Poznajcie najbardziej leniwych mieszkańców wrocławskiego ZOO

W naturze leniwce są samotnikami, tylko na czas godów spotykają się z swoim partnerem. We wrocławskim ogrodzie przez długi czas mieszkał samotny samiec Henio, ostatnio dołączyła jednak do niego koleżanka. Celina jest dużo młodsza i jest dla Henia bardzo atrakcyjną partnerką. Z początku leniwce nie pałały do siebie wielką sympatią, po zapoznaniu się zamieszkały w przeciwległych częściach pawilonu. Powoli jednak przekonały się do siebie i teraz można je zobaczyć śpiące nawet na jednym konarze.

Zwierzętom w ogrodach zoologicznych w których przyszły na świat nadano imiona Xerxes i Merlin. Wrocławscy opiekunowie leniwców wybrali jednak dla nich bardziej rodzime imiona. 

Leniwce pozornie tylko jedzą i śpią, jednak gdy przyjrzymy się bliżej temu zwierzęciu, okaże się że jest to naprawdę ciekawy gatunek. Metabolizm leniwca jest bardzo wolny, z tego wynika jego powolny tryb życia. Podczas długich godzin snu zwierze trawi przyjęty pokarm, od chwili połknięcia pożywienia, do momentu wydalenia, może minąć nawet kilka dni.

– Leniwiec jada co kilka dni, my podajemy mu jednak karmę codziennie, gdyż nigdy nie wiadomo kiedy zwierzę zgłodnieje. Czasami zdarza się tak, że przesypiają 2 dni i nie interesują się pokarmem w ogóle. Podajemy im głównie liście, sałatę, owoce i warzywa. Nie dostają żadnego mięsa, no chyba że jakaś mszyca nie zdąży uciec – żartuje Piotr Wawrzyniak opiekun leniwców.

Ważnym wydarzeniem w życiu leniwca jest czas wypróżniania się. Rytuał ma miejsce raz w tygodniu. W naturalnym środowisku leniwiec musi na tę okazję zejść z drzewa, wydalone resztki pokarmowe zakopuje schludnie w runie leśnym. W małpiarni z początku leniwce również schodziły na ziemie, było to jednak kłopotliwe, ponieważ Henio wędrował później po całym pawilonie.

–  W tej chwili leniwce załatwiają swoje potrzeby w koszu zwieszonym na konarze. Nie wydają się być zestresowane tym faktem, w koszu jest ściółka i zwierzęta chętnie z niego korzystają – dodaje Piotr Wawrzyniak.

Leniwce to przedstawiciele rzędu szczerbaków, tak samo jak pancerniki. Zęby tych zwierząt są uproszczone, walcowate, bez szkliwa i rosną całe życie. Leniwce mają praktycznie tylko zęby trzonowe. Posiadają wielokomorowy żołądek, w którym żyją żywiące się celulozą bakterie. Jednocześnie mają zredukowane umięśnienie i powiększony przewód pokarmowy. Temperatura ciała leniwca waha się od 30 do 34°C. W przeciwieństwie do większości ssaków, leniwce nie regulują swojej temperatury przez zmianę tempa metabolizmu, tylko poprzez przechodzenie ze słońca do cienia. W efekcie ciało leniwca potrzebuje prawie o połowę mniej kalorii niż ciała innych ssaków o podobnych rozmiarach. Dzięki temu pożywienie roślinne w pełni mu wystarcza.

Naturalne środowisko leniwca stale się kurczy. Dzieje się tak za sprawą wycinki lasów. Kolejnym zagrożeniem są linie wysokiego napięcia. Bardzo dużo zwierząt ginie rażonych prądem, leniwiec nie odróżnia słupa od drzewa. Warto zobaczyć to zwierzę, bo być może w naturze już niedługo nie będzie można go spotkać.