wieku. Powstały dwa dworce kolejowe: w 1842 Świebodzki (Freiburger Bahnhof), a w 1844 Dolnośląsko-Marchijski (Niederschlesisch-Märkischer Eisenbahnhof); dzięki komunikacji kolejowej przemysł ciężki w tym rejonie zaczął szybko się rozwijać. Pomiędzy torami trasy berlińskiej a Berliner-Straße (obecnie ulica Braniborska) powstawały magazyny i warsztaty, bardziej na zachód, za Striegauer Platz (obecnie plac Strzegomski) rozwijała się dzielnica przemysłowa. Powstałe tu w drugiej połowie XIX wieku osiedle miejskie uważane było w swoim czasie za jedno z najpiękniejszych zakątków Wrocławia. Od 1901 przez Friedrich-Wilhelm-Straße przebiega zelektryfikowana linia tramwajowa. W latach 1911–1913 wybudowano ewangelicki kościół Św. Pawła (Pauluskirche), z charakterystyczną wieżą, na miejscu dzisiejszego „Dolmedu”.
Niemal całkowicie zrównane z ziemią w czasie obrony Festung Breslau osiedle już nigdy nie odzyskało przedwojennego blasku.
Po wojnie Przemieście Mikołajskie zostało przemianowane na Szczepin. Aż do lat 60. spore obszary osiedla zajmowały sterty gruzu i ruiny. Po wojnie w latach 60. i 70. powstało osiedle wielorodzinnych bloków z wielkiej płyty.
Szczepin (niem. Tschepine) – osiedle we Wrocławiu, w granicach byłej dzielnicy Stare Miasto (podział Wrocławia na pięć dzielnic obowiązywał w latach 1952–1990) razem z osiedlami Stare Miasto i Przedmieście Świdnickie. W granicach miasta od 1808.
W średniowieczu wieś rybacka. Pierwszy raz wzmiankowana w 1203, był tam kościół św. Mikołaja. Od 1257 należała do klasztoru św. Klary.
W XVI w. wieś opisywana jest jako „długa, szeroka i czysta”. Długo mieszkała tu ludność polska, jeszcze w XVIII wieku okolica ta określana była jako Polnische Vorstadt (Przedmieście Polskie).
Po zburzeniu murów miejskich w 1808 roku do miasta zostały przyłączone przedmieścia, w tym także Przedmieście Mikołajskie (Nicolai Vorstadt). W jego skład wchodziły oprócz wsi Tschepine także osady Sokolniki i Nabycin, ale integracja z miastem była powolna i jeszcze w połowie XIX w. zabudowa osiedla miała charakter wiejski. Wyjątkiem była główna arteria komunikacyjna: Friedrich-Wilhelm-Straße (obecnie ulica Legnicka), wybrukowana i zabudowana kamienicami. Była to droga wylotowa na zachód miasta.
Sytuacja zmieniła się w połowie XIX wieku. Powstały dwa dworce kolejowe: w 1842 Świebodzki (Freiburger Bahnhof), a w 1844 Dolnośląsko-Marchijski (Niederschlesisch-Märkischer Eisenbahnhof); dzięki komunikacji kolejowej przemysł ciężki w tym rejonie zaczął szybko się rozwijać. Pomiędzy torami trasy berlińskiej a Berliner-Straße (obecnie ulica Braniborska) powstawały magazyny i warsztaty, bardziej na zachód, za Striegauer Platz (obecnie plac Strzegomski) rozwijała się dzielnica przemysłowa. Powstałe tu w drugiej połowie XIX wieku osiedle miejskie uważane było w swoim czasie za jedno z najpiękniejszych zakątków Wrocławia. Od 1901 przez Friedrich-Wilhelm-Straße przebiega zelektryfikowana linia tramwajowa. W latach 1911–1913 wybudowano ewangelicki kościół Św. Pawła (Pauluskirche), z charakterystyczną wieżą, na miejscu dzisiejszego „Dolmedu”.
Niemal całkowicie zrównane z ziemią w czasie obrony Festung Breslau osiedle już nigdy nie odzyskało przedwojennego blasku.
Po wojnie Przemieście Mikołajskie zostało przemianowane na Szczepin. Aż do lat 60. spore obszary osiedla zajmowały sterty gruzu i ruiny. Po wojnie w latach 60. i 70. powstało osiedle wielorodzinnych bloków z wielkiej płyty.
kościół św.Pawła/ Szczepin (niem. Tschepine) – osiedle we Wrocławiu, w granicach byłej dzielnicy Stare Miasto (podział Wrocławia na pięć dzielnic obowiązywał w latach 1952–1990) razem z osiedlami Stare Miasto i Przedmieście Świdnickie. W granicach miasta od 1808.
