Piłkarski Śląsk: Wyrocznia, czyli trybik w maszynie

Dr Ewa Bieć o sobie mówi „jeden z trybików w maszynie”. Trener Lenczyk, podobnie jak cały sztab szkoleniowy, słucha jej jak wyroczni. Głównie dlatego, że dr Ewa doskonale wie, co robi – i udowodniła to od momentu, w którym trafiła do Śląska.

- Pracowałam wcześniej z Krzysztofem Paluszkiem i kiedy pojawił się problem z Piotrkiem Celebanem zadzwonili po mnie. Celi miał problemy z mięśniami brzucha. Bolały go tak bardzo, że zwijał się przy najmniejszym kichnięciu. W klubie uznano, że do wyboru jest operacja, albo telefon do mnie. A, że należę do ludzi, którzy lubią wyzwania, przyjechałam – opowiada dr Ewa Bieć.



Celeban na stół operacyjny nie trafił. Został za to jednym z ulubieńców dr Ewy, podobnie zresztą jak innych członków sztabu szkoleniowo-medycznego Śląska. Bo Celinator (ksywka powstała z połączenia Terminatora z Celim) ma dwie cechy, które imponują: profesjonalizm i pozorna niewrażliwość na ból. O tym drugim opowiadają maserzy: gdy podczas meczu złamano mu nos, Celeban zbiegł do linii bocznej, poprosił o zatamowanie krwotoku i dograł mecz do końca. O tym pierwszym chętnie opowiada dr Ewa:
- Celi wie, że musi być zdrowy. Jeśli będzie zdrowy wyjdzie na boisko i będzie grał na najwyższych obrotach. Dlatego należy do tych, którzy przychodzą do mnie regularnie. To podstawa, żeby móc pomóc zawodnikowi: on sam musi tego chcieć. Musi mi zaufać – opowiada Ewa Bieć. Nic dziwnego, że dr Ewa o swoich pacjentach wie więcej, niż ich dziewczyny i żony: - Przynajmniej w zakresie motoryki i mentalności – dodaje. Do jej ulubieńców należą ci, którzy najbardziej jej ufają: Celeban, Kaźmierczak, Spahić, Kelemen, Dudek, Gikiewicz i Madej.
Jej praca to znajdowanie problemów i koordynacja pracy sztabu szkoleniowo-medycznego, czyli współpraca z lekarzem klubowym, Łukaszem Szubą – rehabilitantem i Pawłem Barylskim – szkoleniowcem, który wprowadza zawodnika z powrotem do treningów.

Jednak to właśnie „znajdowanie problemów” skutkuje tym, że jej słowa o stanie zdrowia zawodników i ich ewentualnym powrocie do gry, traktowane są jak wyrocznia. Na czym to polega? - Kaźmierczak złamał palucha lewej nogi, a wysiadło mu kolano w prawej. To nie przypadek. Organizm kompensuje ruchowo ból i wzmacnia obciążenia tam, gdzie go nie ma. Dlatego, żeby oszczędzać lewą nogę organizm Kaźa obciążał prawą i ona wysiadła – tłumaczy dr Ewa Bieć. - W tym przypadku do kontuzji doprowadziły 3 wcześniejsze lata, podobnie jak u Celebana – dodaje.

Kontuzja to poważna sprawa. Każdy kibic futbolu przypomni sobie przynajmniej kilku niezłych piłkarzy, którzy po urazie do dawnej sprawności nie wrócili. Są jednak takie przykłady, jak Sebastian Dudek, który po powrocie na murawę prezentuje się lepiej niż kiedykolwiek – że wspomnimy tylko cudownego gola z Dundee i akcję, w której przepchał dwóch graczy z Poznania i dograł dokładną piłkę.
- Z Dudkiem zaczęliśmy pracę gdy miał jeszcze nogę w gipsie, bo trzeba było popatrzeć na cały organizm, a nie tylko na chorą kończynę. Wzmocniliśmy kręgosłup i plecy, więc gdy Sebastian mógł już chodzić, nie rozpoczynaliśmy rehabilitacji. Ona już trwała, a że Sebastian bardzo chciał, to wrócił silniejszy niż wcześniej – opowiada dr Bieć. Twierdzi ona, że podobnie będzie z Kaźmierczakiem: - On także po kontuzji zadziwi wszystkich. Wyjdzie na boisko i pokaże, na co go stać – dodaje.

----------
Tekst ukazał się w ostatnim numerze Wokół Śląska.