Czapiewski: Był też łapówkarz uczciwy...

Nie opisuję dokładnie, ponieważ sprawa była już opowiedziana w szczegółach (są też inne oskarżenia) na portalu TuWrocław. Można spytać się, czy jest o co kruszyć kopie, skoro korupcja kojarzy się z o wiele wyższymi sumami pieniędzy.

     Moim zdaniem warto porozmawiać, ponieważ liczy się sam fakt korupcji. Ale też dotyczy poręczeń. Nie ma jeszcze wyroku, jest natomiast oskarżenie i z tego co przeczytałem są pewne dowody. Kwestia poręczeń jest bardzo delikatna. Przypomnę poręczenia w głośnej sprawie Józefa P. Zapadł w tej sprawie wyrok skazujący, ale cisza nad tym casusem zapadła już wcześniej. Możemy być przekonani o czyjejś niewinności w różnych sprawach, szczególnie kiedy nabierają posmaku politycznego (ale nie każda sprawa jest polityczna, jak słyszymy często w takich sytuacjach), należy jednak być ostrożnym, kiedy sprawa dotyczy oskarżenia o łapownictwo. W sprawie burmistrza Jawora toczy się dalsze śledztwo i moim zdaniem należało poczekać z zdecydowanym oświadczeniem, tym bardziej, że są jeszcze inne zarzuty.

     Co do samej korupcji, to jest stały czynnik towarzyszący naszej cywilizacji od jej zarania. Jednym z takich czynników jest „odwdzięczenie się” za intratne stanowisko i to przeważnie w sytuacji pewnego przymusu. Jest to zjawisko rozpowszechnione i dotyczy nie tylko polityków. W polityce praktykowane jest, że zamiast łapówki zainteresowane osoby wpłacają na kampanię wyborczą jako darowizny, bądź wpłacają na fundusz partii. I to nie jest w porządku, bo także nosi znamiona korupcji. Prawo na to zezwala, więc należy poczynić zmiany w prawie.

   Jest jeszcze jeden problem ułatwiający korupcję - nieszczelne prawo. Otóż bardzo często od urzędnika (szczególnie wyższego) zależy interpretacja prawa. Otóż nie, prawo musi (!!) być jednoznaczne w wymowie. Państwo, w którym prawo można zinterpretować na „tak” lub na „nie” jest państwem niepraworządnym i Polska, niestety, należy do takich państw i to nie tylko w ostatnich latach. Pole do nadużyć jest ogromne. W Rosji carskiej funkcjonowało pojęcie „łapówka humanitarna”. Otóż kiedy petent chciał załatwić sprawę, to bardziej opłacało się jemu „dać w łapę”, niż mozolnie drogą administracyjną dążyć do załatwienia sprawy, której wynik był niewiadomy – patrz wyżej. Czy to nic nam współcześnie nie mówi? Był jeszcze łapówkarz uczciwy i nieuczciwy. Łapówkarzem uczciwym był ten urzędnik, któremu nie udało się załatwić sprawy petenta, ale oddał jemu łapówkę, a nieuczciwy….

     Nie ma miejsca na więcej uwag. Przypomnę tylko, że np. w Finlandii problem łapownictwa nie istnieje, a też była pod rządami rosyjskimi. Człowiek nie rodzi się uczciwym z zasady, to wynika z obowiązującego prawa i wpojonych w młodości zasad uczciwości oraz wyznawanych wartości nie na papierze, a w rzeczywistości. Może zatem warto zobaczyć jak funkcjonuje prawo w Finlandii i Szwecji, gdzie łapówki są rzeczywiście marginesem, czego nie da się powiedzieć o Polsce. Tutaj tylko sygnalizuję problem i trzeba będzie do niego powrócić.