W średniowieczu wieś rybacka. Pierwszy raz wzmiankowana w 1203, był tam kościół św. Mikołaja. Od 1257 należała do klasztoru św. Klary.
W XVI w. wieś opisywana jest jako „długa, szeroka i czysta”. Długo mieszkała tu ludność polska, jeszcze w XVIII wieku okolica ta określana była jako Polnische Vorstadt (Przedmieście Polskie).
Po zburzeniu murów miejskich w 1808 roku do miasta zostały przyłączone przedmieścia, w tym także Przedmieście Mikołajskie (Nicolai Vorstadt). W jego skład wchodziły oprócz wsi Tschepine także osady Sokolniki i Nabycin, ale integracja z miastem była powolna i jeszcze w połowie XIX w. zabudowa osiedla miała charakter wiejski. Wyjątkiem była główna arteria komunikacyjna: Friedrich-Wilhelm-Straße (obecnie ulica Legnicka), wybrukowana i zabudowana kamienicami. Była to droga wylotowa na zachód miasta.
Sytuacja zmieniła się w połowie XIX wieku. Powstały dwa dworce kolejowe: w 1842 Świebodzki (Freiburger Bahnhof), a w 1844 Dolnośląsko-Marchijski (Niederschlesisch-Märkischer Eisenbahnhof); dzięki komunikacji kolejowej przemysł ciężki w tym rejonie zaczął szybko się rozwijać. Pomiędzy torami trasy berlińskiej a Berliner-Straße (obecnie ulica Braniborska) powstawały magazyny i warsztaty, bardziej na zachód, za Striegauer Platz (obecnie plac Strzegomski) rozwijała się dzielnica przemysłowa. Powstałe tu w drugiej połowie XIX wieku osiedle miejskie uważane było w swoim czasie za jedno z najpiękniejszych zakątków Wrocławia. Od 1901 przez Friedrich-Wilhelm-Straße przebiega zelektryfikowana linia tramwajowa. W latach 1911–1913 wybudowano ewangelicki kościół Św. Pawła (Pauluskirche), z charakterystyczną wieżą, na miejscu dzisiejszego „Dolmedu”.
Niemal całkowicie zrównane z ziemią w czasie obrony Festung Breslau osiedle już nigdy nie odzyskało przedwojennego blasku.
Po wojnie Przemieście Mikołajskie zostało przemianowane na Szczepin. Aż do lat 60. spore obszary osiedla zajmowały sterty gruzu i ruiny. Po wojnie w latach 60. i 70. powstało osiedle wielorodzinnych bloków z wielkiej płyty.
Madonna na osiołku/ Szczepin (niem. Tschepine) – osiedle we Wrocławiu, w granicach byłej dzielnicy Stare Miasto (podział Wrocławia na pięć dzielnic obowiązywał w latach 1952–1990) razem z osiedlami Stare Miasto i Przedmieście Świdnickie. W granicach miasta od 1808.
W średniowieczu wieś rybacka. Pierwszy raz wzmiankowana w 1203, był tam kościół św. Mikołaja. Od 1257 należała do klasztoru św. Klary.
W XVI w. wieś opisywana jest jako „długa, szeroka i czysta”. Długo mieszkała tu ludność polska, jeszcze w XVIII wieku okolica ta określana była jako Polnische Vorstadt (Przedmieście Polskie).
Po zburzeniu murów miejskich w 1808 roku do miasta zostały przyłączone przedmieścia, w tym także Przedmieście Mikołajskie (Nicolai Vorstadt). W jego skład wchodziły oprócz wsi Tschepine także osady Sokolniki i Nabycin, ale integracja z miastem była powolna i jeszcze w połowie XIX w. zabudowa osiedla miała charakter wiejski. Wyjątkiem była główna arteria komunikacyjna: Friedrich-Wilhelm-Straße (obecnie ulica Legnicka), wybrukowana i zabudowana kamienicami. Była to droga wylotowa na zachód miasta.
