Wrocławskie ulice, których już nie ma na mapie

Ulica Gdyńska – nieużywana już nazwa ulicy Nadodrza, obecnie będącej początkowym odcinkiem ulicy Pomorskiej, pomiędzy Mostami Pomorskimi a skrzyżowaniem z ulicą Dubois. Po wybudowaniu w 1930 roku północnego Mostu Pomorskiego wytyczono nową ulicę prowadzącą doń ze skrzyżowania Rosenthaler Straße (Pomorskiej) i Kohlen Straße (Dubois), częściowo poprzez teren zlikwidowanego cmentarza. Ulicę tę nazwano Am Oderkronwerk, po 1945 r. przemianowano ją na Gdyńską. 11 grudnia 1951 roku Miejska Rada Narodowa podjęła decyzję o likwidacji nazwy ulicy Gdyńskiej i włączeniu znajdujących się tam posesji do ulicy Pomorskiej (równocześnie dotychczasowy południowo-wschodni odcinek Pomorskiej takim samym zabiegiem formalnym przypisano do ul. Dubois)

Ulice Kujawska i Sandomierska Obie istniały tam, gdzie dziś jest pl. Społeczny. Ulica Sandomierska zaczęła powstawać w 1862 r. od ul. Krasińskiego i dopiero osiem lat później doprowadzona została do ul. Mazowieckiej. Początkowo nosiła nazwę Klein Feldstr. dla odróżnienia od Feldstr. czyli właśnie ul. Krasińskiego. W 1874 r. na wniosek właściciela jednej z kamienic - Carla Wedla - zmieniono jej nazwę na Aleksanderstr. W zamian za zaakceptowanie przez miasto proponowanej nazwy Wedel zobowiązał się na własny koszt ułożyć nowy chodnik. Niestety po wojnie z całej ulicy została ledwie jedna czy dwie kamienice rozebrane zresztą kilkanaście lat później. Ulica Kujawska powstała w 1862 r. z inicjatywy H. Meinecke oraz braci Sährig na ich terenie przy palcu św. Maurycego (dziś pl. Wróblewskiego) nr 7-8. Nadano jej imię wrocławskiego pedagoga i filozofa Christiana Garve (1742-1798). W okresie walk od Festung Breslau ulica została niemal w całości zrównana z ziemią (głównie za sprawą wielkiego nalotu w okresie świąt wielkanocnych 1-2 kwietnia 1945). Do lat 80. zachowały się tylko dwie narożne kamienice u zbiegu z al. Słowackiego.

Zaułek Koci Wraz z ulicą Graben (zaułek Niski) oraz Ketzerberg (Górka Kacerska) tworzył sieć ulic na dzisiejszym Placu Dominikańskim. Żadna z tych malowniczych uliczek nie przetrwała wojny. Nazwy tych ulic zniknęły ostatecznie z planu miasta w 1951 roku. W ich miejscu stoi dziś Galeria Dominikańska i Hotel Mercure Panorama. Ciekawostką jest fakt, iż Polacy błędnie przetłumaczyli z niemieckiego nazwę tej ulicy. Uliczka ta powinna nosić nazwę Zaułek Wełniany.

Zaułek Ruski Uliczka powstała po zasypaniu dawnej fosy miejskiej zwanej Czarną Oławą. Biegła od ul. św. Mikołaja do pl. Bohaterów Getta i była przedłużeniem na południe Oławy Białoskórniczej. Na odcinku do ul. Ruskiej sąsiadowała z ul. Nowy Świat i Białoskórniczą, a na odcinku do pl. Bohaterów Getta z ul. Psie Budy i ul. Złote Koło. W czasie walk o Festung Breslau większość zabudowy została zrównana z ziemią. Ocalałe niedobitki wyburzono w połowie lat 70. w trakcie budowy trasy W-Z. Wtedy też ostatecznie zlikwidowano

Złote Koło Nieistniejąca współcześnie ulica we Wrocławiu, biegnąca niegdyś wzdłuż krawędzi zewnętrznej (zachodniej) Czarnej Oławy (fosy miejskiej wewnętrznej) na odcinku pomiędzy dzisiejszymi ul. św. Antoniego na południu i ul. Ruską na północnym wschodzie. Po przeciwnej stronie Czarnej Oławy, wzdłuż wewnętrznej linii dawnych fortyfikacji, przebiegała ul. Psie Budy. Na Czarnej Oławie, w okolicy dzisiejszego skrzyżowania ul. Krupniczej i trasy W-Z (dzisiejszy pl. Bohaterów Getta), znajdował się od 1297 do 1813 roku młyn, zwany Młynem Siedmiu Kół (niem. Siebenradenmühle). Od tego obiektu zaułek Złote Koło nosił przez pewien czas (m.in. w XVIII wieku) nazwę auf dem Graben bei den sieben Raden (tłum.: nad fosą przy siedmiu kołach). Późniejsza nazwa Goldene Rade Gasse wywodzona jest od Zajazdu Przy Złotym Kole, który wzmiankowany jest m.in. w archiwaliach z roku 1680. Ulica zamieszkana była głównie przez tkaczy sukienników. Po II wojnie światowej zabudowa Złotego Koła i okolicznych ulic była w znacznym stopniu zdewastowana i często służyła jako plenery polskich filmów wojennych i inscenizacji telewizyjnych (m.in. Teatru Sensacji). W roku 1971 posłużyła też jako plener fabularnego filmu kryminalnego pod zapożyczonym od jej nazwy tytułem Złote Koło. W latach 70. XX wieku, podczas przeprowadzania wrocławskiej trasy W-Z po linii dawnej Czarnej Oławy większość zabudowy Złotego Koła została wyburzona, jedynie część jej zachodniej pierzei (kamienice nr: 4, 5, 6, 7, 8) została zachowana i włączona do ul. Kazimierza Wielkiego (jako kamienice nr: 9, 11, 13, 15, 17).

Zaułek Pokutniczy Zaułek powstał w 1866 r w miejscu zasypanej dawnej wewnętrznej fosy - Oławy Miejskiej. Ciągnął się od pl. św. Krzysztofa do ul. Świdnickiej. Nazwa pochodziła od zamieszkujących dawniej tą okolicę łataczy obuwia (Altbüßer lub Altbesserer). Po II wojnie światowej zaułek skrócono do ul. Szewskiej, a także zamiast nazwy Zaułek Łaciarski nadano mu błędną nazwę Zaułek Pokutniczy (der Büßer - pokutnik). Uliczka ostatecznie zakończyła swój żywot w 1975 r. stając się częścią północnego pasa trasy W-Z. W Zaułku Pokutniczym znajdowało się kilka budynków użyteczności publicznej: • Od strony północnej, przy skrzyżowaniu z ulicą Świdnicką, znajdował się dom handlowy Briegera i Sonnenfelda (Świdnicka 43b) zaprojektowany przez W. Holensa w 1853 roku. • Przy skrzyżowaniu z ul. Łaciarską, w budynku wzniesionym już w latach 1668–1669, znajdowało się pierwotnie więzienie, a następnie dom pracy przymusowej i przytułek, a od lat 30. XX wieku wrocławska siedziba Hitlerjugend. • Obok, pod numerem 58, znajdował się zachowany do dzisiaj budynek Towarzystwa Osiedlowego Wrocław (Siedlungsgesellschaft Breslau AG), po 1945 siedziba Wrocławskiego Przedsiębiorstwa Budownictwa Przemysłowego nr 2 Wrobis S.A. • Wschodni koniec ulicy wychodzący na pl. św. Krzysztofa zamknięty był bramą Giełdy Zbożowej wzniesionej około 1870 roku