Teatr jak malarstwo Salvadora Dalego [WIDEO-WYWIAD]

– „Anty- Gone. Tryptyk” to najbardziej bogaty ze wszystkich spektakli, które do tej pory zrobiłem, bo zawiera w sobie mnóstwo różnego rodzaju kontekstów muzycznych i opowiada dramat Sofoklesa przy pomocy niezwykłej różnorodności środków – mówi i reżyser i dyrektor Teatru Pieśń Kozła, Grzegorz Bral. – To trzy spektakle, w których odwołuję się do starożytnej tradycji konkursów dramaturgicznych, kiedy to dramaturg przygotowywał nie jeden, a trzy spektakle – dwa dramaty i komedie (albo odwrotnie). Nawet jeśli oscylowały wokół podobnego tematu, pozostawały trzema różnymi spektaklami – tłumaczy.

– Pierwszy spektakl bardzo bezpośrednio odwołuje się do linearności dramatu Sofoklesa i został zrealizowany w konwencji swego rodzaju rock opery. Przedstawiono w nim perspektywę Kreona – jest więc szorstki, chropowaty, głośny i nadęty – opowiada Bral. – Druga część – bardziej subtelna – została przedstawiona z perspektywy Antygony i opowiada o potrzebie piękna i duchowości. W pierwszej części piękna i dobra nie ma. Trzeci spektakl jest zaś próbą zsumowania dramatu pomiędzy Kreonem i Antygoną.

– Chodziło mi o to, żeby pokazać, że do dobrego dramatu można podejść z każdej strony i przy pomocy różnych technologii. Paradoks tego spektaklu polega na tym, że nie chce się zatrzymać. Od wielu tygodni rozmawiam z dyrektorem Narodowego Forum Muzyki, Andrzejem Kosendiakiem, któremu zaproponowałem, żeby z drugiego i trzeciego aktu uczynić symfonię i przerobić genialną muzykę Macieja Rychłego na wielki koncert symfoniczny z dużym chórem – mówi Bral.

– Pierwszy akt "Anty- Gone..." jest opowieścią o greckiej rytmice, bo każdy z użytych w tym spektaklu rytmów jest rytmicznym cytatem tekstu z Sofoklesa. Choć brzmi to jak koncert rockowy, w gruncie rzeczy jest to bardzo głęboka archeologia greckiego tekstu – wyjaśnia reżyser. – To fascynujące, że prawdopodobnie greccy tragicy tacy jak Sofokles i Ajschylos umieli rytmiką poezji oddać los i emocje człowieka. Z drugiej strony starożytna zasada mówi, że sztuka musi być połączeniem tego, co apolińskie i dionizyjskie, czyli Apollo wyznacza pewną strukturę, a Dionizos – dzikość – powiedział Bral.

Nowa premiera Teatru Pieśń Kozła to fuzja środków artystycznych: ostrych metalowych brzmień, laboratorium antycznej greckiej rytmiki, dynamicznego współczesnego baletu i kilkanastu pieśni operowych oraz surowych rytmów bębnów. W próbach brało udział łącznie 30 artystów: aktorzy Teatru Pieśń Kozła, performerzy, zawodowi muzycy, wokaliści, śpiewacy operowi, tancerze z całego świata, w tym z Japonii, Niemiec i Włoch, a także choreografka z Francji. – Można powiedzieć, że to przedstawienie hybrydowe – mówi Grzegorz Bral.– Łączymy na scenie różne światy artystyczne, ponieważ zależy nam na tym, by pokazać Sofoklesa w pełnej skali i intensywności emocji, uniwersalnych ludzkich doświadczeń i dążeń. Sięganie do źródeł antycznej tragedii zawsze było jednym z najważniejszych tropów w naszych poszukiwaniach, a z myślą wystawienia Antygony noszę się od 20 lat. Teraz wreszcie mamy okazję, by to zrobić, wykorzystując zasobny arsenał środków ekspresji – dodał.