Sytuacja zmieniła się w połowie XIX wieku. Powstały dwa dworce kolejowe: w 1842 Świebodzki (Freiburger Bahnhof), a w 1844 Dolnośląsko-Marchijski (Niederschlesisch-Märkischer Eisenbahnhof); dzięki komunikacji kolejowej przemysł ciężki w tym rejonie zaczął szybko się rozwijać. Pomiędzy torami trasy berlińskiej a Berliner-Straße (obecnie ulica Braniborska) powstawały magazyny i warsztaty, bardziej na zachód, za Striegauer Platz (obecnie plac Strzegomski) rozwijała się dzielnica przemysłowa. Powstałe tu w drugiej połowie XIX wieku osiedle miejskie uważane było w swoim czasie za jedno z najpiękniejszych zakątków Wrocławia. Od 1901 przez Friedrich-Wilhelm-Straße przebiega zelektryfikowana linia tramwajowa. W latach 1911–1913 wybudowano ewangelicki kościół Św. Pawła (Pauluskirche), z charakterystyczną wieżą, na miejscu dzisiejszego „Dolmedu”.
Niemal całkowicie zrównane z ziemią w czasie obrony Festung Breslau osiedle już nigdy nie odzyskało przedwojennego blasku.
Po wojnie Przemieście Mikołajskie zostało przemianowane na Szczepin. Aż do lat 60. spore obszary osiedla zajmowały sterty gruzu i ruiny. Po wojnie w latach 60. i 70. powstało osiedle wielorodzinnych bloków z wielkiej płyty.
Szczepin (niem. Tschepine) – osiedle we Wrocławiu, w granicach byłej dzielnicy Stare Miasto (podział Wrocławia na pięć dzielnic obowiązywał w latach 1952–1990) razem z osiedlami Stare Miasto i Przedmieście Świdnickie. W granicach miasta od 1808.
W średniowieczu wieś rybacka. Pierwszy raz wzmiankowana w 1203, był tam kościół św. Mikołaja. Od 1257 należała do klasztoru św. Klary.
W XVI w. wieś opisywana jest jako „długa, szeroka i czysta”. Długo mieszkała tu ludność polska, jeszcze w XVIII wieku okolica ta określana była jako Polnische Vorstadt (Przedmieście Polskie).
Po zburzeniu murów miejskich w 1808 roku do miasta zostały przyłączone przedmieścia, w tym także Przedmieście Mikołajskie (Nicolai Vorstadt). W jego skład wchodziły oprócz wsi Tschepine także osady Sokolniki i Nabycin, ale integracja z miastem była powolna i jeszcze w połowie XIX w. zabudowa osiedla miała charakter wiejski. Wyjątkiem była główna arteria komunikacyjna: Friedrich-Wilhelm-Straße (obecnie ulica Legnicka), wybrukowana i zabudowana kamienicami. Była to droga wylotowa na zachód miasta.
Sytuacja zmieniła się w połowie XIX wieku. Powstały dwa dworce kolejowe: w 1842 Świebodzki (Freiburger Bahnhof), a w 1844 Dolnośląsko-Marchijski (Niederschlesisch-Märkischer Eisenbahnhof); dzięki komunikacji kolejowej przemysł ciężki w tym rejonie zaczął szybko się rozwijać. Pomiędzy torami trasy berlińskiej a Berliner-Straße (obecnie ulica Braniborska) powstawały magazyny i warsztaty, bardziej na zachód, za Striegauer Platz (obecnie plac Strzegomski) rozwijała się dzielnica przemysłowa. Powstałe tu w drugiej połowie XIX wieku osiedle miejskie uważane było w swoim czasie za jedno z najpiękniejszych zakątków Wrocławia. Od 1901 przez Friedrich-Wilhelm-Straße przebiega zelektryfikowana linia tramwajowa. W latach 1911–1913 wybudowano ewangelicki kościół Św. Pawła (Pauluskirche), z charakterystyczną wieżą, na miejscu dzisiejszego „Dolmedu”.
Niemal całkowicie zrównane z ziemią w czasie obrony Festung Breslau osiedle już nigdy nie odzyskało przedwojennego blasku.
Po wojnie Przemieście Mikołajskie zostało przemianowane na Szczepin. Aż do lat 60. spore obszary osiedla zajmowały sterty gruzu i ruiny. Po wojnie w latach 60. i 70. powstało osiedle wielorodzinnych bloków z wielkiej płyty.
Szczepin (niem. Tschepine) – osiedle we Wrocławiu, w granicach byłej dzielnicy Stare Miasto (podział Wrocławia na pięć dzielnic obowiązywał w latach 1952–1990) razem z osiedlami Stare Miasto i Przedmieście Świdnickie. W granicach miasta od 1808.
W średniowieczu wieś rybacka. Pierwszy raz wzmiankowana w 1203, był tam kościół św. Mikołaja. Od 1257 należała do klasztoru św. Klary.
W XVI w. wieś opisywana jest jako „długa, szeroka i czysta”. Długo mieszkała tu ludność polska, jeszcze w XVIII wieku okolica ta określana była jako Polnische Vorstadt (Przedmieście Polskie).
Po zburzeniu murów miejskich w 1808 roku do miasta zostały przyłączone przedmieścia, w tym także Przedmieście Mikołajskie (Nicolai Vorstadt). W jego skład wchodziły oprócz wsi Tschepine także osady Sokolniki i Nabycin, ale integracja z miastem była powolna i jeszcze w połowie XIX w. zabudowa osiedla miała charakter wiejski. Wyjątkiem była główna arteria komunikacyjna: Friedrich-Wilhelm-Straße (obecnie ulica Legnicka), wybrukowana i zabudowana kamienicami. Była to droga wylotowa na zachód miasta.
Sytuacja zmieniła się w połowie XIX wieku. Powstały dwa dworce kolejowe: w 1842 Świebodzki (Freiburger Bahnhof), a w 1844 Dolnośląsko-Marchijski (Niederschlesisch-Märkischer Eisenbahnhof); dzięki komunikacji kolejowej przemysł ciężki w tym rejonie zaczął szybko się rozwijać. Pomiędzy torami trasy berlińskiej a Berliner-Straße (obecnie ulica Braniborska) powstawały magazyny i warsztaty, bardziej na zachód, za Striegauer Platz (obecnie plac Strzegomski) rozwijała się dzielnica przemysłowa. Powstałe tu w drugiej połowie XIX wieku osiedle miejskie uważane było w swoim czasie za jedno z najpiękniejszych zakątków Wrocławia. Od 1901 przez Friedrich-Wilhelm-Straße przebiega zelektryfikowana linia tramwajowa. W latach 1911–1913 wybudowano ewangelicki kościół Św. Pawła (Pauluskirche), z charakterystyczną wieżą, na miejscu dzisiejszego „Dolmedu”.
Niemal całkowicie zrównane z ziemią w czasie obrony Festung Breslau osiedle już nigdy nie odzyskało przedwojennego blasku.
Po wojnie Przemieście Mikołajskie zostało przemianowane na Szczepin. Aż do lat 60. spore obszary osiedla zajmowały sterty gruzu i ruiny. Po wojnie w latach 60. i 70. powstało osiedle wielorodzinnych bloków z wielkiej płyty.
ul. Słubicka/ Szczepin (niem. Tschepine) – osiedle we Wrocławiu, w granicach byłej dzielnicy Stare Miasto (podział Wrocławia na pięć dzielnic obowiązywał w latach 1952–1990) razem z osiedlami Stare Miasto i Przedmieście Świdnickie. W granicach miasta od 1808.
W średniowieczu wieś rybacka. Pierwszy raz wzmiankowana w 1203, był tam kościół św. Mikołaja. Od 1257 należała do klasztoru św. Klary.
W XVI w. wieś opisywana jest jako „długa, szeroka i czysta”. Długo mieszkała tu ludność polska, jeszcze w XVIII wieku okolica ta określana była jako Polnische Vorstadt (Przedmieście Polskie).
Po zburzeniu murów miejskich w 1808 roku do miasta zostały przyłączone przedmieścia, w tym także Przedmieście Mikołajskie (Nicolai Vorstadt). W jego skład wchodziły oprócz wsi Tschepine także osady Sokolniki i Nabycin, ale integracja z miastem była powolna i jeszcze w połowie XIX w. zabudowa osiedla miała charakter wiejski. Wyjątkiem była główna arteria komunikacyjna: Friedrich-Wilhelm-Straße (obecnie ulica Legnicka), wybrukowana i zabudowana kamienicami. Była to droga wylotowa na zachód miasta.
Sytuacja zmieniła się w połowie XIX wieku. Powstały dwa dworce kolejowe: w 1842 Świebodzki (Freiburger Bahnhof), a w 1844 Dolnośląsko-Marchijski (Niederschlesisch-Märkischer Eisenbahnhof); dzięki komunikacji kolejowej przemysł ciężki w tym rejonie zaczął szybko się rozwijać. Pomiędzy torami trasy berlińskiej a Berliner-Straße (obecnie ulica Braniborska) powstawały magazyny i warsztaty, bardziej na zachód, za Striegauer Platz (obecnie plac Strzegomski) rozwijała się dzielnica przemysłowa. Powstałe tu w drugiej połowie XIX wieku osiedle miejskie uważane było w swoim czasie za jedno z najpiękniejszych zakątków Wrocławia. Od 1901 przez Friedrich-Wilhelm-Straße przebiega zelektryfikowana linia tramwajowa. W latach 1911–1913 wybudowano ewangelicki kościół Św. Pawła (Pauluskirche), z charakterystyczną wieżą, na miejscu dzisiejszego „Dolmedu”.
Niemal całkowicie zrównane z ziemią w czasie obrony Festung Breslau osiedle już nigdy nie odzyskało przedwojennego blasku.
Po wojnie Przemieście Mikołajskie zostało przemianowane na Szczepin. Aż do lat 60. spore obszary osiedla zajmowały sterty gruzu i ruiny. Po wojnie w latach 60. i 70. powstało osiedle wielorodzinnych bloków z wielkiej płyty.
plan z 1819 roku/
KIEDY OSIEDLA PRZYŁĄCZONO DO WROCŁAWIA
Stare Miasto/
Kleczków (1808)/
Przedmieście Świdnickie (1808)/
Przedmieście Oławskie (1808)/
Ołbin (1808)/
Polanka (1808)/
Szczepin (1808)/
Szczytniki (1808 Stare Szczytniki; 1868 Nowe Szczytniki)/
Wilczy Kąt (1808)
plan z 1900 roku/
KIEDY OSIEDLA PRZYŁĄCZONO DO WROCŁAWIA
Dworek (1868),
Glinianki (1868),
Huby (1868),
Gajowice (1868),
Południe (1868),
Borek (1897),
Popowice (1897)
plan z 1931 roku/
KIEDY OSIEDLA PRZYŁĄCZONO DO WROCŁAWIA
Gaj (1904),
Tarnogaj (1904),
Rakowiec (1904),
Zalesie (1904),
Grabiszyn (1911),
Grabiszynek (1911),
Sępolno (1924),
Bartoszowice (1928),
Biskupin (1928),
Dąbie (1928),
Gądów Mały (1928),
Księże Małe i Wielkie (1928),
Krzyki (1928),
Zacisze (1928),
Bierdzany (1928),
Nowy Dom (1928),
Opatowice (1928),
Kowale (1928),
Ligota (1928),
Karłowice (1928),
Kozanów (1928),
Kuźniki (1928),
Leśnica (1928),
Maślice (1928),
Mirowiec (1928),
Muchobór Mały (1928),
Nowa Karczma (1928),
Nowe Domy (1928),
Nowy Dwór (1928),
Osobowice (1928),
Siedlec (1928),
Świątniki (1928),
Poświętne (1928),
Pilczyce (1928),
Pracze Odrzańskie (1928),
Pustki (1928),
Ratyń (1928),
Stabłowice (1928),
Stabłowice Nowe (1928),
Partynice (1928),
Psie Pole (1928),
Strachocin (1928),
Swojczyce (1928),
Złotniki (1928),
Różanka (1928),
Żerniki (1928)
plan z 1956, KIEDY OSIEDLA PRZYŁĄCZONO DO WROCŁAWIA
Bieńkowice (1951),
Brochów (1951),
Jagodno (1951),
Klecina (1951),
Lamowice Stare (1951),
Ołtaszyn (1951),
Sołtysowice (1951),
Wojszyce (1951),
Muchobór Wielki (1951),
Miłostków/Marzanów (1951),
Oporów (1951),
Wojnów (1951),
Zakrzów (1951),
Zgorzelisko (1951)
KIEDY OSIEDLA PRZYŁĄCZONO DO WROCŁAWIA
Pawłowice (1970),
Kłokoczyce (1973),
Lesica (1973),
Lipa Piotrowska (1973),
Polanowice (1973),
Pracze Widawskie (1973)
Rędzin (1973),
Świniary (1973),
Widawa (1973),
Janówek (1973),
Jarnołtów (1973),
Jerzmanowo (1973),
Marszowice (1973),
Mokra (1973),
Strachowice i Osiniec (1973),
Żar (1973),
Nadodrze (1991 – powstało po podzieleniu Ołbina),
Plac Grunwaldzki (1991 – powstał po podzieleniu Ołbina)
